Σε περίπου ένα μήνα συμπληρώνονται οκτώ χρόνια από το φονικό σεισμό που έπληξε την Αθήνα, το 1999. Για τους περισσότερους είναι απλώς μια δυσάρεστη ανάμνηση. Για 15 οικογένειες όμως εκείνος ο σεισμός εξακολουθεί να καθορίζει την καθημερινότητα τους. Κι αυτό γιατί συνεχίζουν να ζουν στους καταυλισμούς σεισμοπαθών.
«Το 2004, θα βλέπετε από τη βεράντα του διαμερίσματός σας τον καταυλισμό και θα χαμογελάτε που η ταλαιπωρία σας τελείωσε» είχαν υποσχεθεί οι αρμόδιοι στην κυρία Κατερίνα, 62 ετών, η οποία έμενε στην οχταόροφη πολυκατοικία της οδού Καποδιστρίου, που έπεσε σαν χάρτινος πύργος. «Ήρθα εδώ δύο μήνες μετά τον σεισμό, κι ακόμη, ύστερα από τόσες υποσχέσεις και τις τόσες ελπίδες που μας έδωσαν, είμαι εδώ, μαζί με τον άρρωστο σύζυγό μου. “Το πολύ σε δύο χρόνια θα έχετε μπει στα καινούρια σας σπίτια” ήταν η πρώτη υπόσχεση της Πολιτείας. Τα δύο χρόνια, έγιναν τρία, τέσσερα και κοντεύουν οκτώ. Δεν είναι μόνο οι άσχημες συνθήκες διαβίωσης που μας καταβάλλουν, αλλά και αυτή η απόρριψη που νιώθουμε ως πολίτες. Η ζέστη είναι αφόρητη το καλοκαίρι και η μόνη μας παρηγοριά, την οποία πληρώνουμε ακριβά στο τέλος, είναι το κλιματιστικό. Το χειμώνα ζεσταινόμαστε με αερόθερμα και φορητά σώματα ηλεκτρικών καλοριφέρ. Τι να πω…».
Στον αριθμό 85, λίγα «σπίτια» πιο πέρα απ’ της κυρίας Κατερίνας έμενε ένας ηλικιωμένος που πέθανε πριν από 2 μήνες «από την ζέστη που τον έπνιγε» λέει η ίδια. «Ενοχλώ το δήμο κάθε τρεις και λίγο και τους παρακαλώ να μου πουν πότε θα μπούμε στα καινούρια μας σπίτια. Η τελευταία απάντηση που πήρα ήταν “μέχρι τα Χριστούγεννα”. Δεν το πιστεύω, αλλά ελπίζω, τουλάχιστον αυτή τη φορά να συμβεί. Τι άλλο μπορώ να κάνω;».
Τα λυόμενα σπίτια που στεγάζουν τους σεισμοπαθείς είναι μόλις 23 τετραγωνικά το καθένα. Ευτυχώς, έχουν ηλεκτρικό ρεύμα και δωρεάν παροχή πόσιμου νερού. Σταθερό τηλέφωνο διαθέτουν τα μισά από αυτά. Οι κατσαρίδες και τα ποντίκια είναι καθημερινό φαινόμενο, ενώ η γειτονιά τελευταία έγινε και στέκι τοξικομανών, που μαζεύονται στον καταυλισμό σχεδόν κάθε βράδυ.
Λίγα «σπίτια» πιο πέρα, συναντούμε μια εξαμελή οικογένεια που διαμένει στον καταυλισμό εδώ και σχεδόν 8 χρόνια. Έξι άνθρωποι, οι δύο γονείς και τα τέσσερα παιδιά τους, βολεύονται σε ένα κοντέινερ μικρότερο των 25 τετραγωνικών. Δύο «δωμάτια» όλα κι όλα, στα οποία δεν μπορεί εύκολα να διακρίνει κανείς τα όρια του χώρου της «κουζίνας» από αυτά του «υπνοδωματίου» και του «σαλονιού». Ρούχα, σκεπάσματα και πετσέτες, όλα ένα κουβάρι στη μία γωνιά. Στην άλλη, βιβλία, παιχνίδια, μαγειρικά σκεύη και κονσέρβες. Το κρεβάτι γίνεται καθιστικό ή και καρέκλα, δίπλα στο τραπέζι της κουζίνας. Στο μπάνιο τα σαπούνια και τα σαμπουάν στο πάτωμα, δίπλα στις κατσαρίδες. Η κυρία Δήμητρα, 33 ετών, δεν λέει ποτέ στα παιδιά της ότι θα πάνε σε καινούριο σπίτι για να μην τα απογοητεύει κάθε φορά που οι ελπίδες διαψεύδονται. Τα 238 ευρώ, ως επίδομα πολύτεκνης κάθε δίμηνο, δεν βοηθούν και πολύ τον προϋπολογισμό της οικογένειας. Η μητέρα είναι άνεργη και ο σύζυγός της είναι εργάτης σε βιοτεχνία. Τα μεροκάματα τη μια μέρα φτάνουν στο σπίτι, την άλλη όχι. Οι συνθήκες διαβίωσης, όπως μας είπε κι η κ.Κατερίνα, αγγίζουν τα όρια της αθλιότητας. Πρόσφατα, το μικρότερο παιδί της οικογένειας έπαθε μόλυνση από τις κατσαρίδες που περπατούσαν επάνω του τη νύχτα.
Απολύμανση γίνεται στην περιοχή του καταυλισμού, σύμφωνα με τις καταγγελίες των σεισμοπαθών, μόνο όποτε οι αρμόδιοι το θυμούνται. Τα ξερά χόρτα που φυτρώνουν γύρω από τον καταυλισμό είχαν προκαλέσει φωτιά πέρσι και αναγκάστηκαν να τα καθαρίσουν οι ίδιοι.
Η κυρία Δήμητρα αλλά και άλλοι κάτοικοι του καταυλισμού υποφέρουν από κατάθλιψη εξαιτίας της όλης κατάστασης, αλλά – κυρίως – λόγω της έλλειψης ελπίδας…
~ ~ ~
Ελεύθερος Τύπος
2/08/2007
Μαρία Κ. - φωτ'ο: Χρήστος Κισατζεκιάν
1 σχόλιο:
Νομίζω ότι περιέγραψες πολύ σωστα την κατάσταση.
ΠΟλύ ενδιαφέρον ρεπορταζ, ειδικά για όσους ζήσαμε εκείνα τα γεγονοτα απο πολύ κοντα.
Δημοσίευση σχολίου