3.500 Αϊ Βασίληδες!

Πατέρας, εργαζόμενος, ανασφάλιστος και… Αϊ Βασίλης!
Είναι ένας από τους 3.500 που απασχολούνται σε δρόμους και πλατείες, σε εμπορικά κέντρα και πολυκαταστήματα σε ρόλο εποχικού... Αϊ Βασίλη. Και σήμερα φαίνεται πως τα μόνα που χρειάζεται κανείς για να γίνει «ο Άγιος των παιδιών» είναι μια φαρδιά κόκκινη στολή με γούνινη μανσέτα στις άκρες της, μια λευκή γενειάδα κι ένας σκούφος.
Ο κ. Αντρέας εργάζεται ως Άγιος Βασίλης στην πλατεία Συντάγματος αυτές τις μέρες. Ένας αδύνατος άντρας, μέτριου ύψους, με κόκκινη φορεσιά και μακριά γενειάδα, καταρρίπτει το κλασικό πρότυπο του παχουλού και ηλικιωμένου Άγιου. Ο φωτογράφος του, ο κ. Νικόλας, χαμογελαστός και ομιλητικός, προσπαθεί να προσεγγίσει τους γονείς που βγαίνουν από το μετρό και να τους πείσει να φωτογραφηθούν τα παιδιά τους.
Οι «Άγιοι» που στέκονται για φωτογράφηση σε πολυσύχναστα σημεία, μοιράζονται τα κέρδη με τον φωτογράφο τους, με τη ζυγαριά να γέρνει υπέρ του δεύτερου. Εκείνοι των καταστημάτων, που έχουν στόχο να προσελκύουν πελάτες, αμείβονται αναλόγως με τις μέρες απασχόλησής τους, με περίπου 40 ευρώ μεροκάματο.
Πολλοί περαστικοί τους κοιτάζουν με νοσταλγία, τους μιλάνε, άλλοι τους αγγίζουν, τους χαιρετούν και τα παιδιά τρέχουν στην αγκαλιά τους για να φωτογραφηθούν μαζί τους. «Κάνω τον Άγιο Βασίλη εδώ και 5 χρόνια» λέει ψιθυριστά ο κ. Αντρέας, για να μην τον ακούσει το κοριτσάκι που φωτογραφιζόταν στην αγκαλιά του. «Ο εργαζόμενος “Άγιος” πρέπει να αγαπάει τα παιδιά, διότι τρέχουν και τον αγκαλιάζουν, του εκφράζουν τις απορίες τους, του τραβούν τα γένια! Χρειάζεται υπομονή και χαμόγελο».
Είναι 37 ετών κι πατέρας δύο παιδιών. Το «επίσημο» επάγγελμά του είναι ελαιοχρωματιστής. «Ο φωτογράφος είναι φίλος μου και μια μέρα μου πρότεινε να ντυθώ Άγιος Βασίλης, να σταθούμε σε μια πλατεία και να μοιραστούμε τα κέρδη από τις φωτογραφίες, μισά μισά. Ξεκίνησε σαν αστείο αλλά στην ουσία είναι μια δουλειά σαν όλες τις άλλες. Οι ανάγκες είναι πολλές και τα χρήματα που βγάζω ως Άγιος Βασίλης, βοηθούν πολύ» συμπληρώνει ο Αντρέας.
«Όσο τα καταστήματα είναι ανοιχτά και περνά κόσμος, έχουμε περισσότερες πιθανότητες να αποφέρουμε ένα σημαντικό κέρδος. Δεν πιέζουμε κανέναν να φωτογραφηθεί με τον Άγιο Βασίλη και τους λέμε από την αρχή το κόστος της φωτογραφίας» τονίζει ο φωτογράφος του Άγιου Βασίλη, κ. Νικόλας. «Μας δίνεται η ευκαιρία να εργαστούμε και το κάνουμε. Ως Άγιος Βασίλης μπορεί να εργαστεί ο καθένας, είτε νέος είτε μεγαλύτερος. Συνήθως οι νεαροί το κάνουν για το χαρτζιλίκι τους, οι λίγο μεγαλύτεροι για να ενισχύσουν το οικογενειακό τους εισόδημα και οι πιο ηλικιωμένοι από μεράκι. Δίνουμε χαρά στα παιδιά του κόσμου, και ύστερα στα δικά μας» καταλήγει.


3.500 εκτιμάται πως είναι οι εργαζόμενοι Αγ. Βασίληδες στη χώρα μας
50 έως 150 ευρώ στοιχίζει η ενοικίαση ενός Αϊ Βασίλη για να παραστεί σε εκδήλωση
70 ευρώ κατά μέσο όρο κερδίζει ο Αϊ Βασίλης από μια εκδήλωση
50 ευρώ τη μέρα πληρώνεται ο Αϊ Βασίλης που στέκεται έξω από καταστήματα
30 – 70 είναι η αναλογία των κερδών μεταξύ Άγιου Βασίλη - φωτογράφου
Σχεδόν όλοι είναι ανασφάλιστοι.

Μαρία Κ.

Ελεύθερος Τύπος

24/12/2007

Ντελίβερι: Η άλλη όψη του ασφαλιστικού

Εμφανίστηκαν στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘80 όταν το φαγητό, ως αναψυχή, έπαψε να σημαίνει αναγκαστικά έξοδο από το σπίτι. Εκείνα τα χρόνια, οι πρώτοι ταχυδιανομείς ήταν συνήθως πιτσιρικάδες που ήθελαν να συμπληρώσουν ή να αντικαταστήσουν το χαρτζιλίκι του πατέρα τους, είχαν δε για κυριότερο προσόν στη νεομεφανιζόμενη αυτή αγορά την εξοικείωσή τους με τα επίσης νεομφανιζόμενα παπάκια.

Στα χρόνια που πέρασαν ο ταχυδιανομέας (που δεν ονομάστηκε ποτέ με ελληνικό όνομα αν εξαιρέσουμε το υβριδικό και κακόηχο «ντιλιβεράς») σταδιακά εξελίχθηκε από ευκαιριακή απασχόληση σε «επάγγελμα». Τα πενηντάρια παπάκια πενταπλασίασαν τα κυβικά τους, ο μέσος όρος των επιβατών τους πλησίασε τα 30 χρόνια, ενώ για πολλούς διανομείς η τελευταία βραδινή παραγγελία πηγαίνει πλέον στα παιδιά τους. Η δουλειά τους παρέμεινε όμως ανασφάλιστη και οι ίδιοι χωρίς σταθερή συνδικαλιστική εκπροσώπηση.

Το μεροκάματό τους το χαρακτηρίζουν «της πείνας». Αμοίβονται, ανάλογα με το πως θα κρίνει ο εργοδότης τους: Με την ώρα ή με τον αριθμό των παραγγελιών. Ελάχιστοι είναι επίσης εκείνοι οι εργοδότες που τους παρέχουν τον κατάλληλο εξοπλισμό (κράνη, γάντια φωσφορίζουσες φόρμες εργασίας) ενώ «πολλοί χρησιμοποιούν το δικό τους μηχανάκι στη δουλειά. Είναι μία τακτική που ακολουθείται για να μην καταχωρηθεί ως εργατικό το ενδεχόμενο ατύχημα του εργαζόμενου και έτσι να μην το “χρεωθεί” ο εργοδότης!» επισημαίνει στον ΕΤ η Πρόεδρος του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Αθηνών, κ. Σταυρούλα Σαλουφάκου.
Ουσιαστικά ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα -που κατά τα άλλα δηλώνει ότι αγωνιά για την επίλυση του ασφαλιστικού- δέχεται ότι 25.000 άνθρωποι κυκλοφορούν σαν δαιμονισμένοι στους δρόμους της Αθήνας κουβαλώντας από χόμπι μια πίτσα.

Και η Επιθεώρηση Εργασίας τι κάνει; είναι η επόμενη εύλογη ερώτηση: Κάνει ελέγχους τις ώρες που οι διανομείς συνήθως κοιμούνται. «Οι έλεγχοι σε εταιρίες και καταστήματα που απασχολούν ταχυδιανομείς γίνονται από την Επιθεώρηση Εργασίας, αλλά μόνο μέχρι τις 2 το μεσημέρι. Από κει και πέρα, η όλη υπόθεση είναι ζούγκλα. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ταχυδιανομείς καθώς και οι παραβιάσεις στα εργασιακά τους δικαιώματα είναι ευρέως γνωστά, αλλά τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αποφασίσουν να συνδικαλιστούν επί της ουσίας», καταλήγει η κ. Σαλουφάκου.

Η συνδικαλιστική ιστορία των ταχυδιανομέων είναι πράγματι μια πονεμένη ιστορία.
Το 2005 μια ομάδα εργαζομένων δημιούργησε το σωματείο «Σεβάχ», λέει στον ΕΤ ο σημερινός άτυπος εκπρόσωπος των εργαζομένων κ. Κυριάκος Μουτίδης. Πολύ γρήγορα ένα από τα ιδρυτικά του μέλη απολύθηκε από την εταιρία όπου εργαζόταν. Ακολούθησαν κι άλλες απολύσεις μελών του σωματείου την ίδια στιγμή που η Αθήνα γέμιζε με φυλλάδια από αιτήματα των εργαζομένων της ταχυδιανομής. Και το 2006 συστήθηκε η Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλων που μετρά μόλις μερικές εκατοντάδες μέλη. Στις 21 Δεκεμβρίου οι περίπου 25.000 ανασφάλιστοι - απασχολούμενοι στις ταχυδιανομές φαγητού έχουν προγραμματίσει νέα συγκέντρωση δικύκλων, την οποία διοργανώνει η ομάδα κινητοποίησης των «ντιλιβεράδων» με το όνομα Caballeros.
Το σύνθημά τους θα είναι και πάλι το γνωστό και αγαπημένο (τους) μότο: «Δεν είμαστε παιδιά, δεν είμαστε παπιά».


Μαρτυρίες

Αλέκος Μελανίτης 38 ετών με τρία παιδιά.
«Κάνω τον διανομέα πάρα πολλά χρόνια, το πρωί σε εταιρία κούριερ και το βράδυ σε κατάστημα έτοιμου φαγητού. Δυο φορές ντελίβερ δηλαδή! Κι όλα αυτά γιατί τυχαίνει να έχω οικογένεια με τρία παιδιά, που οι ανάγκες της μεγαλώνουν όσο περνούν τα χρόνια. Στη βραδινή εργασία μου τα πράγματα είναι σαφώς πιο δύσκολα, γιατί πρέπει να δουλεύω με μεγαλύτερη ταχύτητα σε σχέση με την πρωινή. Το μηχανάκι είναι δικό μου, το συντηρώ με δικά μου έξοδα και το κουτί στο οποίο βάζω τις παραγγελίες… κι αυτό δικό μου. Τα χρήματα που παίρνω είναι τα ίδια, είτε είναι βραδιά ποδοσφαίρου είτε μία «νεκρή» βραδιά. Με βροχή, κρύο, χιονόνερο το χειμώνα, ζέστη ή καύσωνα το καλοκαίρι οι διανομείς τρέχουν να προλάβουν! Περνάμε ξυστά από σταθμευμένα αυτοκίνητα, προσπερνούμε με ελιγμούς τυχόν καθυστερήσεις στα φανάρια, ανεβαίνουμε σε πεζοδρόμια και νησίδες για να κόψουμε δρόμο. Όσο για ασφάλιση… σίγουρα είναι θέμα τύχης. Αν πέσεις σε καλό εργοδότη θα έχεις και την ασφάλιση σου. Αν όμως έχεις τόση ανάγκη τα χρήματα, δεν είναι ο κατεξοχήν παράγοντας που θα καθορίσει αν θα δεχτώ ή όχι τη δουλειά. Ατύχημα ευτυχώς δεν μου έχει συμβεί ποτέ γιατί προσέχω πάρα πολύ, αλλά γνωρίζω αρκετούς συναδέλφους που έχουν εμπλακεί πολλές φορές από απροσεξίες λόγω βιασύνης. Γνωρίζω πολύ καλά ότι τα εργασιακά δικαιώματα των διανομέων ούτε σαν έννοια δεν υφίστανται! Θα πρέπει το συντομότερο δυνατό να οργανωθούμε γιατί τα ατυχήματα και οι απολύσεις άνευ σοβαρής αιτίας όλο και πληθαίνουν. Για να κάνεις αυτή τη δουλειά πρέπει να είσαι συνειδητοποιημένος και έμπειρος οδηγός καταρχάς. Και να σ’ αρέσει αυτή η περιπέτεια! Το θετικό της όλης εμπειρίας είναι τα φιλοδωρήματα, που δεν τα μοιράζεσαι με το υπόλοιπο προσωπικό του μαγαζιού. Κι αν είσαι χρόνια σε ένα συνοικιακό κατάστημα και σε γνωρίζουν οι πελάτες, τότε είναι αρκετά γενναιόδωρα».

Χρήστος Ντάγιος
Γυμναστής – Ντελίβερυ
«Στο ψητοπωλείο όπου δουλεύω ως διανομέας, παίρνω τέσσερα ευρώ την ώρα, όσα δηλαδή θα έπαιρνα ως γυμναστής. Με τα πουρμπουάρ όμως, μπορεί να φτάσω και τα 6-7 ευρώ την ώρα», λέει στον «Ε.Τ.» ο κ. Χρήστος Ντάγιος, απόφοιτος της Γυμναστικής Ακαδημίας Αθηνών από το 2003. Τέσσερα χρόνια μετά, έχοντας δουλέψει σε γυμναστήρια και αφού πήρε δύο φορές μέρος σε εξετάσεις του ΑΣΕΠ, εργάζεται ως διανομέας φαγητού στα νότια προάστεια.
«Στα γυμναστήρια, το επάγγελμα του γυμναστή έχει καταντήσει κάπως εξευτελιστικό. Αμείβεσαι με 3,5 έως 5 ευρώ, το πολύ, την ώρα αλλά στην ουσία είσαι κάτι ενδιάμεσο μεταξύ γυμναστή και διασκεδαστή. Έτσι προτιμώ το ντελίβερυ ενώ δεν σταματά να κηνυγά μια θέση στο δημόσιο, μέσω ΑΣΕΠ».


Σύμφωνα με εκτιμήσεις του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Αθηνών, τα άτομα που απασχολούνται σε υπηρεσίες ντελίβερι είναι:

6 έως 9 μήνες είναι για τους περισσότερους η μέση διάρκεια παραμονής τους στην εργασία.

25.000 διανομείς εκτιμάται ότι εργάζονται στην Αττική.

25 - 30 ευρώ είναι το μέσο μεροκάματο των εργαζομένων σε υπηρεσίες ντελίβερι.

10% των διανομέων έχει μηνιαίως ένα ατύχημα με σοβαρές ή λιγότερο σοβαρές συνέπειες για την υγεία του.

3 - 4 ευρώ είναι το ωρομίσθιο των εργαζομένων ντελίβερι στα «φαγάδικα».

10 - 30 ευρώ είναι τα φιλοδωρήματα που κερδίζουν οι ταχυδιανομείς ημερησίως.

Μαρία Κ.

Ελεύθερος Τύπος

18/12/2007

Της Ντέπυς Γκολεμά

«Άλιμος. Ήρωος Μάτση και Αρχαίου Θεάτρου γωνία. Ίδρυμα (Τύπου). Κτίριο παλιό. Τα χάλια του. Με τοίχους μαύρους. Σαν τους κύκλους γύρω από τα μάτια. Επαγγελματικά, εδώ μεγάλωσα, εδώ χάρηκα, εδώ έκλαψα. Εδώ έζησα. Από εδώ φεύγω σήμερα, για να πάω στο αύριο, στο μέλλον…
 Μα πριν κλείσω την πόρτα πίσω θέλω να θυμηθώ. 18 χρόνια. Να, εδώ σε αυτή τη γωνιά δεν ήταν που ανταμώσαμε ένα Σάββατο πρωί, πνιγμένοι στο κλάμα, ο Αντώνης, η Δέσποινα, ο Δημήτρης να αποχαιρετήσουμε τον Λευτέρη μας, που έφυγε τόσο νέος;
 Εδώ δεν ήταν που όλοι αγκαλιάσαμε τη Νόνη στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής της; Η Χρύσα, ο Ανδρέας, η Αλίκη, ο Γιώργος, ο Μπάμπης δεν ανοίξαμε όλοι μαζί μια αγκαλιά να χωθεί, να μην πονά;
 Σε τούτο το διάδρομο δεν μαθαίναμε τα καλά νέα; (Εγώ, πάντα, τελευταία…) Η Κατερίνα με τον Κώστα άνοιγαν το δικό τους σπιτικό, ο Δημήτρης με τη Βάσω, τα γεννητούρια, τα βαφτίσια. Εδώ ήταν…
 Πού νευριάζαμε; Πού πλακωνόμαστε; Εδώ δεν ήταν; Πάλι δεν ανάψανε τη θέρμανση, «θα παγώσει το μυαλό μας, την οικονομία τους, μέσα». Κλείσε το παράθυρο, μπαίνει η μυρωδιά από τα πιεστήρια, θα μας πεθάνουν…
 Τέλος διαδρόμου, αριστερά. Το γραφείο του Βουδούρη, του Ρίζου, του Ταμπάκη, του Μυγδάλη, του Κούτρα. Ο Ταμπάκης. Δεν ήταν γραφείο αυτό, το καταφύγιο της ψυχής μας ήταν…
 Έχασε ο Θρύλος! 48 καφέδες πικροί πάνω στο γραφείο μου. Η καζούρα του Νίκου. Ο Τσίκας, ο Σαλεμής, ο Μουρδουκούτας: Ο Θεός να σε φυλάει! Στοιχήματα βροχή: Πορτογαλία - Ελλάδα, ξερό διπλό. «Διπλό σ’ το είπα το ουίσκι, ρε Γιάννη, διπλό. Και ξηροκάρπια. Από τα καλά»…
 Η Βούλτεψη με τη Νίνα. Μα τι λέτε, κύριε Πασαλάρη; Το «Θεαθήναι» είναι οδηγός πόλης. Άμα δεν γράψω διεύθυνση πώς θα
πάει ο άλλος στα εγκαίνια της έκθεσης; Όχι, δεν μας χαρίζουν πίνακες, μην εκνευρίζεστε…
 Κλείσε την πόρτα, μπάζει. Άνοιξε την, κάπνα. Δεν είναι καλό το
κομμάτι, θέλει κόψιμο. Πότε το θέλεις; Χθες; Νεύρα. Τους πήραμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχουμε γιορτή. Τέλειωνε το Πούλιτζερ, κλείνουμε νωρίς…
 18 χρόνια. Το ασανσέρ, τα δικά του. Ισόγειο πάτησα; Μπα,
πάει δεύτερο, καρφί. Και τα τηλέφωνα νεκρά. Μου δίνεις μια γραμμή; Τι, κινητό; Απαγορεύεται, θέλει άδεια από τη διοίκηση…
 Συνελεύσεις. Τσακωμοί. Άλλος εδώ και άλλος εκεί. Μα πάντα στα δύσκολα μαζί. Δεν θα πάρουμε δώρο Πάσχα, θα κλείσει -λένε- η εφημερίδα. Μπα, μωρέ, μάλλον επίδομα άδειας, δεν θα μας δώσουνε…
 Πού ήσουνα 25 Αυγούστου; Που να θυμάμαι! Ρεπορτάζ, ασθένεια, κοπάνα; Το λογιστήριο σου έχει κόψει το μισθό. Το λαιμό μάς έχουνε κόψει εδώ μέσα! (Την τύχη μου…)
 Μια ολόκληρη ζωή. Η εφημερίδα που έγινε άλλη. Τα έμαθες; ‘‘Μας αγόρασε’’ η Γιάννα. Νέα εφημερίδα. Λύτρωση, ελπίδα, αγωνίες, ξενύχτια, στόχοι, όραμα, βραβεία: European newspaper award. Η επιβεβαίωση της νέας εποχής…
 Και σήμερα σε βλέπω για τελευταία φορά. 18 χρόνια. Άσχημα και καλά. Θύμησες. Σε αφήνω πίσω, στο χθες. Θα κλείσω απόψε την πόρτα, θα σου πω ένα τρυφερό γεια, θα αναστενάξω με ανακούφιση και θα γράψω: Τέλος…
 Και αρχή! Το καινούργιο με περιμένει. Μοντέρνο, σύγχρονο,
λαμπερό. Να το ζήσω. Να το αγαπήσω και αυτό. Το αύριο είναι στο Μαρούσι. Και ξημερώνει ωραίο, δυνατό και ελπιδοφόρο.
ΑΝΤΙΟ. Α, και σε ευχαριστώ…»

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2007/12/14/141207%2043.pdf



Η Ντέπυ Γκολεμά -γι άλλη μια φορά υπέροχη και ειλικρινής- στο σημερινό της άρθρο εκφράζει όλους εμάς που εργαζόμαστε στον Ελεύθερο Τύπο και ζούμε την τελευταία μας μέρα σ’ αυτά τα γραφεία, σ’ αυτή την τεράστια και πολύβουη αίθουσα. Οι αναμνήσεις οι δικές μου φυσικά και δε συγκρίνονται με την πολυετή εμπειρία των υπολοίπων, που μετρούν πολλά πολλά χρόνια δουλειάς εδώ μέσα, χαράς και λύπης. Αλλά οι 8 μήνες, που βρίσκομαι στην εφημερίδα, είναι αρκετοί για να με κάνουν να βουρκώνω, αποχαιρετώντας αυτούς που μένουν πίσω. Γιατί τυχαίνει κιόλας να κατοικώ εδώ στον Άλιμο, πολύ κοντά στον Ελεύθερο Τύπο και από τα 13 μου χρόνια περνούσα απέξω, στη διαδρομή μου από και προς το σχολείο, κοιτώντας τα μεγάλα φωτεινά παράθυρα και την άσπρη πύλη που ανοιγόκλεινε για τα οχήματα των δημοσιογράφων. Καθόμουν με την σάκα στον ώμο στο παγκάκι της απέναντι παιδικής χαράς, συλλογιζόμουν όλους αυτούς που εργάζονταν μέσα στην εφημερίδα και πραγματικά ευχόμουν με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να καταφέρω να μπω μια μέρα σ’ αυτό το κτίριο. Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα την 17η του Απριλίου. Και τώρα συνεχίζω με μεγαλύτερη όρεξη και μεράκι σε ένα καινούριο και λαμπερό κτίριο, στο καινούριο «σπίτι» του Ελεύθερου Τύπου στο Μαρούσι.

Είναι όλοι τους παιδιά μας!

Δύο γονείς με 14 παιδιά, 57 εγγόνια και 64 δισέγγονα μας κάνουν.. ένα ολόκληρο χωριό! Η οικογένεια του Παναγιώτη και της Μαρίας Ψαρομμάτη, που αριθμεί 181 μέλη στο σύνολό της, γιόρταζε χθες για δύο λόγους. Τα 70 χρόνια έγγαμου βίου των ηλικιωμένων γονιών, με περίπου 80 μέλη της οικογένειάς να παρίστανται στην εκδήλωση καθώς κάποια από τα παιδιά τους ζουν μόνιμα στις Ηνωμένες Πολιτείες, και την βράβευση της υπερπολύτεκνης οικογένειάς τους, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων εορτασμού της Ημέρας Πολύτεκνης Οικογένειας από τον υφυπουργό Υγείας κύριο Γ. Κωνσταντόπουλο και τον Πρόεδρο της Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος, κύριο Β. Θεοτοκάτο.

«Τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα μας είναι όλη μου η ζωή» λέει με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της η κυρία Μαρία Ψαρομμάτη. Τα μικρότερα παιδιά τρέχουν κοντά της σπρώχνοντας το ένα το άλλο, «μαλώνουν» για το ποιο θα την αγκαλιάσει. Εκείνη θέλοντας να τα χωρέσει όλα ανοίγει διάπλατα τα χέρια της και μιλάει για το καθένα ξεχωριστά με καμάρι. «Με την ευλογία του Θεού όλα τα παιδιά μου είναι προικισμένα, το καθένα τόσο ξεχωριστό και μοναδικό. Τώρα όμως την παράσταση κλέβουν τα νεότερα μέλη της οικογένειας μας, η μόλις 2,5 μηνών μπέμπα μας και ο 40 ημερών μπέμπης, παιδιά εγγονών μου». Η 88χρονη γυναίκα θυμάται πως είχε συμφωνήσει με τον σύζυγό της Παναγιώτη να κάνουν πάρα πολλά παιδιά όταν παντρευτούν. Το 1937, κι ενώ εκείνη ήταν μόλις 17 ετών, έφεραν στον κόσμο το πρώτο τους παιδί. Ο σύζυγος ήταν τότε καπετάνιος κι ύστερα όταν μετακόμισαν στον Πειραιά ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις. «Ζήσαμε στα δύσκολα χρόνια του πολέμου, βιώσαμε τις άσχημες συνθήκες που επικρατούσαν τότε στη χώρα. Όμως δεν το βάλαμε κάτω, πληθαίναμε την οικογένειά μας γιατί αυτό ήταν το όνειρό μας. Κι όταν γέννησα το τελευταίο παιδί μου στα 45, λυπήθηκα πολύ που έπρεπε να σταματήσω να εγκυμονώ» λέει η κυρία Μαρία.

«Θυμάμαι πάντα τη μητέρα μου να μου λέει να κάνω πολλά παιδιά όπως εκείνη και ακολούθησα τη συμβουλή της» δηλώνει στον ΕΤ η 10η κατά σειρά κόρη της κυρίας Ψαρομμάτη, Ελένη. «Δεν είναι βάρος και κακώς οι νέοι γονείς φοβούνται να κάνουν περισσότερα από δύο. Έζησα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια, χόρτασα αγάπη και θαλπωρή. Είμαστε ενωμένοι, νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλον και σκεφτόμαστε κάθε μέρα τους συγγενείς μας που ζουν στο εξωτερικό». Πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που συναντήθηκαν τόσα πολλά μέλη της οικογένειας στον ίδιο χώρο, γι αυτό φρόντισαν να το ευχαριστηθούν με το παραπάνω, με γέλια και τραγούδια. «Σπάνια μαζευόμαστε όλοι μαζί γιατί ο καθένας έχει κάνει τη δική του οικογένεια στην Ελλάδα και στην Αμερική. Έχω ταξιδέψει εννέα φορές ως εκεί για να δω τα καινούρια μου δισέγγονα. Δεν έχω παράπονο όμως, με σκέφτονται και με επισκέπτονται πολύ συχνά» λέει η κυρία Μαρία για να συμπληρώσει ότι «η σημερινή μέρα είναι μία από τις πιο ευτυχισμένες της ζωής μου».

Μαρία Κ. - φωτό: Μιχάλης Κωνσταντινίδης

Ελεύθερος Τύπος

2/11/2007

Όχι άλλα κλάματα στις παιδικές χαρές

Μόλις πέντε δήμοι της Αττικής και δύο της υπόλοιπης χώρας έχουν ζητήσει να πραγματοποιηθούν έλεγχοι καταλληλότητας στις παιδικές τους χαρές από τον Ελληνικό Οργανισμό Τυποποίησης. Την ίδια στιγμή, το 10% των παιδιών ηλικίας 3 έως 12 ετών, που καταφθάνουν στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων, έχουν υποστεί τραυματισμούς κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού στο περιβάλλον των παιδικών χαρών.
Το ποσοστό αυτό είναι σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς το πόσο λίγο χρόνο περνούν τα παιδιά στις παιδικές χαρές σήμερα. Και στις μισές περιπτώσεις τα ατυχήματα θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί με τις κατάλληλες παρεμβάσεις από πλευράς σχεδιασμού και εξοπλισμού, σύμφωνα με στοιχεία του Κέντρου Έρευνας και Πρόληψης Ατυχημάτων (ΚΕΠΠΑ).
Σε μελέτη για τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπολογίσθηκε ότι 70.000 άτομα κάθε χρόνο διακομίζονται στα επείγοντα ιατρεία των νοσοκομείων εξαιτίας ατυχήματος με κούνια. Στην Ελλάδα, εκτιμάται ότι επτά στους δέκα τραυματισμούς που συμβαίνουν στον χώρο της παιδικής χαράς οφείλεται σε πτώση. Ένα στα πέντε παιδιά μάλιστα, χρειάζονται να νοσηλευτούν στο νοσοκομείο και τα τραύματα είναι συνήθως κατάγματα, διασείσεις και εξαρθρήματα.
Τα στοιχεία όμως του ΕΛΟΤ δείχνουν ότι πολύ λίγοι δήμοι απ’ όλη την Ελλάδα είναι αυτοί που έχουν μεριμνήσει να ενημερωθούν και να διαμορφώσουν τις παιδικές χαρές με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές που έχουν τεθεί.
«Δεν είχαμε τις απαιτούμενες γνώσεις ως Τεχνική Υπηρεσία σχετικά με τις προδιαγραφές που θα πρέπει να έχουν οι παιδικές χαρές, γι αυτό ζητήσαμε από τον ΕΛΟΤ να επισκεφτεί τον δήμο μας και να κάνει τις πρέπουσες υποδείξεις» δηλώνει η κυρία Κωνσταντίνα Βελόνα, υπεύθυνη Τεχνικής Υπηρεσίας του δήμου Ηλιούπολης.
Οι δήμοι Αθηναίων, Θεσσαλονίκης, Ηλιούπολης, Αργυρούπολης, Κω, Νέας Μάκρης και Ασπροπύργου είναι αυτοί που ήδη έχουν αναπλάσει ή ξεκινήσει την αναδιαμόρφωση των παιδικών χαρών. «Αντικαταστήσαμε τα παλαιά παιχνίδια, περιφράξαμε τους χώρους παιχνιδιού με καλαίσθητα κιγκλιδώματα και κάναμε βελτιωτικές αλλαγές στο έδαφος μερικών, έτσι ώστε τα παιδιά να παίζουν με ασφάλεια» αναφέρουν οι υπεύθυνοι της Τεχνικής Υπηρεσίας του δήμου Νέας Μάκρης.
Τα όργανα αναρρίχησης, η τσουλήθρα και οι κούνιες φαίνεται να είναι τα πλέον υπεύθυνα όργανα πρόκλησης ατυχημάτων από πλευράς εξοπλισμού, λιγότερο δε η αμέλεια από μέρους των γονέων, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του ΚΕΠΠΑ.
Πολύ συχνά παρατηρούνται φθορές στα όργανα κυρίως λόγω παλαιότητας, έλλειψης συντήρησης και φύλαξης. Οι σύμφωνες με την Ευρωπαϊκή Ένωση προδιαγραφές για τις παιδικές χαρές δεν πληρούνται ή ο χώρος όπου έχει εγκατασταθεί η παιδική χαρά δεν είναι κατάλληλος. Αν οι προδιαγραφές ασφαλείας τίθεντο σε εφαρμογή, θα αποτελούσαν μια σημαντική παράμετρο πρόληψης κατά των τραυματισμών.


Μαρτυρίες

«Υποτίθεται πως φέρνουμε τα παιδιά για να παίξουν, να τρέξουν και να χαρούν μόνο που εμείς, οι κηδεμόνες τους, είμαστε αναγκασμένοι να τα ακολουθούμε σε κάθε τους βήμα, “μη το ένα και μη το άλλο”. Υπάρχουν και όμορφες παιδικές χαρές, δε λέω, αλλά τις περισσότερες σίγουρα δεν τις έχουν φτιάξει γονείς. Γιατί οι κατασκευαστές δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν ότι το χαλίκι για παράδειγμα δεν ενδείκνυται να καλύπτει το περιβάλλον των παιδικών χαρών. Ο μικρός μου εγγονός, ο Βασίλης, πριν δυο χρόνια έπεσε από ένα παιχνίδι στο έδαφος και έσκισε το κεφάλι του, επειδή είχε ξεμείνει κάποιο αιχμηρό αντικείμενο στα χαλίκια. Αν είχε κάποιο άλλου είδους δάπεδο, το παιδί δεν θα είχε χτυπήσει τόσο πολύ ώστε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο για να του κάνουν ράμματα».

Άντα, γιαγιά 5χρονου Βασίλη

«Η φύλαξη στις παιδικές χαρές είναι ανύπαρκτη, όποιος θέλει μπορεί να μπει και να "λεηλατήσει" το χώρο. Συνεπώς, αν χαλάσει ένα παιχνίδι, κάποια κούνια ή τσουλήθρα, δεν θα το αντιληφθεί κανείς αρμόδιος εγκαίρως ώστε να αντικατασταθεί. Συνήθως γίνεται πρώτα το ατύχημα και ύστερα τρέχουν όλοι να διορθώσουν τα πάντα. Οι ταμπέλες απαγορεύουν να μπαίνουν στις παιδικές χαρές επισκέπτες με τα κατοικίδιά τους, που στο κάτω κάτω είναι δεμένα και δεν πρόκειται να ενοχλήσουν τους υπόλοιπους, αλλά “επιτρέπεται” να εισέρχονται αδέσποτα, που μπορεί να φέρουν ασθένειες, να λερώσουν το χώρο με ακαθαρσίες ή και να επιτεθούν σε κάποιο μικρό παιδί. Το λιγοστό γκαζόν που έχει απομείνει ποτίζεται νωρίς το μεσημέρι, όμως κάτω από τις κούνιες σχηματίζονται λακκούβες, όπου λιμνάζει το περίσσιο νερό. Είναι απαράδεκτο να αδιαφορούν για τους χώρους που έχουν σχεδιαστεί για να παίζουν τα παιδιά. Στην ουσία στερούν από αυτά το δικαίωμα τους στο παιχνίδι».

Λυδία, μητέρα 5χρονου Βασίλη

Συμβουλές πρόληψης από Κέντρο Αντιμετώπισης Παιδικού Τραύματος

Οι Παιδικές Χαρές πρέπει να είναι πάντα περιφραγμένες σωστά για να μην έχουν τα παιδιά εύκολη πρόσβαση στο δρόμο και η είσοδος πρέπει να μένει μόνιμα κλειστή (πόρτα με σούστα και σύρτη). Το έδαφος στις Παιδικές Χαρές θα πρέπει να μπορεί να απορροφά την ενέργεια μίας πτώσης. Ορισμένες εναλλακτικές λύσεις είναι το γρασίδι, ο κοκοποιημένος φλοιός πεύκου (τουλάχιστον 15 εκατοστά βάθος), το μπιζελοχάλικο (μέγιστο μέγεθος κόκκου 6 μμ, η άμμος (στρώμα πάχους 25 εκατ.) και οι πευκοβελόνες ή φύλλωμα δέντρων (στρώμα πάχους 10 εκατ.). Κάθε υλικό πρέπει να ανακατεύεται μία φορά την εβδομάδα, να συμπληρώνεται και να καθαρίζεται από ξένα σώματα. Να αποφεύγεται, πάση θυσία, το τσιμέντο και η άσφαλτος. Όσον αφορά στα παιχνίδια, υπάρχουν σιδερένια, ξύλινα και πλαστικά. Όλα χρειάζονται πολύ καλή συντήρηση, γι αυτό ένα μόνιμο συνεργείο συντήρησης πρέπει να «φρουρεί» τις Παιδικές Χαρές. Το ξύλο αν δεν συντηρείται συχνά εμφανίζει αγκίδες και το σίδερο στον ήλιο πυρώνει. Όσο ασφαλής και να είναι μία Παιδική Χαρά δεν παύει να είναι επιτακτική ανάγκη η συνεχής επίβλεψη των παιδιών. Οι γονείς πρέπει να μαθαίνουν στα παιδιά τους από πολύ μικρή ηλικία να προφυλάσσονται από τους κινδύνους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιτρέπουμε στα παιδιά μας να παίζουν ελεύθερα και να χαίρονται το παιχνίδι. Εξάλλου έτσι μαθαίνουν και ανακαλύπτουν τον κόσμο γύρω τους, ενώ παράλληλα αναπτύσσουν τις ικανότητές τους. Είναι τελικά ζήτημα κοινής λογικής.

Μαρία Κ.

Ελεύθερος Τύπος

8/10/2007

«Αλληλεγγύη» τηλ: 800 11 37 777

Στέκεται στο παράθυρο της υποδοχής κοιτάζοντας αφηρημένα έξω από το τζάμι. Σκέψεις και έγνοιες κατακλύζουν το νου της, σκηνές βίας και θλίψης στριφογυρίζουν στο βλέμμα της. Η Ελίν, αλβανικής καταγωγής, ζει εδώ και ένα χρόνο στον ξενώνα κακοποιημένων γυναικών «Στοργή», μαζί με τα δυο παιδιά της.

Η κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου, όπου νοσηλευόταν με σοβαρό πρόβλημα υγείας το 17 μηνών -σήμερα- παιδί της, την παρέπεμψε στο μη κυβερνητικό οργανισμό της Εκκλησίας, «Αλληλεγγύη». Χωρίς να το πολυσκεφτεί, πήρε τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής της. Εγκατέλειψε μαζί με τα παιδιά της τον αλκοολικό σύζυγό της, που τόσα χρόνια την κακοποιούσε ψυχικά και σωματικά, και υπέβαλλε αίτημα φιλοξενίας στον ξενώνα. Οι υπεύθυνοι του καινούριου της σπιτιού φρόντισαν να νομιμοποιηθεί η παραμονή της στη χώρα, καθώς διέμενε παράνομα και εκείνη και ο πρώην σύζυγός της για τριάμισι χρόνια. Σήμερα, η Ελίν ψάχνει να βρει εργασία και φαίνεται έτοιμη να ορθοποδήσει, να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή της.

Στον ξενώνα «Στοργή» φιλοξενούνται γυναίκες που έχουν υποστεί βία στο οικογενειακό τους περιβάλλον ή είναι θύματα trafficking. Αυτό τον καιρό, διαμένουν πέντε γυναίκες και δύο παιδιά. Η καθεμιά έχει τον προσωπικό της χώρο, συμμετέχει οικιοθελώς στο νοικοκυριό του «σπιτιού», μαγειρεύει, περνά τον ελεύθερο χρόνο της ευχάριστα παρέα με τις υπόλοιπες φιλοξενούμενες. Δυο τρεις φορές την εβδομάδα οι γυναίκες παρακολουθούν τις συνεδρίες της ψυχολόγου του ξενώνα και έχουν τη δυνατότητα να την επισκεφτούν ανά πάσα στιγμή για κατ’ ιδίαν συζήτηση.
«Οι φιλοξενούμενες γυναίκες συμμετέχουν και σε βιωματικές ομάδες, στις οποίες μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν μέσα από το “παιχνίδι” τα προβλήματα της καθημερινότητας. Είναι σημαντικό οι μητέρες να παίρνουν συμβουλές για τις μεθόδους διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους, διότι πολλές από αυτές συχνά “ξεσπούν” άθελά τους σ’ αυτά κάνοντας οι ίδιες χρήση βίας. Στήριξη παρέχεται και αφότου οι γυναίκες φύγουν από τον ξενώνα, αν το επιθυμούν» λέει στον ΕΤ η ψυχολόγος του ξενώνα, κυρία Σοφία Λέκκα.

Η πολυκατοικία όπου στεγάζεται ο ξενώνας είναι σαν καταφύγιο, καθώς η ακριβής τοποθεσία του είναι απόρρητη και φυλάσσεται με διακριτικότητα από σεκιούριτι. Μέχρι τώρα, στον ενάμιση χρόνο λειτουργίας του, έχουν φιλοξενηθεί συνολικά 28 γυναίκες, οι περισσότερες 17 έως 26 ετών, και 32 παιδιά, ηλικίας 3 μηνών έως και 17 ετών. Παρόλο που η διάρκεια παραμονής στον ξενώνα περιορίζεται στους τρεις μήνες, εννέα γυναίκες έχουν διαμείνει για παραπάνω από τέσσερις μήνες.
Ο σκοπός του ξενώνα δεν είναι μοναχά να στεγάσει τις κακοποιημένες γυναίκες και να τις προστατέψει από τον κακοποιητή της οικογένειάς τους, αλλά και να επιτύχει με τη βοήθεια του προσωπικού (ψυχολόγου, κοινωνικού λειτουργού, ψυχοθεραπευτή και δικηγόρου) την ψυχοκοινωνική αποκατάστασή τους και την επανένταξή στους στη καθημερινότητα. Τις στηρίζουν με κάθε τρόπο, τις ενθαρρύνουν να βρουν εργασία και να σταθούν στα πόδια τους.
Παραπομπές θυμάτων στον ξενώνα γίνονται από άλλους ξενώνες, μη κυβερνητικούς οργανισμούς, νοσοκομεία, δημόσιους φορείς ή και μέσω της γραμμής βοήθειας της «Αλληλεγγύης». Πολλές φορές το θύμα διστάζει να εγκαταλείψει την κατοικία του παρόλο που υποφέρει και γίνεται προσπάθεια «φυγάδευσής» του με τη βοήθεια συγγενικού του προσώπου, φίλου ή γείτονα.
«Ο ξενώνας δεν είναι σε καμία περίπτωση ίδρυμα», συμπληρώνει η ψυχολόγος κυρία Λέκκα. «Οι γυναίκες δεν είναι φυλακισμένες εδώ ούτε περιορίζονται. Δεν αποφασίζουμε εμείς γι αυτές και οτιδήποτε αφορά εκείνες και τα παιδιά τους, έχουν τον πρώτο λόγο. Βγαίνουν έξω να εργαστούν τα πρωινά, πηγαίνουν περίπατο με τα παιδιά τους και ζουν φυσιολογικά, μακριά από δυσάρεστες καταστάσεις».

Μαρία Κ.
Ελεύθερος Τύπος
8/10/2007

Ούτε νερό για να ξεδιψάσεις στην Πάρνηθα

Η Πάρνηθα δεν σταματά να μετράει τις πληγές της. Οι άλλοτε κρυσταλλένιες πηγές της, με εποχική ή συνεχή ροή, που ξεδιψούσαν τους περιπατητές του βουνού και τα ελάφια, ξεβράζουν σήμερα ακατάλληλο προς πόση νερό.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες η πιθανότερη -και εξαιτερικά δυσάρεστη- εξήγηση για τη μικροβιακή επιμόλυνση των πηγών είναι τα αποσυντεθειμένα υπολείμματα των χιλιάδων νεκρών ζώων που αφάνισε η πυρκαγιά, τα οποία «περνάνε» στο έδαφος και έπειτα στο νερό. «Το ακατάλληλο νερό που εντοπίστηκε στις πηγές δε συνδέεται άμεσα με τις πυρκαγιές που έπληξαν την Πάρνηθα το καλοκαίρι, διότι τα ευρήματα των αναλύσεων δεν τεκμηριώνουν κάτι τέτοιο. Έμμεσα όμως οι πυρκαγιές έχουν παίζει σημαντικό ρόλο στην αλλαγή της ποιότητας του νερού, αν λάβουμε υπόψη μας ότι πολλά ζώα θανατώθηκαν εξαιτίας των πυρκαγιών» δηλώνει στον ΕΤ ο κύριος Γιώργος Νύχας, καθηγητής μικροβιολογίας τροφίμων στο εργαστήριο του Γεωπονικού Πανεπιστημίου.
Δειγματοληπτικοί έλεγχοι σε εννέα από τις σαράντα συνολικά πηγές της Πάρνηθας, με πρωτοβουλία του Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Δρυμού, επιβεβαίωσαν τους φόβους ότι οι πυρκαγιές του καλοκαιριού θα είχαν αλυσιδωτές επιπτώσεις στο οικοσύστημα. Έτσι, οι μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 31 Ιουλίου και 7 Αυγούστου δείχνουν αυξημένες ποσότητες παθογόνων μικροοργανισμών στις πηγές Αγίας Τριάδας, Κεραμιδίου, Παλαιοχωρίου, Γκούρας, Βιλλιανίου, Μόλας, Μεσιανού Νερού, Πλατάνας και Κορομηλιάς.
Η επίσημη απάντηση του Υπουργείου Υγείας καθησυχάζει τους κατοίκους της Πάρνηθας και της Πεντέλης, καθώς οι γειτονικοί δήμοι και περιοχές της Πάρνηθας υδροδοτούνται από το δίκτυο της ΕΥΔΑΠ. Το Δασαρχείο της Πάρνηθας και ο Φορέας Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού Πάρνηθας ενημερώθηκαν για τα αποτελέσματα των αναλύσεων από τη Διεύθυνση Υγείας της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ανατολικής Αττικής.
«Μόλις λάβαμε την επιστολή από τη Νομαρχία, αμέσως αναρτήσαμε απαγορευτικές πινακίδες στις ακατάλληλες πηγές, προς ενημέρωση των πολιτών» λέει στον ΕΤ ο δασάρχης κύριος Γιώργος Αμοργιανιώτης.
Όμως, ο δειγματοληπτικός έλεγχος του Φορέα Διαχείρισης δεν έφτασε μέχρι το καταφύγιο του Μπάφι, που υδροδοτείται από πηγή μέσω μίας μικρής δεξαμενής, παρόλο που ο κύριος Σιδηρόπουλος υπέβαλλε σχετικό αίτημα.
«Καθημερινά δεκάδες άνθρωποι επισκέπτονται το καταφύγιο και ζητούν νερό, μη εμφιαλωμένο. Η θέση μου είναι δύσκολη διότι κανένας αρμόδιος δεν ήρθε να ανακοινώσει επισήμως αυτό που διαπιστώνω εγώ με το «πείραμα» του ποτηριού. Αν γεμίσεις ένα ποτήρι με νερό πηγής και το αφήσεις να ηρεμήσει, βλέπεις μετά από λίγες ώρες να σχηματίζεται ένα σκούρο ίζημα στον πάτο» λέει στον ΕΤ ο κύριος Στέφανος Σιδηρόπουλος, διαχειριστής του καταφυγίου. «Ύστερα από τις φωτιές που κατέκαψαν την Πάρνηθα, η πρώτη μου έγνοια ήταν το νερό των πηγών και ειδοποίησα εγκαίρως τους αρμόδιους φορείς να ελέγξουν την καταλληλότητά του. Στην πηγή που υδροδοτεί το καταφύγιο δεν έγινε κανένας έλεγχος, και για να στραφώ σε ιδιωτικό φορέα ελέγχου χρειάζεται να πληρώσω περίπου 700 ευρώ. Γιατί έγινε εξαίρεση στο νερό του καταφυγίου, ενώ πήραν δείγματα νερού προς ανάλυση και από το καζίνο και από το στρατόπεδο;».

Μαρία Κ.
Ελεύθερος Τύπος
4/10/2007

Τι θα κάνατε αν για μία μέρα ήσασταν πρωθυπουργός;

Κωνσταντίνα Δελιμήτρου – Blogger

http://xpsilikatzoy.wordpress.com/

Σε μια δημοκρατία, ο Πρωθυπουργός και μάλιστα για μια ημέρα είναι τρίχες κατσαρές. Ειδικά εάν μιλάμε για τον τωρινό Πρωθυπουργό, που όπως και να το κάνουμε έχει ένα θεματάκι συννενόησης. «Σεμνά και ταπεινά» λέει εκείνος, διεστραμμένα και αλαζονικά δρουν αυτοί. Άντε να τους εξηγήσεις μέσα σε μια μέρα. Οπότε μάλλον θα έβλεπα όλη μέρα dvd. Μια απ’ τα ίδια, δηλαδή. Θα μπορούσε φυσικά να τεθεί σωστότερα το ερώτημα: «τι θα κάνατε αν ήσασταν μονάρχης για μία ημέρα»;

Ε λοιπόν θα άλλαζα το πολίτευμα. Θα έφερνα στην Ελλάδα την Δημοκρατία. Σιγά την καινοτομία θα μου πείτε. Σιγά που έχουμε Δημοκρατία θα σας πω. Η Δημοκρατία που θα θέσπιζα δεν θα ήταν κουτσουρεμένη αλλά ολόκληρη. Ναι μεν πολυφωνία, ψήφος και ισότητα αλλά… και όστρακα. Πολλά όστρακα. Όση δύναμη θα είχε ο πολίτης να ψηφίσει τους ικανούς, άλλη τόση θα είχε να τους εξοστρακίσει. Διότι η ψήφος δεν έχει κανένα απολύτως νόημα αν δεν ενέχει την τιμωρία για τους ανίκανους. Την αληθινή τιμωρία δηλαδή και όχι την φαινομενική εκείνη τιμωρία που πριμοδοτεί ες αεί αποτυχημένους πολιτικούς, που ορίζει «επίτιμους» τους αποδεδειγμένα επικίνδυνους και πατώντας στη λήθη ή το θρησκευτικό πνεύμα δίνει βήμα σε όλους, ανεξαρτήτως εγκλημάτων να αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη. Με λίγα λόγια, θα άφηνα τη Δημοκρατία να δουλέψει όπως γεννήθηκε: γυμνή, με κόστος. Κόστος χρειάζεται η πολιτική. Συνέπειες.

«Πολίτες στην εξουσία»
Ελεύθερος Τύπος
5/09/07

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2007/09/05/050907%2035.pdf

Ο οικολογικός «σερίφης» του Υμηττού

Λουκάς Παπαϊωάννου

εθελοντής δασοφύλακας

Κάθε πρωί ανηφορίζει στους πρόποδες του Υμηττού συντροφιά με τα τρία σκυλιά του και απολαμβάνει τη βόλτα στη λιακάδα κοιτάζοντας την καταπράσινη πλαγιά του βουνού. Το βράδυ, γύρω στις 9, ο κ. Λουκάς Παπαϊωάννου γίνεται ο οικολογικός «σερίφης» του Υμηττού. Με τον ασύρματο στο χέρι και τα κιάλια να κρέμονται στο στήθος του, οδηγεί το παλιό του τζιπ, πάνω στο οποίο φέγγει ένας κόκκινος φάρος, στα μονοπάτια του βουνού. Με αυτόν τον τρόπο βοηθάει στη φύλαξη του Υμηττού από τις πυρκαγιές και τους εμπρηστές, κάνοντας δίωρες περιπολίες.

Πώς φυλάτε, εσείς και τα μέλη του Συλλόγου σας, τον Υμηττό;
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που αρχίσαμε τις περιπολίες στην πλευρά του Υμηττού που βλέπει προς την Άνω Γλυφάδα. Είναι σωτήριο να βρίσκεται κάποιος εκεί, να «κυκλοφορεί» κατά τη διάρκεια της βάρδιάς του στα μονοπάτια και να παρατηρεί τυχόν ύποπτες κινήσεις. Σε περίπτωση πυρκαγιάς θα ειδοποιήσει αμέσως την Πυροσβεστική, ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα. Εκτός από περιπολίες, «καθαρίζουμε» την πλαγιά από τα επικίνδυνα υλικά που μπορούν να προκαλέσουν πυρκαγιά. Έχουμε περισυλλέξει φιάλες προπανίου, εύφλεκτα υλικά οξυγονοκόλλησης, μπουκαλάκια νέφτι κρυμμένα σε θάμνους, που σε περίπτωση πυρκαγιάς θα δυσχέραιναν την κατάσταση.

Τι είναι αυτό που σας εκπλήσσει στον Υμηττό ακόμη και σήμερα;
Το ότι υπάρχουν ακόμη παρθένες εκτάσεις δάσους! Δένδρα ποικίλων ειδών, καταπράσινοι θάμνοι και πυκνά, υγιή πεύκα, που δεν έχουν υποστεί την παραμικρή παρέμβαση. Από την άλλη πλευρά, λυπάμαι όταν αντικρίζω στο ρέμα και στα πλαϊνά των μονοπατιών τα υπολείμματα της ανθρώπινης ασυνειδησίας. Μπάζα, απορρίμματα και ψόφια ζώα σωρεύονται εδώ κι εκεί και μολύνουν το περιβάλλον. Σε περίπτωση πυρκαγιάς, σίγουρα θα «βοηθήσουν» την επέκτασή της ενώ σε περίπτωση ισχυρής νεροποντής, θα επιτρέψουν στο χείμαρρο να πνίξει τις περιοχές που γειτνιάζουν, όπως και τα δώματα που αυθαίρετα έχουν «φυτρώσει» στο βουνό.

Πώς συμβάλλετε στην προστασία των αδέσποτων ζώων;
Παρόλο που δεν λαμβάνουμε επιδοτήσεις από κανέναν φορέα, μεριμνούμε για μεγάλο αριθμό αδέσποτων ζώων της περιοχή μας. Μερικά τα βρίσκουμε σε τόσο κακή κατάσταση που μόνο αν χειρουργηθούν επιβιώνουν. Κάνουμε εμβόλια, στειρώσεις, προσφέρουμε καθημερινή σίτιση και φροντίζουμε να υιοθετηθούν από ζωόφιλες οικογένειες. Πριν λίγο καιρό «χρεωθήκαμε» 3000 ευρώ για να τα εμβολιάσουμε, χρήματα που προμηθευτήκαμε από τις συνδρομές του Συλλόγου μας και από δωρεές.

Τι είναι αυτό που σας κάνει να ασχολείστε με όλα αυτά που κάποιοι θεωρούν «γραφικά»;
Η αγάπη για τη Φύση, για τα ανυπεράσπιστα αδέσποτα και η έγνοια για τον άπορο συνάνθρωπο. Ελπίζω ότι σύντομα οι αρμόδιοι φορείς θα ευαισθητοποιηθούν και θα βοηθήσουν να κάνουμε καλύτερα και πιο αποτελεσματικά αυτό που αυτόβουλα ξεκινήσαμε.


Η ζωή μου

Γεννήθηκα στο Χρισσό Φωκίδας το 1941, όμως ήρθα δύο ετών στην Αθήνα, όπου μεγάλωσα, σπούδασα και έχτισα τη ζωή μου.

Το 1971, ενώ σπούδαζα μαθηματικός στο πανεπιστήμιο Αθηνών, έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας κι με προσέλαβαν ως εκφωνητή ραδιοφωνικών εκπομπών. Έκανα μεταδόσεις αγώνων μπάσκετ από το 1973 στο ραδιόφωνο και το 1986 συνέχισα στην τηλεόραση έως και το 2001. Ήμουν παίκτης σε ομάδες μπάσκετ, απ’ το 1959 έως το 1969 αγωνιζόμουν στην ομάδα του Πανιωνίου, γι αυτό και ασχολήθηκα με την αθλητική δημοσιογραφία.

Η σύζυγός μου, Μαρία Ζωή, μου εμφύσησε το πάθος για τη Φύση και τα ζώα, όταν την πρωτογνώρισα στα στούντιο του ραδιοφώνου. Μάλιστα για να την ευχαριστήσω της είχα δωρίσει ένα σκυλάκι που εκείνη το ονόμασε «Αμόρ».

Όταν ήμουν 8 χρονών, ένας αδέσποτος σκύλος με είχε κυνηγήσει σε μια αλάνα κι από τον φόβο μου ύστερα δεν πλησίαζα τα ζώα για πολλά χρόνια, ή άλλαζα πεζοδρόμιο άμα τύχαινε να συναντήσω κάποιο. Τώρα, χάρη στη γυναίκα μου, τα φροντίζω και νοιάζομαι πολύ γι αυτά κι εν γένει για το περιβάλλον.

Μαρία Κ.

φωτό: Χρήστος Κισατζεκιάν

Ελεύθερος Τύπος

22/08/2007

«Διαψεύστηκαν οι εκτιμήσεις μας για την Πάρνηθα»

Παναγιώτης Λατσούδης
δασολόγος

Τα καλοκαίρια της παιδικής του ηλικίας στην Οίτη φαίνεται πως «καθόρισαν» τη μετέπειτα επαγγελματική του πορεία. Περπατούσε ατέλειωτες ώρες στα μονοπάτια του δρυμού, εξερευνούσε κάθε πτυχή του, αναζητούσε τους λόγους που η Φύση τον μάγευε τόσο βαθιά. Ο Παναγιώτης Λατσούδης έκανε το πάθος του επάγγελμα. Είναι δασολόγος, υπεύθυνος του Προγράμματος για την Πάρνηθα στη WWF, συνεργάτης της Ορνιθολογικής Εταιρίας και παραμένει αμετανόητος φυσιολάτρης.

Τι ήταν το ελατόδασος της Πάρνηθας για εσάς και τι συναισθήματα σας προκάλεσε ο μερικός χαμός του;
Ήταν ένα μέρος αγαπημένο σε μένα, περπατούσα τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, μια διαδρομή διάρκειας 5-6 ωρών. Όταν έπιασε φωτιά στα Δερβενάκια, εμείς οι «εργάτες» του εθνικού δρυμού δεν δείξαμε την παραμικρή ανησυχία διότι ξέραμε ότι η Πάρνηθα προστατεύεται καλά. Το πρωινό που η φωτιά έφτασε στην Πάρνηθα, ήμασταν εκεί και σχεδιάζαμε τις καινούριες ταμπέλες του δρυμού, σίγουροι ότι η φωτιά δεν θα απειλήσει το ελατόδασος. Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι οι εκτιμήσεις μας διαψευσθήκαν. Ότι δεν προλάβαμε να σώσουμε αυτό το θαυμάσιο από την αρχαιότητα δάσος, παρά μόνο ένα μικρό μέρος του.

Ποιος «ευθύνεται» για το περιβάλλον;
Το περιβάλλον επαφίεται στον «πατριωτισμό» του καθενός από εμάς ξεχωριστά. Τα δάση δεν έχουν μέλλον αν εμείς δε νοιαζόμαστε γι αυτά. Πρέπει κάποιος να ζήσει το δάσος, να το νιώσει δικό του κομμάτι ώστε να είναι αυτός που θα αποτρέψει τις αυθαιρεσίες εις βάρος του, να είναι αυτός που δεν θα πετάξει εκεί τα σκουπίδια του ή δεν θα δικαιολογήσει την όποια κακομεταχείριση του.

Οι νέοι έχουν οικολογικές ευαισθησίες;
Νομίζω ότι η νέα γενιά θα προσπαθήσει περισσότερο για το περιβάλλον. Διακρίνω μια τάση θετικότερης αντιμετώπισης και πιο ανεπτυγμένη οικολογική συνείδηση, σε σχέση με τους γηραιότερους. Είμαι αισιόδοξος για το μέλλον της ελληνικής Φύσης.

Τι προτείνει η WWF για την Πάρνηθα;
Ο αφανισμός του ελατόδασους είναι πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα. Δεν υπάρχει καν βιβλιογραφία που να περιγράφει την αναγέννηση ενός ελατόδασους ύστερα από πύρινη καταστροφή. Πιστεύουμε ότι η Φύση με τον καιρό θα επανέλθει, αλλά θα χρειαστούν αιώνες. Χρειάζεται λοιπόν τη βοήθειά μας. Έχουμε προτείνει τη λύση της αναδάσωσης που σε συνδυασμό με τη φυσική αναγέννηση θα επιταχύνει τη διαδικασία αποκατάστασης. Είναι όμως σημαντικό να φυτέψουμε καινούρια έλατα μόνο από την Πάρνηθα, ώστε να μη «μολυνθεί» ο δρυμός από δένδρα άλλων περιοχών. Υποβάλλουμε τις προτάσεις μας στους ενδιαφερόμενους φορείς με την ελπίδα ότι θα γίνει διάλογος, ίσως τους πιέσουμε κιόλας, για να ληφθούν σοβαρά υπόψη.

Η ζωή μου
Γεννήθηκα στην Αυστραλία από Έλληνες μετανάστες, ήρθα όμως από πολύ μικρός στην Ελλάδα και μεγάλωσα εδώ. Γαλουχήθηκα από τη Φύση, το ενδιαφέρον μου γι αυτήν έπαιρνε όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις μέσα μου με το πέρας του χρόνου. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ασχολείται με κάτι ξέχωρο από αυτήν.

Σπούδασα Δασολογία και Φυσικό Περιβάλλον στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και στη συνέχεια παιδαγωγικά. Είμαι εκπαιδευτικός, συνεργάζομαι με την Ορνιθολογική Εταιρία εδώ και 22 χρόνια, και από τον Γενάρη του 2007 ανέλαβα το Πρόγραμμα της WWF για την Πάρνηθα.

Όταν ήμουν μικρός, σε μια από τις καθημερινές μου περιπλανήσεις στο δάσος της Οίτης, έσπασα άθελά μου δυο χελιδονοφωλιές. Κάποια χρόνια αργότερα -ίσως από τύψεις - βρέθηκα να διοργανώνω μια εκδήλωση δικής μου έμπνευσης «Τα χελιδονίσματα». Ο κόσμος που συμμετάσχει στην εκδήλωση έρχεται για να κατασκευάσει χελιδονοφωλιές, τις οποίες ύστερα τοποθετεί στα σπίτια του ώστε να βρίσκουν στέγη οι φτερωτοί επισκέπτες. Οι εκδηλώσεις αυτές έχουν καθιερωθεί και διοργανώνονται ακόμη και σήμερα, χωρίς εμένα πια.

Μαρία Κ. - φωτό: Μάριος Λώλος

Ελεύθερος Τύπος

13/08/2007

Οκτώ χρόνια μετά το σεισμό, στη «φαβέλα» της Μεταμόρφωσης

Σε περίπου ένα μήνα συμπληρώνονται οκτώ χρόνια από το φονικό σεισμό που έπληξε την Αθήνα, το 1999. Για τους περισσότερους είναι απλώς μια δυσάρεστη ανάμνηση. Για 15 οικογένειες όμως εκείνος ο σεισμός εξακολουθεί να καθορίζει την καθημερινότητα τους. Κι αυτό γιατί συνεχίζουν να ζουν στους καταυλισμούς σεισμοπαθών. Ο ΕΤ βρέθηκε στον καταυλισμό της Μεταμόρφωσης που θυμίζει βραζιλιάνικη «φαβέλα» (οι τενεκεδουπόλεις των φτωχών).

«Το 2004, θα βλέπετε από τη βεράντα του διαμερίσματός σας τον καταυλισμό και θα χαμογελάτε που η ταλαιπωρία σας τελείωσε» είχαν υποσχεθεί οι αρμόδιοι στην κυρία Κατερίνα, 62 ετών, η οποία έμενε στην οχταόροφη πολυκατοικία της οδού Καποδιστρίου, που έπεσε σαν χάρτινος πύργος. «Ήρθα εδώ δύο μήνες μετά τον σεισμό, κι ακόμη, ύστερα από τόσες υποσχέσεις και τις τόσες ελπίδες που μας έδωσαν, είμαι εδώ, μαζί με τον άρρωστο σύζυγό μου. “Το πολύ σε δύο χρόνια θα έχετε μπει στα καινούρια σας σπίτια” ήταν η πρώτη υπόσχεση της Πολιτείας. Τα δύο χρόνια, έγιναν τρία, τέσσερα και κοντεύουν οκτώ. Δεν είναι μόνο οι άσχημες συνθήκες διαβίωσης που μας καταβάλλουν, αλλά και αυτή η απόρριψη που νιώθουμε ως πολίτες. Η ζέστη είναι αφόρητη το καλοκαίρι και η μόνη μας παρηγοριά, την οποία πληρώνουμε ακριβά στο τέλος, είναι το κλιματιστικό. Το χειμώνα ζεσταινόμαστε με αερόθερμα και φορητά σώματα ηλεκτρικών καλοριφέρ. Τι να πω…».

Στον αριθμό 85, λίγα «σπίτια» πιο πέρα απ’ της κυρίας Κατερίνας έμενε ένας ηλικιωμένος που πέθανε πριν από 2 μήνες «από την ζέστη που τον έπνιγε» λέει η ίδια. «Ενοχλώ το δήμο κάθε τρεις και λίγο και τους παρακαλώ να μου πουν πότε θα μπούμε στα καινούρια μας σπίτια. Η τελευταία απάντηση που πήρα ήταν “μέχρι τα Χριστούγεννα”. Δεν το πιστεύω, αλλά ελπίζω, τουλάχιστον αυτή τη φορά να συμβεί. Τι άλλο μπορώ να κάνω;».

Τα λυόμενα σπίτια που στεγάζουν τους σεισμοπαθείς είναι μόλις 23 τετραγωνικά το καθένα. Ευτυχώς, έχουν ηλεκτρικό ρεύμα και δωρεάν παροχή πόσιμου νερού. Σταθερό τηλέφωνο διαθέτουν τα μισά από αυτά. Οι κατσαρίδες και τα ποντίκια είναι καθημερινό φαινόμενο, ενώ η γειτονιά τελευταία έγινε και στέκι τοξικομανών, που μαζεύονται στον καταυλισμό σχεδόν κάθε βράδυ.

Λίγα «σπίτια» πιο πέρα, συναντούμε μια εξαμελή οικογένεια που διαμένει στον καταυλισμό εδώ και σχεδόν 8 χρόνια. Έξι άνθρωποι, οι δύο γονείς και τα τέσσερα παιδιά τους, βολεύονται σε ένα κοντέινερ μικρότερο των 25 τετραγωνικών. Δύο «δωμάτια» όλα κι όλα, στα οποία δεν μπορεί εύκολα να διακρίνει κανείς τα όρια του χώρου της «κουζίνας» από αυτά του «υπνοδωματίου» και του «σαλονιού». Ρούχα, σκεπάσματα και πετσέτες, όλα ένα κουβάρι στη μία γωνιά. Στην άλλη, βιβλία, παιχνίδια, μαγειρικά σκεύη και κονσέρβες. Το κρεβάτι γίνεται καθιστικό ή και καρέκλα, δίπλα στο τραπέζι της κουζίνας. Στο μπάνιο τα σαπούνια και τα σαμπουάν στο πάτωμα, δίπλα στις κατσαρίδες. Η κυρία Δήμητρα, 33 ετών, δεν λέει ποτέ στα παιδιά της ότι θα πάνε σε καινούριο σπίτι για να μην τα απογοητεύει κάθε φορά που οι ελπίδες διαψεύδονται. Τα 238 ευρώ, ως επίδομα πολύτεκνης κάθε δίμηνο, δεν βοηθούν και πολύ τον προϋπολογισμό της οικογένειας. Η μητέρα είναι άνεργη και ο σύζυγός της είναι εργάτης σε βιοτεχνία. Τα μεροκάματα τη μια μέρα φτάνουν στο σπίτι, την άλλη όχι. Οι συνθήκες διαβίωσης, όπως μας είπε κι η κ.Κατερίνα, αγγίζουν τα όρια της αθλιότητας. Πρόσφατα, το μικρότερο παιδί της οικογένειας έπαθε μόλυνση από τις κατσαρίδες που περπατούσαν επάνω του τη νύχτα.
Απολύμανση γίνεται στην περιοχή του καταυλισμού, σύμφωνα με τις καταγγελίες των σεισμοπαθών, μόνο όποτε οι αρμόδιοι το θυμούνται. Τα ξερά χόρτα που φυτρώνουν γύρω από τον καταυλισμό είχαν προκαλέσει φωτιά πέρσι και αναγκάστηκαν να τα καθαρίσουν οι ίδιοι.

Η κυρία Δήμητρα αλλά και άλλοι κάτοικοι του καταυλισμού υποφέρουν από κατάθλιψη εξαιτίας της όλης κατάστασης, αλλά – κυρίως – λόγω της έλλειψης ελπίδας…

~ ~ ~

Πέρα από τις 15 οικογένειες των σεισμοπαθών που ζουν στον καταυλισμό της Μεταμόρφωσης, στον ίδιο χώρο «καταφύγιο» έχουν βρει και πολλοί Πακιστανοί, Ιρανοί κι άλλοι οικονομικοί μετανάστες. Τα κοντέινερ υπενοικιάστηκαν από οικογένειες σεισμοπαθών, οι οποίες επέστρεψαν στα σπίτια τους αλλά σε αρκετές περιπτώσεις, «ξέχασαν» να το δηλώσουν στις αρμόδιες αρχές. Έτσι, εξασφάλισαν ένα επιπλέον επιμοίσθιο, το οποίο πολύ δύσκολα θα … απαρνηθούν.

Ελεύθερος Τύπος

2/08/2007

Μαρία Κ. - φωτ'ο: Χρήστος Κισατζεκιάν

«Κρατώ τις αποδείξεις της ελληνικής ψυχής μου»

«Σήμερα γεννήθηκα ξανά!» αναφώνησε η 95άχρονη Ευτυχία Ίσου, η οποία μαζί με άλλους 193 αλλοεθνείς, ορκίστηκε ως Ελληνίδα πολίτης στην εκδήλωση που διοργανώθηκε και αυτόν το μήνα στη Νομαρχία Αθηνών.

Η κυρία Ευτυχία ήρθε στην Ελλάδα το 1992 από την Βόρεια Ήπειρο. Πρόκειται για μια από τους χιλιάδες Έλληνες που είχαν ξεμείνει στην Αλβανία, λόγω των συγκυριών της ταραγμένης από πολέμους εποχής. Όταν έφτασε στη χώρα μας, η ελληνική της «ρίζα» δεν αναγνωριζόταν κι έπρεπε να ξεκινήσει εξ αρχής την διαδικασία πολιτογράφησης, ώστε να αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια που στερήθηκε. Κατά τη διάρκεια της ορκωμοσίας ένιωθε πολύ ευτυχισμένη που επιτέλους κρατούσε στα χέρια της «τις αποδείξεις της ελληνικής ψυχής της». «Ορκίστηκα σήμερα για να τιμήσω της πατρίδα και την Πίστη μου» δήλωσε με εμφανή ενθουσιασμό η ηλικιωμένη γυναίκα.


Και ο κύριος Μοχάμετ Άλι Σάουκι αδυνατεί να συγκρατήσει τη συγκίνησή του τώρα που επισήμως έγινε Έλληνας πολίτης. Από το μακρινό Χαρτούμ έφτασε πριν 32 χρόνια στην Ελλάδα για να σπουδάσει χημικός. «Αγάπησα την Ελλάδα και την ένιωσα πατρίδα μου από την πρώτη στιγμή. Την ερωτεύτηκα ακόμη περισσότερο όταν γνώρισα την γυναίκα μου Ελένη, και είμαι ευτυχής που τα τρία μας παιδιά γεννήθηκαν στον φιλόξενο αυτό τόπο».

Η εκδήλωση ορκωμοσίας πραγματοποιείται σχεδόν κάθε μήνα από τον Νομάρχη Αθηνών κ. Γ. Σγουρό σε αίθουσα του 7ου ορόφου της Νομαρχίας, και συμμετέχουν όσοι αλλοδαποί έχουν αποκτήσει προσφάτως την ελληνική ιθαγένεια. Στην εκδήλωση της 11ης Ιουλίου ορκίστηκαν 194 πολίτες που προέρχονταν από 11 διαφορετικές χώρες του κόσμου, από το Λίβανο, το Χαρτούμ, τη Βηρυτό έως τη Συρία –στην πλειονότητά τους από την γειτονική Αλβανία. Σύμφωνα με στοιχεία της Νομαρχίας Αθηνών, 692 ξένοι πολίτες έχουν πολιτογραφηθεί Έλληνες υπήκοοι από τον Ιανουάριο του 2007 μέχρι και σήμερα.

Μαρία Κ. - φωτό: Άγγελος Ρασσιάς

Ελεύθερος Τύπος

13/07/2007

http://www.e-tipos.com/pdfViewer?searchtype=bypage&selectedissuedate=13%2F07%2F07&selectedpart=2&selectedpage=27

«Το σκιτσάκι δεν πεθαίνει ποτέ»

Γιάννης Λογοθέτης
γελοιογράφος

Ο γνωστός ΛοΓό αποκαλύπτεται και δίνει το στίγμα του

Πρόκειται για μία ξεχωριστή περίπτωση καλλιτέχνη. Ο Γιάννης Λογοθέτης, περισσότερο γνωστός ως ΛοΓό, ακόμη και σήμερα στα 68 του χρόνια, κάνει σκίτσα και γελοιογραφίες, ζωγραφίζει με την αθωότητα μικρού παιδιού, γράφει σατιρικούς στίχους, τραγουδάει και μας φτιάχνει τη διάθεση.

Για ποιο λόγο κάνετε γελοιογραφίες;
Κάνω σκίτσα για να πω καλές κουβέντες για τα καλά πράγματα και για να καυτηριάσω τα άσχημα, με έναν μη επιθετικό τρόπο, που όμως προκαλεί το χαμόγελο σε όποιον τα βλέπει.

Πώς αντιλαμβάνεστε το χιούμορ;
Το χιούμορ είναι κάτι που δεν μπορώ να το καταλάβω, κι όμως είναι η ζωή μου, τα σκίτσα μου και τα τραγούδια μου. Ξέρω μόνο τι δεν είναι χιούμορ: δεν είναι σε καμία περίπτωση εξυπνάδα της στιγμής. Ένας γελοιογράφος πρέπει να είναι επαγγελματίας έξυπνος. Δεν γίνεται να είναι ανόητος. Σου έρχεται στο νου μια ευρηματική ιδέα που όμως ανεπεξέργαστη δεν μπορεί να περάσει στο κοινό την αλήθεια και ταυτόχρονα να έχει χιούμορ. Το χιουμοριστικό σκίτσο θέλει σκηνοθεσία, κι ας πρόκειται μοναχά για δύο ανθρωπάκια.

Η τηλεόραση έχει χιούμορ;
Η τηλεόραση είναι το θέατρο του παραλόγου! Παρακολουθούμε σκηνοθετημένους τσακωμούς στα παράθυρα των ειδήσεων, ανθρώπους που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα, άσχετους και μαϊντανούς. Όχι, δεν έχει χιούμορ.

Οι γελοιογραφίες και γενικότερα η Τέχνη μπορεί να λογοκριθεί;
Στην Τέχνη δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να απορρίψεις, και κανείς δεν πρέπει να το κάνει. Ο αυθεντικός καλλιτέχνης έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει όποιο εκφραστικό μέσο εκείνος θέλει για να δείξει την Τέχνη του. Δεν υπάρχει τίποτα το χυδαίο όταν μιλάμε γι αυτή -πολλά χυδαία μυαλά έχουν σωρεύσει στον τόπο. Ποτέ μου δεν συνάντησα λογοκριτικό στοπ στα έργα μου ή στα τραγούδια μου, καθώς μέσα από το ανώδυνο και το αθώο περνώ την αλήθεια, βγάζω το πραγματικό νόημα.

Εδώ 51 χρόνια, από 17 χρονών, φτιάχνετε γελοιογραφίες. Τελικά, τι είναι για εσάς το σκίτσο;
«Ήθελα να ‘μουνα ένα μικρό σκιτσάκι, να μην γνωρίζω από δάκρυα και λυγμούς, ζωγραφισμένο στου μπακάλη το μπλοκάκι, μέσα στα νούμερα και στους λογαριασμούς. Κι αν η καρδιά μου σταματήσει να χτυπάει, και το τρανζίστορ στο μυαλό μου εκραγεί, τότε θα γίνω το ναυτάκι ο Ποπάϊ, να ζω αιώνια πάνω σ’ αυτή τη γη». Αυτό είναι το σκιτσάκι, δεν πεθαίνει ποτέ. Είναι το «εγώ» μου που θα μείνει αναλλοίωτο στο χρόνο.

Η ζωή μου

Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω μεγάλος. Όταν έγινα μεγάλος, ήθελα να γίνω μικρός για να έχω τη χαρά να ξαναγίνω μεγάλος! Στα 7 μου άρχισε να με γοητεύει η ζωγραφική και το τραγούδι, όμως πίστευα πως μόνο οι μεγάλοι επιτρέπεται να ασχοληθούν με αυτά, γι αυτό βιαζόμουν να μεγαλώσω.

Το πρώτο μου γελοιογραφικό σκίτσο το έφτιαξα πολύ μικρός. Ήταν το προφίλ του ηθοποιού Νίκου Σταυρίδη, λόγω της γαμψής του μύτης που χαρακτήριζε το προφίλ του. Είχα ένα μολυβάκι λοιπόν κι όπου έβρισκα λευκό χώρο στα τετράδια και στα βιβλία μου, σε τοίχους και παγκάκια, έφτιαχνα σκίτσα!

Γεννήθηκα στη Θάσο, εγκαταστάθηκα με την μητέρα μου στον Πειραιά. Θα ‘μουν τότε 11 χρονών. Δεν με ενδιέφερε το ποδόσφαιρο ούτε τα παιχνίδια στις αλάνες. Με δύο ακόμα φίλους μου είχαμε φτιάξει ένα τρίο, γρατζουνούσαμε κιθάρες και τραγουδούσαμε στις πλατείες. Ήξερα όλους τους τραγουδιστές της εποχής, το στιλ τους και τα τραγούδια τους. Μου άρεσε το αμερικάνικο τραγούδι του ’50 που χορεύαμε στα πάρτι, το λαϊκό και το ελαφρό ελληνικό, που ακόμη κυκλοφορεί και αρέσει.

Μαρία Κ. - φωτό: Μάριος Λώλος

Ελεύθερος Τύπος

28/06/2007

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2007/06/28/280607%2064.pdf

«Ευτυχώς, δεν βλέπω αυτά που βλέπουν άλλοι και αδιαφορούν»

Με μόνο το 10% της όρασής της, απολαμβάνει τη ζωή της στο 100%.

Η Μαριλύ Καλούδη χαμογελάει κάθε μέρα, συναναστρέφεται με ανθρώπους κάθε ηλικίας, συμμετέχει ενεργά στην ακαδημαϊκή κοινότητα, γεμίζει τις μέρες αλλά και τα βράδια της με ποικίλες δραστηριότητες. Σήμερα στα 21 της χρόνια έχει καταφέρει να τελειώσει το Ενιαίο λύκειο, να περάσει με επιτυχία τις πανελλήνιες εξετάσεις και να σπουδάζει αυτό που πάντα ονειρευόταν, στο τμήμα Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου πανεπιστημίου. Το όνειρό της είναι να γίνει ραδιοφωνικός παραγωγός και να δημιουργήσει μια αρμονική οικογένεια με πολλά παιδιά.

Μαριλύ, τι είναι αυτά που βλέπεις ή δεν βλέπεις στον κόσμο μας;
Βλέπω 10% σε σχέση με τους υπόλοιπους βλέποντες ανθρώπους. Η πάθησή μου λέγεται «ρετινόζα» στην αγγλική και είναι κληρονομική. Εμφανίζεται μία φορά στις τρεις γενεές. Αν εστιάσω πολύ ώρα σε κάτι, δύναμαι να εντοπίσω τα βασικά χαρακτηριστικά του, ότι για παράδειγμα έχει κάποιος μακριά μαλλιά ή φοράει κίτρινο μπλουζάκι. Στον υπολογιστή διαβάζω με γραμματοσειρά μεγαλύτερη του 60. Δένδρα και κολώνες που συναντώ στο δρόμο τα διακρίνω με ευκολία και τα αποφεύγω! Δεν βλέπω, ευτυχώς, κάποια πράγματα που οι όλοι οι άλλοι τα βλέπουν κι όμως δεν κάνουν τίποτα γι αυτά! Τα σκουπίδια στους δρόμους, τις γόπες στο γρασίδι, τις σκισμένες αφίσες και όλα τα παράγωγα της αδιαφορίας μας.

Πότε σου εμφανίστηκε αυτή η πάθηση στην όρασή σου και πώς αντέδρασαν οι δικοί σου άνθρωποι;
Μέχρι τα 5 μου έβλεπα κανονικά. Τότε μια φορά μέσα στο σπίτι έπεσα πάνω σε ένα τραπέζι επειδή δεν το είδα και οι δικοί μου άρχισαν να υποπτεύονται πως κάτι συμβαίνει.
Με ψυχραιμία
Η μητέρα μου με έτρεξε σε πολλούς γιατρούς γιατί δεν έβρισκαν τι είδους πρόβλημα έχω –ο πατέρας μου εκείνη την περίοδο σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα. Όταν τελικά μάθαμε τι μου συμβαίνει, το αντιμετωπίσαμε ψύχραιμα. Ποτέ η μητέρα μου δεν μου μετέδωσε ούτε ίχνος στεναχώριας ή «ντροπής». Είναι πάντα δίπλα μου, της χρωστάω την αξιοπρέπεια που μου εμφύσησε, την εξωστρέφεια και τον δυναμισμό της προσωπικότητάς μου. Όταν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω για πρώτη φορά το λευκό μπαστούνι μου είχε πει: «Μην ακούς τίποτα και κανέναν. Η μισή ντροπή δική τους και η άλλη μισή.. πάλι δική τους!»

Θα μου περιγράψεις τα σχολικά σου χρόνια, τις δυσκολίες που ίσως αντιμετώπισες και τις αντιδράσεις των «φυσιολογικών» συμμαθητών σου;
Σε όλα μου τα σχολικά χρόνια παρακολουθούσα μαθήματα σε κανονικό σχολείο. Στο δημοτικό, ξέρεις, πως τα παιδιά είναι σκληρά και αυτό που τους φαίνεται «αλλόκοτο», δε διστάζουν να το πουν. Ένιωθα άσχημα αλλά δεν τους έδινα τη χαρά να κλάψω ή να στενοχωρηθώ. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο αισθανόμουν καλύτερα γιατί είχα φίλους που με βοηθούσαν, και καθηγητές εξίσου. Όχι ότι ήταν οι δεύτεροι πιο επιεικείς μαζί μου, απλά μου εξηγούσαν ό,τι δεν καταλάβαινα λίγο παραπάνω στην τάξη. Διάβαζα πολύ, οι βαθμοί στους ελέγχους δεν ήταν εικονικοί. Φυσικά, και στο λύκειο υπήρχαν παιδιά που με κορόιδευαν, αλλά δεν έδινα σημασία.

Πώς διάβαζες; Σε βοηθούσε η μητέρα σου στο σπίτι;
Η μητέρα μου διάβαζε δυνατά το μάθημα της ημέρας κι εγώ το αποστήθιζα, ή κρατούσα σημειώσεις. Άλλοτε πάλι έγραφε σε μεγάλα άσπρα χαρτόνια με μαύρους μαρκαδόρους τους μαθηματικούς τύπους, ώστε να τους βλέπω και να τους κατανοώ.
Υποστήριξη
Από το γυμνάσιο όμως συμμετείχα σε φροντιστήριο για μαθητές με προβλήματα στην όραση, όπου βρήκα μια πολύτιμη υποστήριξη. Μάθαινα τα θεωρητικά μαθήματα, την Ιστορία για παράδειγμα, από βιβλία ήχου. Διαγωνίσματα και εξετάσεις έδινα πάντα προφορικά.

Τελειώνοντας το λύκειο, έδωσες πανελλήνιες εξετάσεις και πέρασες στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων του Παντείου. Ήταν η σχολή της προτίμησής σου;
Είχα αποφασίσει ήδη από την πρώτη λυκείου πως θέλω να συνεχίσω τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο. Σκεφτόμουν αρχικά να γίνω νηπιαγωγός, αλλά η επαγγελματική αποκατάσταση ενός ατόμου με ιδιαιτερότητα στην όραση όπως εγώ, είναι αμφίβολη. Το κράτος δεν μας εμπιστεύεται. Παράλληλα, είχα εντοπίσει στον εαυτό μου δημοσιογραφικής φύσεως ανησυχίες! Με απασχολούσαν τα κοινωνικά ζητήματα, τα πολιτικά όχι και τόσο, και τα καλλιτεχνικά. Αγαπώ πολύ τη σχολή μου, σκέφτομαι μάλιστα να κάνω και μεταπτυχιακό στο Πάντειο.

Πώς είναι η ζωή σου τώρα που είσαι φοιτήτρια;
Απελπιστικά γεμάτη! Πηγαίνω στις παραδόσεις των μαθημάτων σχεδόν καθημερινά, συμμετέχω στα εργαστήρια, κάνω και τις εργασίες μου. Τα απογεύματα βγαίνω για καφέ με συμφοιτητές ή με φίλους μου από τη γειτονιά. Κάποια βράδια ξενυχτάμε κιόλας σε ρεμπετάδικα ή σε μαγαζιά με ροκ μουσική, αναλόγως με τη διάθεση της παρέας. Απολαμβάνω στο έπακρον τη φοιτητική μου ζωή! Μια φορά μάλιστα, έβαλα υποψηφιότητα σε φοιτητική παράταξη της σχολής μου, για να κάνω το χατίρι σε φίλους μου που ήδη ήταν μέλη σε αυτήν.


Ελεύθερος χρόνος; Τι είναι αυτό;! Αυτόν τον καιρό διοργανώνω με έναν φίλο και συμφοιτητή μου μια ραδιοφωνική εκπομπή για τον σταθμό του Πειραιά. Ψάχνουμε θέματα, προβάρουμε τις εκπομπές μας και περνάμε πολύ ωραία. Όταν είμαι στο σπίτι μου συνήθως διαβάζω.. ή καλύτερα ακούω βιβλία, που τα δανείζομαι από την Ηχητική βιβλιοθήκη της Καλλιθέας. Με εξιτάρουν ιδιαιτέρως τα αστυνομικά. Άλλες πάλι φορές γράφω άρθρα που αφορούν στην επικαιρότητα, τα οποία στέλνω με e-mail σε αθηναϊκές εφημερίδες. Ένα από αυτά, το «Οίκος Τυφλών», δημοσιεύτηκε τον Γενάρη στο Βήμα. Η τεχνολογία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, έχω πτυχίο χρήσης υπολογιστών ECDL expert. Μ’ αρέσει να φτιάχνω cd’s με μουσικά κομμάτια για τους φίλους και τους συγγενείς μου -έχω πολύ μεγάλη συλλογή μουσικών κομματιών στον υπολογιστή μου. Πρόκειται στο άμεσο μέλλον να αρχίσω μαθήματα ιταλικών γιατί με γοητεύει η μελωδικότητα της γλώσσας, ενώ έχω ήδη πτυχίο της αγγλικής. Οφείλω να ομολογήσω πως δεν έχω καθόλου κλίση στη μαγειρική και κάθε μου απόπειρα καταλήγει σε γαστρονομική τραγωδία!

«Ο έρωτας δεν έχει σχέση με την όραση»

Να μιλήσουμε για τον έρωτα. Είναι μέρος της ζωής σου;
Φυσικά! Έχω ερωτευτεί, νομίζω πως έχω αγαπήσει κιόλας, αλλά και πονέσει για κάποιον. Με ρωτάνε πολλοί: Πώς ερωτεύεσαι ένα αγόρι που δεν βλέπεις; Είναι μια πολύ ανόητη ερώτηση. Ο έρωτας δεν έχει καμία σχέση με την αίσθηση της όρασης. Για παράδειγμα σου λέω το εξής απλό. Όταν φιλάμε κάποιον, ασυνείδητα κλείνουμε τα μάτια μας! Στον έρωτα λογαριάζεις την αφή, την όσφρηση, την ακοή και την γεύση. Ερωτεύομαι κάποιον όταν οι υπόλοιπες τέσσερις αισθήσεις μου ικανοποιούνται από το πρόσωπο που έχω απέναντί μου.

Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;
Ονειρεύομαι να γίνω ραδιοφωνικός παραγωγός, όσον αφορά στο επαγγελματικό τομέα. Αυτός είναι ο στόχος μου, το πάθος μου, και πιστεύω πως θα τα καταφέρω. Ακόμα, θέλω να ταξιδέψω εντός και εκτός Ελλάδος, να γνωρίσω καινούρια μέρη και να αποκομίσω εμπειρίες. Όταν πήγα στη Νέα Υόρκη είχα εκστασιαστεί! Να σου πω την αλήθεια προτιμώ την Ελλάδα από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου γιατί τυχαίνει να είμαι λιγάκι παράξενη με το φαγητό! Εδώ βρίσκει κανείς γεύσεις που ικανοποιούν και τους πιο απαιτητικούς!
Στο μακρινό μέλλον με ενδιαφέρει να δημιουργήσω οικογένεια και να γίνω όσο καλή μητέρα υπήρξε η δική μου για μένα.

Μαρία Κ. - φωτο: Μάριος Λώλος

Ελεύθερος Τύπος

23/06/2007

http://www.e-tipos.com/newsitem?id=2681

Ένας κόκκος από την άμμο της κατάχρησης εξουσίας

Το ερασιτεχνικό βίντεο με τον ξυλοδαρμό των δύο κρατουμένων δεν προκάλεσε καμία εντύπωση στην κοινότητα των μεταναστών της Ομόνοιας. Ο λόγος είναι απλός: σχεδόν κάθε μετανάστης έχει να διηγηθεί μια ιστορία προσωπικού εξευτελισμού και αστυνομικής βίας.




Ο κύριος Λουλζίμ, αλβανικής καταγωγής, θυμάται το δικό του εφιαλτικό βίωμα όταν είχε πρωτοέρθει λαθραία στην Ελλάδα το 1991. Πολύ νέος τότε, μόνος του σε μια ξένη χώρα χωρίς να γνωρίζει την γλώσσα και χωρίς να καταλαβαίνει, ούτε που είχε φανταστεί τέτοια αγριότητα. «Το πόδι μου από τον μηρό μέχρι τον αστράγαλο ήταν γεμάτο μώλωπες από τα χτυπήματα του αστυνομικού με το κλομπ. Χλεύαζαν την καταγωγή μου και βωμολοχούσαν. Ο διοικητής του συγκεκριμένου αστυνομικού τμήματος μόλις αντιλήφθηκε ότι δεχόμουν βία από τον υφιστάμενό του ήρθε να τον σταματήσει. Ένιωσα μια μικρή ανακούφιση, νόμιζα ότι το μαρτύριό μου είχε τελειώσει. Ύστερα ο ίδιος με χτύπησε στα χέρια με μια ξύλινη βέργα τόσες φορές που δεν ένιωθα τα δάχτυλά μου από τον πόνο. Έφταιγα που μπήκα παράνομα στη χώρα σας, το γνώριζα, γι αυτό υπέμεινα τον πόνο και τα χτυπήματα.»

Και ο κύριος Κολέ διηγείται τη δική του ιστορία αστυνομικής αυθαιρεσίας εις βάρος του, όταν κι εκείνος ήρθε στην Ελλάδα. «Οι αστυνομικοί έπαιζαν μαζί μας, μας χτυπούσαν και γελούσαν μεταξύ τους. Πριν 13 χρόνια με οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα επειδή δεν είχα πάνω μου την πράσινη κάρτα. Φοβόμουν πολύ, υπέφερα και εκείνοι γελούσαν. Είχα μετανιώσει που ήρθα. Ακόμη και σήμερα αντιμετωπίζω προβλήματα στις δημόσιες υπηρεσίες, όχι μόνο στην αστυνομία. Μόλις βλέπουν το όνομά μου στα έγγραφα με διώχνουν ή καθυστερούν να με εξυπηρετήσουν.»

«Είναι κοινό μυστικό στους κόλπους της αστυνομίας ότι συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά τέτοια περιστατικά. Έχω εκτίσει 19ετή ποινή φυλάκισης στην Αλβανία ως πολιτικός κρατούμενος, έχω ακούσει από συμπατριώτες μου ιστορίες αγριότητας με θύτες Έλληνες αστυνομικούς. Το ολιγόλεπτο βίντεο που παρακολούθησα εχθές στις ειδήσεις δείχνει μόνο έναν κόκκο από την άμμο της κατάχρησης εξουσίας που συμβαίνει. Ντρέπομαι.» δηλώνει στον ΕΤ ο κύριος Νικόλαος Σιούτας, ο οποίος κατάγεται από την βόρεια Ήπειρο και είναι πια νόμιμα Έλληνας πολίτης.

Ρεπορτάζ στην πλατεία Ομονοίας,
Κυριακή 17ης Ιουνίου 2007

http://www.e-tipos.com/pdfViewer?selectedissuedate=18%2F06%2F07&searchtype=bypage&selectedpage=4

Το σκίτσο είναι του Γιάννη Δερμετζόγλου,
Ελεύθερος Τύπος 18/6/2007

«Αυτά να πάτε να τα πείτε στην Άγκυρα»

Η υπόθεση του Ωραιοκάστρου δεν είναι η μόνη που απασχολεί τα ελληνικά δικαστήρια αυτές τις μέρες. Μια παρόμοια καταγγελία ενός ρακοσυλλέκτη κατά αστυνομικού της Ασφάλειας έλαβε χώρα την Τρίτη στα δικαστήρια της Ευελπίδων.

Ο Χασάν Μ., βιοπαλαιστής ρακοσυλλέκτης, απειλήθηκε από τον γείτονά του Γεώργιο Λ., ο οποίος για «εκφοβισμό» πυροβόλησε 7 φορές με το υπηρεσιακό του περίστροφο. Το περιστατικό συνέβη στη λεωφόρο Σαλαμίνος όπου οι δύο αντίδικοι διαμένουν, την Παρασκευή 25 Μαΐου και ώρα 10. Στη δίκη ο κ. Χασάν Μ. περιέγραψε την βραδιά του συμβάντος ως τον χειρότερο του εφιάλτη. Είπε πως, γυρνώντας κουρασμένος απ’ τη δουλειά με τα τέσσερα ανήλικα παιδιά του, άκουσε τον αστυνομικό να τον φωνάζει και να τον προκαλεί λεκτικά. Λέγεται πως οι οικογένειές τους είχαν «προηγούμενα» και ο αστυνομικός σαν σε κρητική βεντέτα δε δίστασε να στρέψει το όπλο του εναντίον του ανυπεράσπιστου ρακοσυλλέκτη. Περιπολικά έφτασαν στο σημείο, συνάδελφοι του εν λόγω αστυνομικού έσπευσαν να επιβάλουν την τάξη περνώντας χειροπέδες στον ρακοσυλλέκτη! Στο ΑΤ Ομονοίας διαλευκάνθηκε ύστερα από σκληρές διαπραγματεύσεις ποιος ήταν ο θύτης και ποιος το θύμα.

Ο αστυνομικός παρουσίασε στο δικαστήριο μια εντελώς διαφορετική σκοπιά των γεγονότων. Υποστήριξε πως εκείνος πρώτος δέχτηκε υβριστική φρασεολογία από τον Χασάν, κι ότι μάλιστα αυτός κι η «συμμορία» του χτυπούσαν την (γυάλινη) εξώπορτα του σπιτιού του με καρέκλες και ξύλα. Βρισκόταν σε άμυνα γι αυτό και έκανε χρήση του όπλου του, τι κι αν οι κάλυκες βρέθηκαν σε σημεία που ίσως δεν ευνοούν την απολογία του. Ας σημειωθεί πως στο δικαστήριο προσκομίστηκαν έγγραφα που αποδεικνύουν ότι ο αστυνομικός έχει δημιουργήσει στο παρελθόν προβλήματα στους περίοικους και υπογραφές τους για την απομάκρυνσή του.

Η πρόεδρος ενώ πρότεινε συμβιβαστική λύση προς εξασφάλιση καλής γειτονίας μεταξύ τους, η δίκη διακόπηκε ύστερα από το ρατσιστικό εις βάρος των ρακοσυλλεκτών σχόλιο του συνηγόρου του αστυνομικού. «Αυτά να πάτε να τα πείτε στην Άγκυρα», δήλωσε βροντόφωνα ο κ. Βάϊος Κ., μιας και ο Χασάν όπως και οι υποστηρικτές του στη δίκη είναι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα.

Τελικά, με καθυστέρηση λίγης ώρας κι αφού καταλάγιασαν οι εντάσεις, αποδόθηκε δικαιοσύνη (?), καθώς ο αστυνομικός δέχτηκε την ποινή των 7 μηνών για δόλια χρήση του όπλου και άσκοπους πυροβολισμούς.

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Η ανάμνηση της Αθήνας θα είναι πιο δυνατή από τσάϊ...

Στον απόηχο της μεγάλης βραδιάς του champions league, κι ενώ η Μίλαν έχει σηκώσει το νικητήριο κύπελλο της Ευρώπης, η πλατεία Συντάγματος έχει συνέλθει από το πανηγυρικό ξέσπασμα των ξένων και των γηγενών φιλάθλων της και, τα κόκκινα χρώματα της ομάδας που δέσποζαν στους δρόμους άρχισαν να ξεθωριάζουν,
δημοσιεύω το κείμενο του κυρίου Γιάννη Δ., όπως δημοσιεύτηκε στον Ελεύθερο Τύπο ανήμερα του κρίσιμου ποδοσφαιρικού αγώνα.
Ναι Γιάννη, ο Ρικ, η Ανέτ και ο Πάτρικ επέστρεψαν στην καθημερινότητά τους. Όπως εμείς.

Υγ: Τι κρίμα, έχασε η ομάδα που υποστήριζε... έπρεπε να είχα βάλει στοίχημα!



Του Γιάννη Δ. http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/230507_03.pdf

Αύριο, μεθαύριο, το πολύ την Κυριακή, ο Ρικ, η Ανέτ και ο Πάτρικ, θα τρώνε ξανά fish n’ chips χωμένοι σε κάποια παμπ με κόκκινη λερωμένη μοκέτα κάπου στο Κόλτσεστερ.
Το ξέρουν καλά αυτό, το φοβούνται. Γι’ αυτό και τους βλέπει κανείς -τρεις μέρες τώρα- να τριγυρνάνε στην Αθήνα αλέγροι. Είναι βροχερή η φετινή άνοιξη, αλλά με κανένα «winter pill» δεν συγκρίνεται. Και τι να πουν τα δίπατα σάντουιτς των Boots μπροστά στη «βρώμικη» απόλαυση του «τζάϊρος»;
Βέβαια δεν είναι μόνο ο ήλιος, οι μπύρες και τα βρώμικα. Είναι κι η Liverpool. Αγάπη που για να την καταλάβει κανείς πρέπει να αποδεσμεύσει από τη μνήμη του μερικά καρέ: Τον Κένι Νταλγκλίς βγαλμένο από τα ασπρόμαυρα 70’s, το μουστάκι του Ιαν Ρας υπογεγραμμένο από το “Crown paints” στη φανέλα, το απαίσιο πέναλτι του dirty Ντάϊνα στο Xέϊζελ.
Πλάκα, Μοναστηράκι και φθηνά ξενοδοχεία στην Πειραιώς λοιπόν. Εκεί, τριανταπέντε χιλιάδες βρετανοί, οι μισοί χωρίς εισιτήριο, προσπαθούν αυτό που παραδοσιακά προσπαθούν: Να ξεπεράσουν την αμηχανία τουs και να επιτύχουν μια ψυχική κατάσταση ενδιάμεση του «cheerful» και του ευτυχούς.
Στην Αθήνα, η βρετανική πρεσβεία θα τους υποδεχθεί με όλα τα χαρακτηριστικά της stiff upper lip εξυπηρέτησης: σαφείς: Αν συλληφθείτε ή φυλακισθείτε σας εξηγούμε τις διαδικασίες του ελληνικού δικαίου, σας δίνουμε λίστα με δικηγόρους που μιλάνε αγγλικά. Δεν μπαίνουμε όμως στην ουσία της όποιας δικαστικής σας περιπέτειας. Αν χάσετε τα λεφτά σας θα σας πούμε πώς να μεταφέρετε χρήματα από τη Βρετανία και θα ειδοποιήσουμε φίλους και συγγενείς (ότι μείνατε άφραγκοι). Δεν δανείζουμε όμως χρήματα. Και -γενικώς- δεν θα κάνουμε τη δουλειά ταξιδιωτικών πρακτόρων, αεροπορικών εταιριών ή τραπεζών. Ούτε θα πληρώσουμε λογαριασμούς και φέσια σε ξενοδοχεία, δικηγόρους και γιατρούς.

Στον τελικό η Λίβερπουλ θα χάσει ή θα κερδίσει. Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Την Κυριακή ο Ρικ, η Ανέτ και ο Πάτρικ θα είναι ξανά στην πατρίδα. Η ανάμνηση της Αθήνας θα είναι πιο δυνατή από τσάϊ, πιο επώδυνη κι απ’ την υγρασία.

Ελεύθερος Τύπος
23/5/2007

«Βραχυκύκλωσε ξανά ο ΟΤΕ»

Κατέρρευσε για δεύτερη φορά από τη βροχή η σκεπή της νέας αποθήκης στην Πάρνηθα!

Για δεύτερη φορά μέσα σε έξι μήνες πλημμύρισε η κεντρική αποθήκη του ΟΤΕ στην Πάρνηθα και πνίγηκε στα βροχόνερα πολύτιμο τηλεπικοινωνιακό υλικό. Πρόκειται για ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ηλεκτρονικές πλακέτες, συσκευασμένα κινητά και σταθερά τηλέφωνα, μόντεμ και συνδέσεις ADSL και ISDN, που προορίζονταν για τα δίκτυα καταστημάτων ΟΤΕ και Cosmote. Η ειρωνεία είναι ότι το άλλο κτίριο του ΟΤΕ, που είναι παλαιότερο και δίπλα στο καινούριο, δεν έπαθε τίποτε!

Επί πέντε εικοσιτετράωρα -από το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης μέχρι χθες το μεσημέρι- συνεργεία της αναδόχου κατασκευαστικής εταιρίας εργάζονταν για να επιδιορθώσουν βλάβες στην μεγάλη σκεπή του κτιρίου της αποθήκης, που είναι μεταλλική κατασκευή 12.000 τετραγωνικών μέτρων. Παράλληλα αντλήθηκαν τα νερά που είχαν κατακλύσει τους αποθηκευτικούς χώρους και έγινε προσπάθεια να περιοριστούν οι ζημιές στο τηλεπικοινωνιακό υλικό. Στην Πάρνηθα εδώ και 12 μήνες έχουν μεταφερθεί οι αποθηκευτικές εγκαταστάσεις του ΟΤΕ, που ήταν διάσπαρτες στο λεκανοπέδιο Αττικής. Το έργο δημοπρατήθηκε από την θυγατρική εταιρία του οργανισμού ΟΤΕ Estate, με ανάδοχο την ΑΚΤΩΡ ΑΤΕ, η οποία ανέθεσε υπεργολαβικά την κατασκευή του στην Ιντρακάτ, του ομίλου της Ιντρακόμ. Το έργο έχει δοθεί σε χρήση και εκρεμμούν λόγω των προβλεπόμενων από το νόμο προθεσμιών οι διαδικασίες προσωρινής και οριστικής παραλαβής.

Επισήμως ο ΟΤΕ με ανακοίνωση του έδωσε το μήνυμα ότι η αποθήκη πλημμύρισε λόγω των ισχυρών καιρικών συνθηκών και ότι καμία τηλεπικοινωνιακή υπηρεσία δεν επηρεάζεται. Πληροφορίες όμως αναφέρουν ότι ο ΟΤΕ τουλάχιστον μέχρι χθες δεν έχει προβάλλει απαιτήσεις για τη ζημιά. Από την πλευρά των συνδικαλιστών, ο κ. Παναγιώτης Μπρόφας, εκπρόσωπος της ένωσης τεχνικών (ΠΕΤ-ΟΤΕ), μας αναφέρει ότι υπάρχει πρόβλημα σχεδιασμού και κατασκευής της στέγης επίπεδης μορφής, με συνέπεια να συγκεντρώνονται μεγάλες ποσότητες νερού από τις βροχές και να πλημμυρίζει η αποθήκη, όπως έγινε πάλι τον Δεκέμβριο του 2006. Την περασμένη Πέμπτη, λέει ο ίδιος, συγκεντρώθηκαν μεγάλες ποσότητες νερών στη στέγη της αποθήκης, τα δίκτυα απορροής αδυνατούσαν να τις εκτονώσουν και έτσι υποχώρησε τμήμα της στέγης, ενώ από πολλά άλλα σημεία έγιναν διαρροές. Επικράτησε πανικός την ώρα της πλημμύρας υποστηρίζει ο κ. Μπρόφας και χαρακτηρίζει ευτυχές το γεγονός ότι «έπεσαν» τα ρελέ ασφαλείας από βραχυκύκλωμα, διότι διαφορετικά υπήρχε κίνδυνος ηλεκτροπληξίας και φωτιάς.

Ο Π. Σουρέτης διευθύνων σύμβουλος της Ιντρακάτ αναφέρει ότι οι αστοχίες στο έργο ήταν ελεγχόμενες, οφείλονται σε ακραίες καιρικές συνθήκες και έχουν ήδη αποκατασταθεί με ευθύνη του εργολάβου. Πρόκειται για πρότυπη μεταλλική μονάδα με επίπεδη σκεπή, στην οποία ενισχύθηκαν τα δίκτυα απορροής των υδάτων, μετά τα προβλήματα που εκδηλώθηκαν.

Ελεύθερος Τύπος
29/5/2007



(updated 9/6/07)

Ευχαριστώ πολύ που επισκεφτήκατε το blog μου!

Visitor Details
Date & Time:
Jun/08 5:48:47 μμ
IP Address:
***.124.141.***
Pages viewed:
3
Visit length:
00:13:19
Nr. of visits:
1 (First time visitor)
Country:
Greece
Organisation:
Intracom s.A
Entry page:
http://yellowshell.blogspot.com/2007/05/blog-post_29.html
Referring URL:
http://www.google.gr/search

Καλό ταξίδι Αμαλία...



http://fakellaki.blogspot.com

Greek souvlaki + beer = great success !

Σ' αυτό το champion's league δεν θα πανηγυρίσουν μόνο οι νικητές και οι φίλαθλοί τους! Όλη η Αθήνα γιορτάζει ήδη για τη φιλοξενία που προσφέρει στις δύο ιστορικές αντίπαλες ομάδες. Όλοι είναι έτοιμοι να ανταπεξέλθουν των απαιτήσεων τόσο των ξένων οπαδών που κατέφτασαν στην πόλη όσο και όλων εκείνων των Ελλήνων που θα παρακολουθήσουν τηλεοπτικά τον μεγάλο τελικό και θα ξεχυθούν ύστερα στους δρόμους της πόλης.
Παρασκευή μεσημέρι της προηγούμενης εβδομάδας βρέθηκα στο Μοναστηράκι, στον πεζόδρομο όπου τα σουβλατζίδικα βρίσκονται ασφυκτικά το ένα δίπλα στο άλλο, πάντα γεμάτα ορεξάτους θαμώνες. Απευθύνθηκα στους "top" καταστηματάρχες της περιοχής και τους ρώτησα για τις προετοιμασίες, τις προμήθειες και τις εκτιμήσεις για την κίνηση της Τετάρτης, της βραδιάς του τελικού.
Γελούσαν μέχρι και τα "μουστάκια" τους!
"Καλές δουλειές, παιδιά!"


Στους ρυθμούς του champions league έχει μπει ολόκληρη η αγορά του «τουριστικού» κέντρου της Αθήνας εν όψει του τελικού της ερχόμενης Τετάρτης.
Σουβλατζίδικα, περίπτερα και καταστήματα τουριστικών και εποχικών ειδών περιμένουν πως και πως τους Ιταλούς και Βρετανούς οπαδούς που αναμένεται, τουλάχιστον για ένα τριήμερο, να κατακλύσουν την Αθήνα.
Ήδη τα μαγαζιά που προσφέρουν τα παραδοσιακά… εδώδιμα της ελληνικής φαστ φουντ κουζίνας έχουν προμηθευτεί διπλάσιες και τριπλάσιες ποσότητες προκειμένου να ικανοποιήσουν τη ζήτηση της επόμενης εβδομάδας.
«Θα πουλήσουμε 3000 πίτες» προεξοφλεί με εμφανή ικανοποίηση υπάλληλος σε μεγάλο σουβλατζίδικο της οδού Μητροπόλεως. Όλα μοιάζουν έτοιμα για τη βραδιά του μεγάλου τελικού και οι μαγαζάτορες ελπίζουν ότι το greek pita και η παγωμένη μπύρα θα «ρεύσουν¨» άφθονα σε όλη τη διαδικασία από την τηλεοπτική παρακολούθηση του ματς έως τα επινίκια και τους πανηγυρισμούς.
Στο ίδιο κλίμα βρίσκονται και τα μαγαζιά της Ηφαίστου τα οποία έχουν κυριολεκτικά κοκκινίσει αφού τα χρώματα και της Λίβερπουλ και της Μίλαν «κινούνται» κοντά στο ερυθρό.
Κασκόλ, μπλουζάκια, σημαίες, φουλάρια, καπέλα και ό,τι άλλο μπορεί να φέρει την επωνυμία και τα χρώματα των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων πωλείται στα πέριξ του Μοναστηρακίου καταστήματα. Οι πονηριές του παρελθόντος (διπλάσιες τιμές στα προϊόντα που απευθύνονται σε τουρίστες) δεν έχουν εξαφανισθεί πλήρως, όμως τα περισσότερα είδη πωλούνται σε λογικές τιμές. Με 7 ευρώ βρίσκει κανείς κασκόλ της Λίβερπουλ ή της Μίλαν, ενώ αναλόγως της ποιότητα ένα τζόκεϊ καπέλο κοστίζει από 5 έως 10 ευρώ
«Λόγω τελικού, προμηθευτήκαμε περισσότερες εμφανίσεις στολές των αγωνιζόμενων ομάδων, κυρίως σε μικρά μεγέθη για τα παιδιά. Αυτές άλλωστε αγοράζονται και από τους Έλληνες φίλαθλους» λέει στον Ε.Τ ο κ. Μπατάλης, ιδιοκτήτης καταστήματος στο Μοναστηράκι.

Ελεύθερος Τύπος
19/5/2007

Εξομολογήσεις...

Μπαίνω κι εγώ στο παιχνίδι των 29 ερωτήσεων ύστερα από ανοιχτή πρόσκληση της debby...

Η απόλυτη ευτυχία για εσάς είναι;
Πιστεύω πως η ευτυχία είναι συσσώρευση όμορφων στιγμών.
Ευτυχία για μένα λοιπόν είναι η στιγμή που εκείνος μου ψιθυρίζει «σ’αγαπώ, ηλιαχτίδα μου»…
Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
«Μαρίααααα, ξύπνα παιδί μου!» της μητέρας μου.
Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε στα γέλια;
Πριν λίγο, που έμαθα ότι κόπηκα στις εξετάσεις του Michigan proficiency, γιατί κέρδισα το στοίχημα που είχα βάλει με τον καθηγητή μου! Μετά από λίγο όμως ξέσπασα σε κλάματα. Τώρα χαμογελώ πάλι!
Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Το γέλιο, η χαρούμενη διάθεση και η αισιοδοξία.
Το βασικό ελάττωμά σας;
Εξομολογούμαι πως κάποιες στιγμές φέρομαι σαν ευθυνόφοβη.
Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα λάθη που γίνονται εν βρασμώ ψυχής.
Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Είμαι ανιστόρητη.. σόρρυ!
Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Μπομπ ο Σφουγγαράκης! Χι χι!
Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Αυτό που θα κάνω χωρίς επιστροφή.. (και δεν εννοώ τον θάνατο!)
Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω διαβάσει και τόσους πολλούς. Αυτός που με συνεπήρε πραγματικά με τη γλαφυρότητα του λόγου του ήταν ο Ντοστογιέφσκι.
Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Την ντομπροσύνη…
…και σε μία γυναίκα;
Έχουν αρετές και οι γυναίκες;; Εκτός από τις αναλογίες 90-60-90;
Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Ο Χατζηδάκης . -
Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντουζ;
«Να είσαι εκεί πάντα μέσα στη ζωή μου/ τα φώτα της ν' ανάβεις κι ας μη τη ζεις μαζί μου/ αν λίγο μ'αγαπάς/ να είσαι εκεί/ αγάπη της ζωής μου/ αγάπη δυνατή»
Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
«Έγκλημα και τιμωρία»
Η ταινία που σας σημάδεψε;
Δεν με έχει σημαδέψει κάποια ιδιαίτερα. Συναισθηματικά μόνο ίσως το «Notting Hill»! !
Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Το μικρό μου (9άχρονο) ξαδερφάκι, που με ζωγράφισε πιο ψηλή από ένα δέντρο!
Το αγαπημένο σας χρώμα;
Το θαλασσί.
Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το κέικ που έφτιαξα τις προάλλες. Έγλειφαν μέχρι και τα δάχτυλά τους οι συνάδελφοί μου! (Εκτός από εκείνον τον ένα, που δεν πείστηκε με το ταλέντο μου στη ζαχαροπλαστική και υποστήριζε πως αγόρασα έτοιμο κέικ, ενώ έτρωγε μέχρι και τα ψιχουλάκια απ' τη χαρτοπετσέτα του!)
Το αγαπημένο σας ποτό;
Southern με πάγο.
Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Δεν μετανιώνω για ό,τι έχω πράξει ως τώρα, είναι στάση ζωής. Μετανιώνω μόνο για εκείνα που δίστασα να κάνω ή να εκφράσω.
Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Το να μου ασκούν κριτική με «δασκαλίστικο» στυλ.
Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Ασχολούμαι με.. τον έρωτα!
Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Το ότι μια μέρα θα χάσω για πάντα τους ανθρώπους που αγαπώ.
Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν με κολλούν στη «γωνία» για κάτι που όντως φταίω, προσπαθώντας να αποποιηθώ των ευθυνών μου.
Ποιο είναι το μότο σας;
«Μια μέρα που δεν γέλασες και δεν έκανες σεξ, είναι μια χαμένη μέρα»
Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Ακαριαία!
Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
«Υπάρχω.. κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω!»
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Σε μία μπερδε-way κατάσταση!

Απευθύνω κι εγώ με την σειρά μου ανοιχτή πρόσκληση σε όσους επιθυμούν να συμμετέχουν. Παρακαλώ όμως ενημερώστε με, να δω τις απαντήσεις σας! Κι εσείς τρελογιατρέ και ΕΤ-αζέρα σκέψεων!

«Φεστιβάλ για.. νομιμοποίηση»

Με κεντρικό σύνθημα «απαγορεύστε τις απαγορεύσεις» πραγματοποιήθηκε για τρίτη συνεχή χρονιά στην Πανεπιστημιούπολη το φεστιβάλ με αφορμή την «Ημέρα Παγκόσμιας Δράσης για τη Νομιμοποίηση της Κάνναβης». Διοργανωτές του ήταν διάφορες ομάδες νέων καθώς και οικολογικές οργανώσεις (Ηλιόσποροι, Οικολόγοι Πράσινοι κλπ). Παρά τους φόβους ορισμένων για το πως θα μπορούσε να εξελιχθεί το συγκεκριμένο φεστιβάλ, δεδομένου του «προκλητικού» του χαρακτήρα, η διήμερη εκδήλωση έμοιαζε περισσότερο με ένα μεγάλο φοιτητικό πάρτι. Οι δραστηριότητες των οργανωτών και του κοινού περιορίστηκαν στη μουσική ερασιτεχνικών συγκροτημάτων και στην ενημέρωση προς το κοινό για ζητήματα σχετικά με την παγκόσμια εκστρατεία κατά της απαγόρευσης των ναρκωτικών ουσιών. «Η απαγορευτική πολιτική που ασκείται έχει αποτύχει παταγωδώς» υποστηρίζει ο Μιχάλης Θεοδωρόπουλος, μέλος της οικολογικής ομάδας Ηλιόσποροι, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα επικριτικός και για την ανακοίνωση της ΚΝΕ («Περισσεύει το θράσσος στους διοργανωτές του Φεστιβάλ Κάνναβης») .

Ελεύθερος Τύπος
7/5/2007

Updated 9/5/2007

Μου ζητήθηκε απ’ την εφημερίδα να παραβρεθώ στο εν λόγω φεστιβάλ. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή ήμουν προκατειλημμένη και λίγο φοβισμένη θα έλεγα, απ’ όσα μου είχαν πει... Συνάντησα τους διοργανωτές, είδα όσους συμμετείχαν και όσους από περιέργεια παρίσταντο, ως επί το πλείστον φοιτητές. Ήταν μια χαρά παιδιά! Μίλησα με κάποιους από τους διοργανωτές, συζητήσαμε τους λόγους που εκείνοι ζητούν την αποποινικοποίηση των μαλακών ναρκωτικών, άκουσα μουσική και «κόλλησα» στην επιδεξιότητα των νεαρών ζογκλέρς.
Συμφωνώ στο ότι η κάνναβη είναι λιγότερο τοξική και εθιστική απ’ το τσιγάρο και το αλκοόλ βάσει μελετών, και στο ότι η επί χρόνια απαγορευτική πολιτική που ασκείται δεν επιφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Στην ερώτηση αν είμαι υπέρ ή κατά της αποποινικοποίησης των έστω μαλακών ναρκωτικών ουσιών, δηλώνω κατά.
Γιατί πιστεύω πως αν η κάνναβη γινόταν ελεύθερη προς πώληση όλο και περισσότεροι νέοι θα δοκίμαζαν «για πλάκα» όπως όλοι μας λίγο πολύ δοκιμάσαμε στα σχολικά μας χρόνια το «αθώο» τσιγάρο. Τώρα που απαγορεύεται δια νόμου πολύ θα το σκεφτόταν ένα παιδί να μπλέξει στα παρακυκλώματα της παράνομης διακίνησης, ίσως να μην είχε πρόσβαση στον «έμπορο» ή να μην τολμούσε από φόβο προς τους δικούς του να «μπλέξει».
Υποστηρίζεται ακόμη πως η αντιαπαγορευτική πολιτική που εφαρμόστηκε σε κάποιες χώρες (Ολλανδία) έφερε ικανοποιητικά, μειωμένα αποτελέσματα νέων χρηστών ναρκωτικών ουσιών. Το ότι συνέβη σε μία χώρα δεν εγγυάται κανείς πως η ίδια τακτική θα φέρει παρόμοια αποτελέσματα και οπουδήποτε αλλού. Πόσω μάλλον στην Ελλάδα που οι νέοι αργούν να «απογαλακτιστούν» από τις οικογένειές τους και θεωρούν τις «συνήθειες» των άλλων εθνών trendy και πολύ «προχώ(ρημένες)».
Πάντως, σε όσους τους κατηγόρησαν πως εκμεταλλεύτηκαν το άσυλο του πανεπιστημιακού χώρου για να διοργανώσουν το κανναβικό φεστιβάλ, οι ίδιοι οι διοργανωτές απαντούν πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, καθώς πέρσι το φεστιβάλ είχε λάβει χώρα στον Ιππόδρομο και την πρώτη χρονιά στο Πεδίο του Άρεως.
Όταν επέστρεψα στην εφημερίδα το πρώτο που με ρώτησαν ήταν αν είδα κάποιους να καπνίζουν «περίεργα» τσιγάρα… Δεν είδα, δεν γνωρίζω. Μια θετική απάντηση θα αποτελούσε «είδηση»…

Ποια πρέπει να είναι τα όρια ελευθερίας στον τύπο;

Πρέπει να υπάρχουν; Και με ποια νομιμοποιητική βάση;

Του Κώστα Αγγελάκη

Το Σύνταγμα της κάθε χώρας είναι ο υπέρτατος νόμος στον οποίο πρέπει να υπακούουν όλοι οι πολίτες. Διέπει τις αρχές, σύμφωνα με τις οποίες διασφαλίζονται τα δημοκρατικά ιδεώδη. Ωστόσο, το ερώτημα που τίθεται συνεχώς, είναι κατά πόσο οι θεσμοί αυτοί, δίνουν την δυνατότητα ελευθερίας της έκφρασης.
Για παράδειγμα, μπορεί ένας δημοσιογράφος να γράψει ελεύθερα την άποψη του για ένα πολιτικό πρόσωπο ή να αποκαλύψει θέματα που άπτονται εθνικής ασφάλειας της χώρας του; Υπάρχει μια στοιχειώδης κατοχύρωση των όποιων απόψεων του ή μήπως ζούμε τελικά σε μια κατ’ επίφαση δημοκρατική χώρα, που ό, τι πεις και γράψεις, φιλτράρεται από τον “κρατικό μπαμπούλα”.
Σίγουρα, υπάρχει μια άτυπη διάταξη που ορίζει την συμβίωση μιας κοινωνίας και συμπυκνώνεται στην εξής φράση: «Η ελευθερία του ενός σταματά, εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου».
Παρ’ όλα αυτά, η πρώτη υποχρέωση της δημοσιογραφίας είναι απέναντι στην αλήθεια. Κατά συνέπεια, ένας σωστός δημοσιογράφος, οφείλει να είναι πάνω απ’ όλα ένας ανεξάρτητος ελεγκτής της εξουσίας και να δημοσιεύει τα πάντα χωρίς περιοσμούς και ενδοιασμούς. Με άλλα λόγια, οφείλει να είναι πιστός και αμερόληπτος απέναντι στους πολίτες. Ο δημοσιογράφος δεν είναι ούτε φιλόσοφος, ούτε πολιτικός, ούτε θρησκευτικός ηγέτης που θα επιδιώξει να κάνει τον κόσμο καλύτερο και να “σώσει την ανθρωπότητα”. Κατά συνέπεια, στο χώρο της δημοσιογραφίας δεν υφίστανται όρια. Από την άλλη, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι το Σύνταγμα μας προστατεύει με απόλυτο τρόπο την τέχνη (διά του άρθρου 16: «H τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες») γιατί λοιπόν δεν πράττει αναλόγως και στο χώρο του τύπου;

Δηλαδή, θα πρέπει όλοι οι δημοσιογράφοι να γίνουν καλλιτέχνες για να μπορούν να εκφράσουν ελεύθερα τις απόψεις τους;
Αυτό φυσικά δεν μπορεί να γίνει. Για αυτό το λόγο λοιπόν, το κοινοβούλιο θα πρέπει να αναθεωρήσει σε πολλά σημεία το άρθρο 14 και ιδιαίτερα την παρ. 6 που ορίζει ότι κάτω από οριζόμενες -δήθεν επιλήψιμες νομικά- πράξεις του δημοσιογράφου, ενδέχεται να απαγορευθεί η άσκηση του επαγγέλματος του. It is unbelievable (είναι απίστευτο) όπως λένε και στο χωριό μου.
Ως εκ τούτου, είναι σαφές ότι το ισχύουσες διατάξεις πρέπει να εξαλειφθούν και να παραμείνει η εξής λιτή διατύπωση : «Ο Τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται».
Τα όρια του τύπου και κατ’ επέκταση του λόγου- δηλαδή της άποψης- σηματοδοτούν το θάνατο του τύπου. Τι σημαίνει βάζω όρια; Ενδεχομένως να σημαίνει ότι επιτρέπονται μόνο οι καλές ειδήσεις, ενώ οι κακές, που θίγουν πρόσωπα και καταστάσεις είναι απαγορευμένες. Και η φιλελεύθερη- κατά τα άλλα- κοινωνία μας δεν κάνει τίποτα άλλο από το να περιφράσσει με “νομικά συρματοπλέγματα” την έκφραση του ατόμου, ώστε ο λαός να μην μάθει ολόκληρη την αλήθεια, αλλά την μισή -και ίσως διαστρεβλωμένη. Άλλωστε, οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν θέλουν σε καμία περίπτωση άτομα με κριτική σκέψη, αλλά άβουλα πλάσματα που σε τελική ανάλυση μετατρέπονται σε βουβά παγκοσμιοποιημένα υποκείμενα.
Ορθώς λοιπόν επισημαίνει ο Αλμπέρ Καμύ ότι «ο ανελεύθερος τύπος δεν θα γίνει ποτέ τίποτα άλλο από κακός τύπος».


Ο συντάκτης του κειμένου, Κώστας Αγγελάκης, είναι φοιτητής του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου.

Πού είναι η Ελευθερία, οεο;

Η 3η ημέρα του Μαΐου είναι αφιερωμένη στην ελευθερία του τύπου, που ορίστηκε με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ εν έτει 1993 και καθιερώθηκε στο καλαντάρι των «παγκόσμιων ημερών».
Ειδικότερα, η μέρα αυτή είναι αφιερωμένη στις καθημερινές θυσίες των ανθρώπων στο βωμό της ελευθεροτυπίας και προσδοκάται να υπενθυμίζει κυρίως στους κρατούντες τον σεβασμό που απαιτεί η ελευθερία έκφρασης ως ανθρώπινο δικαίωμα. Η ελευθεροτυπία και η ελευθερία έκφρασης είναι μεν δικαιώματα, όχι όμως απόλυτα καθώς περιορίζονται από όρια τα οποία συσσωρεύονται με το πέρας του χρόνου. Και εδώ βρίσκεται το σημείο της «έριδος», για το ποιος θέτει τα όρια στον τύπο, γιατί πρέπει να υπάρχουν και ποιος δύναται να κρίνει την εκάστοτε υπέρβασή τους.

Την ελευθερία του τύπου οριοθετούν τόσο η νομοθεσία (και του ελληνικού κράτους) αλλά και οι απροσδιόριστοι δεοντολογικής φύσεως περιορισμοί των ίδιων των δημοσιογράφων. Φαίνεται αλλόκοτο και ίσως «αστείο», οι ίδιοι άνθρωποι που αποζητούν την άρση της ανελευθερίας στον τύπο, να περιορίζουν τους εαυτούς τους!

Ο δημοσιογράφος έχει ως υποχρέωσή του την ενημέρωση των πολιτών και την δημοσιοποίηση της έγκυρης πληροφορίας. Συχνά όμως έχει να αντιμετωπίσει διλήμματα που αφορούν στη δημοσιοποίηση ή όχι μιας είδησης σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Σκέφτεται δηλαδή τις πιθανές επιπτώσεις από τη δημοσίευση της πληροφορίας του, ίσως τα πολιτικά κόστη ακόμα και τα εθνικά συμφέροντα. Αυτομάτως οριοθετεί ο ίδιος το δημοσιογραφικό του «λειτούργημα» σκεπτόμενος τις επικείμενες αντιδράσεις της κοινής γνώμης και των κυβερνόντων. Τα τελευταία χρόνια σε πολλά μέρη του κόσμου άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης έχασαν τις θέσεις τους για επιλογές τους που ενόχλησαν τους ισχυρούς ή αντιστάθηκαν στην εξουσία. Γεγονός που καταδεικνύει τη δυσκολία που ενέχει η υπεράσπιση της ελευθερίας της έκφρασης από τον δημοσιογράφο.

Τα όρια της ελευθερίας του τύπου επιπλέον τίθενται από το νομοθετικό πλαίσιο κάθε χώρας. Ειδικότερα η ελληνική νομοθεσία ποτέ δεν ήταν φιλική προς τον τύπο, επιβάλλοντας κατά καιρούς περιοριστικά μέτρα και έστω προληπτικές μεθόδους λογοκρισίας ακόμη και στις τέχνες. Μνημονεύεται, η απαγόρευση δημοσίευσης προκηρύξεων της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη» δια νόμου επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη το 1992.
Το ελληνικό νομοθετικό πλαίσιο τιμωρεί όσους υπερβαίνουν τα όρια στη δημοσίευση μιας είδησης, όχι με βάση την αλήθεια ή μη που η είδηση πραγματεύεται, αλλά με το αν επιφέρει ζημιά σε κάποιο φυσικό ή νομικό πρόσωπο πάντα στο όνομα προστασίας του πολίτη. Έτσι, νομικά απαγορεύεται η ευθέως προτροπή για καταστροφή εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, η διασυνοριακή κυκλοφορία των άσεμνων εκδόσεων, η δημοσίευση θέσεων που προσβάλλουν την επικρατούσα θρησκεία του κράτους και το να γίνονται τα μ.μ.ε. αντικείμενα χρήσης για πολεμικούς σκοπούς ή για ανάμειξή τους σε υποθέσεις ξένων κρατών. Τα όρια που έχουν ως στόχο να προστατεύουν τα προσωπικά δεδομένα ή τα «ιερά και όσια» οποιουδήποτε έθνους -όχι μόνο του ελληνικού- είναι θεμιτά. Όμως, υφίστανται και τα καλούμενα «νεκρά γράμματα» της νομοθεσίας τα οποία εφαρμόζονται κατά περίπτωση, κάτι εντελώς αθέμιτο και αναξιόπιστο, όπως για παράδειγμα η χρήση κρυφής κάμερας στη δημοσιογραφική έρευνα που διώκεται απ’ το νόμο μόνο όταν θίγεται το γόητρο των εκάστοτε κυβερνόντων!

Επομένως, τα όρια του τύπου πρέπει να είναι ζήτημα δεοντολογικής κι όχι νομικής αντιπαράθεσης. Απαιτείται η αυτορύθμιση των δημοσιογράφων όσον αφορά στη δημοσιοποίηση μιας είδησης ή άποψης και το δημοσιογραφικό επάγγελμα να εφαρμόζεται με ανιδιοτέλεια και ακεραιότητα. Γι αυτό οι άνθρωποι των μέσων ζητούν την τροποποίηση της νομοθεσίας για τους περιορισμούς στον τύπο. Ζητούν να καταργηθούν άρθρα που ποινικοποιούν την έκφραση γνώμης ή τη συλλογή δημοσιογραφικών πληροφοριών όπως τη δημοσίευση απόρρητων εγγράφων.