29.11.08

Ζωή ταγμένη στο συνάνθρωπο

Ενταγμένη στο πρόγραμμα «street work» των Γιατρών του Κόσμου και στο Ανοιχτό Πολυϊατρείο Αθηνών, η κυρία Βάσω Κατσίκη προσφέρει εθελοντικά ιατρική βοήθεια

Mεσάνυχτα στην πλατεία Ομονοίας. Το φορτηγάκι των Γιατρών του Κόσμου βρίσκεται, όπως κάθε εβδομάδα, σταθμευμένο στην άκρη του δρόμου, εκεί ακριβώς που η γιατρός, η κυρία Βάσω Κατσίκη, μαζί με τέσσερις ακόμα εθελοντές, προσφέρει ιατρικές υπηρεσίες. Κάνει δωρεάν αιμοληψίες στους τοξικομανείς για να διαπιστωθεί, κατόπιν εξετάσεων, αν πάσχουν από κάποια μεταδιδόμενη ασθένεια. Υστερα ανταλλάσσει τις χρησιμοποιημένες σύριγγές τους με καινούριες, ενώ τους παρέχονται ψυχολογική υποστήριξη και ενημέρωση για τα προγράμματα απεξάρτησης.
«Συχνά με ρωτούν αν φοβάμαι. Ξέρετε… βράδυ στην Ομόνοια. “Οχι” είναι η απάντηση. Τη στιγμή που προσφέρεις στο συνάνθρωπο, ο φόβος μπαίνει σε δεύτερη μοίρα». Οταν ήταν ακόμη μαθήτρια, στη διαδρομή που έκανε από το σπίτι προς το σχολείο το βλέμμα της έπεφτε πάνω σε μία στάμπα των Γιατρών του Κόσμου, που για χρόνια έμενε κολλημένη στην τζαμαρία ενός καταστήματος της γειτονιάς της. Μια φορά δεν άντεξε και από περιέργεια ρώτησε τον ιδιοκτήτη τι συμβολίζει το περιστέρι με το κλαδί στο ράμφος. «Θέλω κι εγώ να γίνω ένας από αυτούς».

Κοινωνική παρέμβαση
Η κυρία Κατσίκη συνάντησε πάλι το περιστέρι των Γιατρών του Κόσμου το 2001, γιατρός πλέον, όταν μπήκε στους κόλπους της διεθνούς Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. «Μεγαλώνοντας, χρόνο με το χρόνο, ένιωθα όλο και πιο έντονα μέσα μου πόσο σημαντικό είναι να βοηθάς τους συνανθρώπους σου». Το πρόγραμμα «street work» που εφαρμόζεται στην Ομόνοια εδώ και 10 χρόνια, είναι για κείνη «κοινωνική παρέμβαση, σε καμία περίπτωση φιλανθρωπία». «Στην αρχή αισθανόμουν κάποιο δισταγμό, είναι η αλήθεια. Όσο γνωρίζεις όμως πράγματα και καταστάσεις, παύεις να φοβάσαι». Τα πρωινά, η κυρία Κατσίκη εργάζεται στο Ογκολογικό Νοσοκομείο του ΙΚΑ με την ειδικότητα του παθολόγου, ενώ τα απογεύματα ασκεί το λειτούργημά της στο Ανοιχτό Πολυϊατρείο. Στην οδό Σαπφούς, όπου στεγάζεται το Ανοιχτό Πολυϊατρείο των Αθηνών, συρρέουν καθημερινά δεκάδες μετανάστες, τοξικομανείς και άποροι για να λάβουν ιατρική περίθαλψη.
«Η υγεία είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Ο καθένας, είτε είναι εξαρτημένος από ουσίες είτε διαμένει παράνομα στη χώρα μας είτε είναι άπορος, έχει το δικαίωμα να συμβουλευτεί ένα γιατρό. Στο Πολυϊατρείο προσπαθούμε να βοηθήσουμε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε. Παρέχουμε μέχρι και φάρμακα, που διαθέτουμε από προσφορές, σε όσους τα χρειάζονται». Στα 11 χρόνια λειτουργίας του, το Πολυϊατρείο έχει προσφέρει δωρεάν ιατροφαρμακευτική υποστήριξη σε περισσότερους από 140.000 ασθενείς και συνεχίζει
τη λειτουργία του με τη συνδρομή κυρίως εθελοντών ιατρών. Ο εθελοντισμός και εν γένει η ανιδιοτελής προσφορά στο συνάνθρωπο δίνουν πραγματικό νόημα στη ζωή της, γι’ αυτό ποτέ δεν παραπονιέται που δεν έχει παρά ελάχιστο ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό της. Ονειρό της είναι να συμμετάσχει σε μια αποστολή των Γιατρών του Κόσμου στο εξωτερικό.

Υψηλοί στόχοι
Γεννημένη στην Αθήνα, η κυρία Βάσω Κατσίκη συνήθισε από παιδί να έρχεται αντιμέτωπη με τις «κακές όψεις» της πόλης κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα, από τα μαθητικά της χρόνια, να αρχίσει να συμμετέχει σε δραστηριότητες κοινωνικής προσφοράς. Η εγγραφή της στην ανθρωπιστική Μη Κυβερνητική Οργάνωση των Γιατρών του Κόσμου, πριν από επτά χρόνια, ήταν για εκείνη ένα νέο και πιο στοχευμένο ξεκίνημα. Παρότι το επάγγελμά της και η εθελοντική εργασία τής απορροφούν μεγάλο μέρος του χρόνου της, εκείνη πάντα βρίσκει τον καιρό να κάνει ορειβασία. Δεμένη με σχοινιά, πολλά μέτρα ψηλά από το έδαφος, νιώθει πως ξεφεύγει από την καθημερινότητα. «Δοκιμάζω τις αντοχές και τα όριά μου. Το μυστικό για να ξεπερνάει κάποιος τις φοβίες του είναι να πηγαίνει κόντρα σ’ αυτές».

Μαρία Κ.
Ελεύθερος Τύπος

15.5.08

Κεραίες Ολίγον Νόμιμες!

Ολοένα αυξάνονται οι κινήσεις πολιτών καθώς και οι πιέσεις που αυτές ασκούν προς τις δημοτικές τους αρχές με σκοπό την απεγκατάσταση των κεραιών κινητής τηλεφωνίας από κατοικημένες περιοχές, την ίδια στιγμή που η ΕΕΤΤ δεν φαίνεται να γνωρίζει ποιες κεραίες αδειοδοτεί ως νόμιμες και ποιες όχι, όπως πιστοποιούν έγγραφα. Τον «πόλεμο» κατά των κεραιών έχουν κηρύξει περίπου τριάντα σύλλογοι στην Αττική, με εκατοντάδες μέλη στο πλευρό τους, διοργανώνοντας μια διαμαρτυρία κάθε βδομάδα στην Αττική. Στο λεκανοπέδιο υπολογίζεται πως βρίσκονται εγκατεστημένες περίπου 3000 κεραίες κινητής τηλεφωνίας ενώ σε όλη την Ελλάδα περισσότερες από 7500. Οι εκτιμήσεις βασίζονται στις καταμετρήσεις των συλλόγων - πολιτών, οι οποίοι «ξετρυπώνουν» και καταγράφουν μία προς μία τις κεραίες, κατόπιν εξετάζουν τις εκπομπές τους σε ακτινοβολία με τη βοήθεια ανεξάρτητων επιστημόνων και τελικά δημοσιοποιούν τα αποτελέσματα. Μερικές από τις κεραίες στέκονται σε περίοπτη θέση πάνω σε ταράτσες πολυκατοικιών και δημόσιων κτιρίων. Άλλες όμως παίζουν κρυφτό μέσα σε καμινάδες σπιτιών, πίσω από ηλιακούς συλλέκτες, ανάμεσα σε φυλλωσιές δένδρων, χωρίς άδεια, χωρίς έγγραφα, χωρίς εξηγήσεις.
Η Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων, αναγνωρίζει ως αδειοδοτημένες από την ίδια, και άρα νόμιμες, μόνο 1202 κεραίες κινητής τηλεφωνίας στην Αττική. Αλλά ακόμη και για τη νομιμότητα πολλών από τις «1202» εκφράζονται αμφιβολίες. Ο κ. Κωνσταντίνος Διάκος, νομικός σύμβουλος της Παναττικής Πρωτοβουλίας σημειώνει: «Δεν νοείται να καλείται μία κεραία νόμιμη χωρίς περιβαλλοντική έγκριση -κι ας έχει με το μέρος της όλους τους υπόλοιπους φορείς, αφού σύμφωνα με το νόμο, η περιβαλλοντική έγκριση αποτελεί προϋπόθεση νομιμότητας. Πολλές από τις αδειοδοτημένες κεραίες δεν έχουν την απαραίτητη έγκριση Περιβαλλοντικών Όρων και φυσικά δεν μπορούμε να τις αποκαλούμε “μερικώς νόμιμες” επειδή “τους λείπει ένα χαρτί”. Είναι, απλώς, παράνομες» αναφέρει.
Οι καταμετρήσεις της ΕΕΤΤ επιτείνουν τη σύγχυση. Το Σεπτέμβριο του 2007 η ΕΕΤΤ περιελέμβανε στις νόμιμα αδειοδοτηθείσες από την ίδια, 52 κεραίες στην Κηφισιά. Δύο μήνες αργότερα σε απάντησή της προς την κίνηση πολιτών Κηφισιά SOS διαβεβαιώνει ότι «η υπηρεσία μας δεν έχει προβεί στην έγκριση Περιβαλλοντικών Όρων για τις κατασκευές κεραιών κινητής τηλεφωνίας στο Δήμο Κηφισιάς».
Η κ. Ελένη Στρατηγοπούλου, πρόεδρος του «Κηφισιά SOS» καταγγέλλει: «Οι κεραίες της περιοχής μας δεν έχουν ούτε όλα τα απαραίτητα έγγραφα, ούτε όλες τις αναγκαίες εγκρίσεις από τις αρμόδιες υπηρεσίες ελέγχου. Ή τουλάχιστον τα αληθινά έγγραφα. Μάλιστα, δίπλα σε κάποιες κεραίες υπάρχουν κι άλλες, σε απόσταση μικρότερη από αυτή που ορίζεται απ’ το νόμο, οι οποίες υποβοηθούν το έργο των πρώτων. Στην Κηφισιά λοιπόν υπάρχουν πάνω από 100 κεραίες κινητής τηλεφωνίας αμφιβόλου νομιμότητας» δηλώνει.
Ο σύλλογος Κηφισιά SOS βρίσκεται προ των πυλών για το «ξήλωμα» δύο ακόμη κεραιών κινητής τηλεφωνίας στην περιοχή τους. Η μία βρίσκεται στην οδό Χαριλάου Τρικούπη, σ’ ένα πυκνοκατοικημένο δρόμο πολύ κοντά στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο «Γαλήνη» και η δεύτερη στην οδό Κόδρου.
Η πρώτη «φύτρωσε», όπως λένε οι περίοικοι, το 1993. Μέχρι το 2004, έτος έκδοσης άδειας χωρίς όμως έγκριση Περιβαλλοντικών Όρων, ήταν άφαντη από τους φακέλους των υπηρεσιών. Η δεύτερη κεραία, στην οδό Κόδρου, ζει και επικοινωνεί τόσα χρόνια χωρίς περιβαλλοντική έγκριση. «Τοποθετήθηκε εν μία νυκτί, αθόρυβα και κρυφά. Τότε δεν γνωρίζαμε αν και κατά πόσο επικίνδυνη είναι, αλλά “ξεσηκωθήκαμε” και ζητήσαμε από το Δήμο να μας βοηθήσει. Έχουμε οικογένειες και παιδιά όλοι μας περιμετρικά της κεραίας και ανησυχούμε. Επτά θάνατοι από καρκίνο σε ακτίνα 50 μέτρων από αυτήν, δεν είναι και λίγοι» λέει στον ΕΤ η κ. Αφροδίτη Δρακοπούλου, συνταξιούχος. «Απογοητευμένος από την αδιαφορία της Πολιτείας» δηλώνει και ο κ. Θανάσης Γεωργακόπουλος, κάτοικος Κηφισιάς, ο οποίος κάθε που ανοίγει το παράθυρό του αντικρίζει την κεραία της οδού Κόδρου. Το μηχάνημα που μετρά την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία χτυπά «κόκκινο» πάνω από την κούνια του παιδιού του. Δεν έχει παρά να ελπίζει στις πρωτοβουλίες των πολιτών «να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο και υγιές μέλλον για τα παιδιά του», όπως λέει.
(616)

ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΙΑΣ
«Πολλές και μικρής εκπομπής κεραίες κινητής τηλεφωνίας» είναι το σύστημα που εφαρμόζεται στις αστικές περιοχές της Αυστρίας. Με αυτόν τον τρόπο έχει επιτευχθεί όχι μόνο να μην ξεπερνά η συνολική εκπεμπόμενη ακτινοβολία τα όρια, αλλά να βρίσκεται και πιο χαμηλά σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης Η διαφορά στις εκπομπές των κινητών τηλεφώνων σε σχέση με τις κεραίες είναι σαφώς μεγάλη. Το κινητό εκπέμπει 50 w ανά μέτρο όταν μιλάμε μ’ αυτό, αλλά τουλάχιστον υπάρχει το περιθώριο της επιλογής. Είτε να το χρησιμοποιούμε, είτε όχι. Οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας εκπέμπουν λιγότερα watt ανά μέτρο (3w στην καλύτερη περίπτωση) αλλά δεχόμαστε την ακτινοβολία τους 24 ώρες το 24ωρο, εν αγνοία μας.


Παρατηρητής
Λουκάς Μαργαρίτης*
Η εγκατάσταση κεραιών κινητής τηλεφωνίας επάνω σε κτίρια πυκνοκατοικημένων περιοχών και σε απόσταση μόλις λίγων μέτρων από παραπλήσια οικήματα ή κτίρια αναλόγου ύψους, είναι επικίνδυνη και θα πρέπει να αποφεύγεται. Η θέση αυτή στηρίζεται στις έρευνές μας πάνω στις βιολογικές επιπτώσεις των ακτινοβολιών, από τις οποίες διαπιστώθηκαν αλλοιώσεις σε κύτταρα και σε πειραματόζωα μετά από έκθεση σε ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία κινητής τηλεφωνίας σε πραγματικές συνθήκες χρήσης κινητού τηλεφώνου. Έχουμε επισημάνει ουκ ολίγες φορές τους κινδύνους που συνεπάγεται η μακρά χρήση κινητού τηλεφώνου χωρίς να λαμβάνονται ειδικές προφυλάξεις, καθώς και τους κινδύνους από τη διαμονή κατοίκων κοντά σε κεραίες βάσης κινητής τηλεφωνίας. Οι τιμές έντασης ακτινοβολίας που έχουμε μετρήσει σε χώρους διαβίωσης οικιών πλησίον κεραιών βάσης κινητής τηλεφωνίας, ευρίσκονται μεν εντός των ορίων που θέτει η Πολιτεία, εν τούτοις θεωρούμε ότι είναι δυνητικά επικίνδυνες για την υγεία των κατοίκων που δέχονται την ακτινοβολία αυτή μέχρι και 24 ώρες το 24ωρο. Άλλωστε οι μελέτες για μακροπρόθεσμη βλάβη στην υγεία μέχρι και την πρόκληση όγκων έχει τεκμηριωθεί επιδημιολογικά. Οι άμεσες επιπτώσεις με τη μορφή πονοκεφάλων έλλειψης συγκέντρωσης αϋπνίας, εξασθένησης του ανοσοποιητικού κ.α, αποτελούν καθημερινά συμπτώματα στους διαμένοντες πλησίον των κεραιών. Πολιτεία και Εταιρείες να είναι σημαντικότερος παράγοντας από την εξοικονόμηση του κόστους εγκατάστασης κεραιών με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίζεται η μικρότερη δυνατή έκθεση στην ακτινοβολία.
* Καθηγητής Κυτταρικής Βιολογίας και Ραδιοβιολογίας, Πανεπιστήμιο Αθηνών

Μαρία Κ.
Ελεύθερος Τύπος
14/5/2008

9.4.08

Φοιτητικές κάλπες

Ημέρα εκλογών για τους φοιτητές των πανεπιστημιακών και τεχνολογικών ιδρυμάτων της χώρας. Πράσινες, μπλε και κόκκινες αφίσες γεμίζουν κάθε εκατοστό των τοίχων του Παντείου Πανεπιστημίου. Που και που το βλέμμα συναντά μια διαφορετική, λευκή ή μαύρη με κόκκινα γράμματα αφίσα μικρότερης παράταξης, που σπάει τη μονοτονία. Φυλλάδια με «αγωνιστικά» συνθήματα σωρεύονται εδώ κι εκεί, στα παρτέρια του προαύλειου χώρου, στους διαδρόμους, στους κάδους απορριμμάτων. Χρωματιστά αυτοκόλλητα με τα σλόγκαν της κάθε παράταξης φιγουράρουν στα πανωφόρια των φοιτητών. Κάποιοι ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν την αίθουσα που θα ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, με την αστυνομική ταυτότητα ανά χείρας. Φοιτητές από τα λεγόμενα «τραπεζάκια» των παρατάξεων, τους εντοπίζουν και σπεύδουν να τους βοηθήσουν, με την ελπίδα να κερδίσουν έτσι την «πολύτιμη» ψήφο του αναποφάσιστου ή του πρωτοετή. Παρόλο που όλοι μιλούν για μεγάλη αποχή -και φέτος- των σπουδαστών από τις εκλογές, μέσα και έξω από τις αίθουσες όπου έχουν στηθεί οι κάλπες σχηματίζονται ουρές. Είναι μεσημέρι, οι ώρες της μεγαλύτερης προσέλευσης. Κορίτσια και αγόρια περιμένουν υπομονετικά να ακούσουν τον υπεύθυνο της κάθε αίθουσας να φωνάζει «επόμενος» ώστε να μπουν επιτέλους να ψηφίσουν. Καπνίζουν, συζητούν, αστειεύονται με τους φίλους τους. Τα πρόσωπά τους σοβαρεύουν όταν παραμερίζουν τη μπλε κουρτίνα του παραβάν. Και το χαμόγελο επανέρχεται στα χείλη τους καθώς εγκαταλείπουν τον χώρο διεξαγωγής της ψηφοφορίας. Κι ύστερα ο παραδοσιακός «μετεκλογικός» καφές στις γύρω καφετέριες, όπου συρρέουν μεγάλες παρέες φοιτητών για λίγο πολιτικό κους κους. Το σηκώνει το κλίμα της ημέρας.
Στην Πατησίων, όπου εδρεύει το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το κλίμα δεν διαφοροποιείται και πολύ από αυτό του Παντείου. Μόνο που εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των σπουδαστών, η είσοδος του πανεπιστημίου μοιάζει απροσπέλαστη. Μια παρέα από πέντε έξι φοιτήτριες περνά την κεντρική πόρτα του πανεπιστημίου, μαζεύει τα έντυπα των παρατάξεων και βγαίνει έξω στο προαύλειο. Τα κορίτσια κάθονται στα μαρμάρινα σκαλιά, κουβεντιάζουν για λίγο, και μόλις σηκώνονται να μπουν πάλι στο κτίριο τούς σταματάει κάποιος, που «μυρίστηκε» ότι ανήκουν στη μερίδα των αναποφάσιστων. Τους μιλάει κι εκείνες τον ακούνε προσεκτικά και του χαμογελούν. Ίσως τις έπεισε, ίσως όχι. Πιο δίπλα, μερικοί φοιτητές ήδη ανταλλάσουν συγχαρητήρια μεταξύ τους, εκφράζοντας τη σιγουριά ότι η δική τους παράταξη θα νικήσει. Μουσική και τραγούδια ακούγονται από τα μεγάφωνα. Κάποιοι, φορώντας μπλούζες με τον χρωματισμό της παράταξης που υποστηρίζουν, κοιτάζουν το ρολόι προσευχόμενοι όλα να πάνε «κατ’ ευχήν» και πάντα.. με τη νίκη.

1.4.08

Διάλειμμα στον ταρατσόκηπο!

Με τα δικά τους μέσα προσπαθούν πλέον οι μαθητές σε 314 σχολεία της χώρας να προσδώσουν στα κτίρια που κάνουν μάθημα ανθρώπινη όψη και να αποκτήσουν αυτά στοιχειώδεις εγκαταστάσεις διαλείμματος.
Στοιβαγμένο ανάμεσα σε πολυκατοικίες το 11ο Γυμνάσιο Πειραιά, ξεκίνησε να λειτουργεί το 2000 χωρίς αύλειο χώρο και χωρίς ίχνος πράσινου. Λίγους μήνες πριν καθηγητές και μαθητές πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και δημιούργησαν έναν… ταρατσόκηπο που ως ένα βαθμό αναπλήρωσε την έλλειψη αυλής. Το 11ο Γυμνάσιο του Πειραιά είναι ένα μόνο από τα δεκάδες σχολεία της Αττικής των οποίων οι μαθητές ασφυκτιούν, χωρίς ούτε ένα τετραγωνικό αυλής!


Τα πιο πρόσφατα στοιχεία του Κέντρου Εκπαιδευτικής Έρευνας δείχνουν ότι οι μαθητές στα σχολεία της Αττικής έχουν στη διάθεσή τους μόλις το 1/3 του αύλειου χώρου που απολαμβάνουν τα παιδιά της Ηπείρου, και το 1/4 της διαθέσιμης έκτασης για διάλλειμα των σχολείων της Ανατολικής Μακεδονίας. Κατά μέσο όρο, στους μαθητές της Αττικής αντιστοιχούν 8 τ.μ προαυλείου, αναλογία που είναι στην πραγματικότητα χειρότερη, αφού στα προαύλια συμπεριλαμβάνονται και χώροι κατειλημμένοι από κερκίδες, μπασκέτες και ενδεχομένως άλλα κτίσματα. Για παράδειγμα στο σχολικό συγκρότημα Γκράβας, η αναλογία χώρου ανά μαθητή είναι 3,52 τετραγωνικά μέτρα.
Επιπλέον, οι μαθητές περίπου των μισών γυμνασίων που συμμετείχαν στην έρευνα, απάντησαν πως τα σχολεία τους διαθέτουν ελάχιστο πράσινο, ένα παρτέρι δηλαδή περιμετρικά του αύλειου χώρου, ενώ ποσοστό 30% των λυκείων δεν διαθέτει καθόλου πράσινο. Το πράσινο και οι ελεύθεροι χώροι μειώνονται όσο μεγαλώνει η βαθμίδα εκπαίδευσης. Τα λύκεια διαθέτουν 11,3 τ.μ αύλειου χώρου κατά μέσο όρο για κάθε μαθητή σε ολόκληρη τη χώρα, ενώ τα δημοτικά αγγίζουν τα 17 τ.μ ανά μαθητή.

«Η Ελλάδα τριτοκοσμική χώρα θυμίζει όσον αφορά στις υποδομές της εκπαίδευσης. Και δεν είναι υπερβολή, αν σκεφτούμε το ότι υπάρχουν ως τις μέρες μας, κυρίως στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, σχολεία που χτίστηκαν τον 19ο αιώνα, με τα στάνταρντ εκείνης της εποχής!» δηλώνει στον ΕΤ ο κ. Κώστας Βαμβακάς, μέλος διοικητικού συμβουλίου ΟΛΜΕ και καθηγητής γυμναστικής. «Σχολεία χωρίς αύλειους χώρους και σχολεία χωρίς αθλητικές εγκαταστάσεις. Οι μαθητές περιορίζονται, όχι μόνο κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, σε ελάχιστα τετραγωνικά, αλλά και κατά την ώρα της γυμναστικής. Ακόμη και τα καινούρια σχολεία δεν έχουν επαρκή χώρο για αθλητικές δραστηριότητες, κι έτσι το μάθημα της γυμναστικής γίνεται μέσα σε αίθουσες…» επισημαίνει ο κ. Βαμβακάς.

Στο 11ο Γυμνάσιο Πειραιά, «όλα ξεκίνησαν χάρη στη θέληση των μαθητών να βελτιώσουν την εικόνα του σχολείου τους». «Συναντήσαμε πρόβλημα στο να κάνουμε την ιδέα αυτή πράξη καθώς χρήματα για δημιουργία κήπου δε δίνονται από το Υπουργείο Παιδείας» λέει στον ΕΤ η καθηγήτρια και υπεύθυνη του περιβαλλοντικού προγράμματος του Γυμνασίου, κ. Μαργαρίτα Θυμαρά. «Δεν το βάλαμε κάτω όμως. Με τη βοήθεια ενός οικολογικού προγράμματος μη κυβερνητικής οργάνωσης, με χρηματοδότηση από το σύλλογο του σχολείου και από το Δήμο –ποσό ύψους 15.000 ευρώ, και με την εθελοντική προσφορά των μαθητών, καταφέραμε να κάνουμε την ιδέα μας μια καταπράσινη πράξη!» συμπληρώνει.
Οι μαθητές που συμμετείχαν στη διαμόρφωση του κήπου μιλούν με καμάρι για «τον ταρατσόκηπό τους» και περνούν σχεδόν κάθε διάλλειμα εκεί, συντροφιά με τους συμμαθητές τους. Η Άννα, μαθήτρια της Γ’ τάξης, θυμάται τη μέρα που φύτεψαν τα πρώτα λουλούδια στον κήπο. «Επειδή δεν γνωρίζαμε τι λουλούδι θα βγει από τον κάθε βολβό, δίναμε ονόματα στους σπόρους κι έτσι σήμερα έχουμε το λουλούδι “Γεωργία” και τον θάμνο “Κώστα”! Λυπάμαι όμως που βρίσκομαι στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου και του χρόνου θα αναγκαστώ να πάω σε ένα άχρωμο και τσιμεντένιο Λύκειο» λέει η μαθήτρια. Οι καθηγητές του οικολογικού σχολείου δεν παραλείπουν να τονίσουν και το ότι τα παιδιά πλέον σέβονται το χώρο του σχολείου, δε λερώνουν τους διαδρόμους ούτε τις τάξεις τους.


Παρατηρητής
Θάνος Χαμπεσής, Κλινικός Ψυχολόγος

Το παιδί που ζει και μεγαλώνει σ’ ένα αστικό κέντρο είναι «καταδικασμένο» να φεύγει από το ένα «κλουβί», από το διαμέρισμα δηλαδή όπου διαμένει με την οικογένεια του, και να πηγαίνει σ’ ένα άλλο «κλουβί», σε ένα άχρωμο, και συνήθως, στενόχωρο σχολείο. Η ύπαρξη ελεύθερου χώρου στις σχολικές μονάδες είναι πολύ σημαντική καθώς επιτρέπει στο παιδί να κινείται, να παίζει, να τρέχει και να αλλάζει παραστάσεις. Δυστυχώς, δεν μπορεί κάτι τέτοιο να συμβεί σε όλα τα σχολικά κτίρια, κυρίως σε αυτά των πόλεων. Γι’ αυτό, καλό θα ήταν ακόμη και σε σχολεία με περιορισμένους ελεύθερους χώρους να υπάρχει πράσινο, ή έστω χρώματα, για να εναλλάσσονται οι σκηνές στο οπτικό πεδίο του παιδιού. Η μονοτονία κουράζει τους ενήλικες, πόσω μάλλον τα παιδιά! Λίγα δένδρα σε ανισόπεδα επίπεδα του αύλειου χώρου ή μερικά καλαίσθητα γκράφιτι στους τοίχους θα βοηθούσαν να σπάσει αυτή η μονοτονία. Επιμένω όμως περισσότερο στο πράσινο διότι οι χώροι πρασίνου συμβάλλουν στη σωματική και ψυχική αποφόρτιση του ατόμου. Εκτός από μπασκέτες, κερκίδες και παγκάκια, ας υπάρχουν και γωνιές πρασίνου, παρτέρια με λουλούδια και δένδρα! Εξάλλου, η ενασχόληση του παιδιού με τη φύση, το βοηθάει να εκτιμήσει την αξία του φυσικού περιβάλλοντος.



Μαρία Κ.
φωτό: Άγγελος Ρασσιάς
Ελεύθερος Τύπος
1/4/08

8.1.08

Στο βωμό της... ανάπλασης!

Ανάμεικτα συναισθήματα προκαλεί η υλοποίηση της ανάπλασης της περιοχής του Μεταξουργείου. Από τη μία πλευρά, οι κάτοικοι εκφράζουν ικανοποίηση για την προσδοκώμενη βελτίωση των γειτονιών τους, ενώ την ανάγκη να αλλάξει πρόσωπο η περιοχή υπογραμμίζουν και οι πολεοδόμοι. Από την άλλη, η απομάκρυνση από τη Νομαρχία Αθηνών -κατ’ εντολή προεδρικού διατάγματος του 1998- των συνεργείων αυτοκινήτων και των φανοποιείων, που «παραδοσιακά» δραστηριοποιούνται στο Μεταξουργείο, προκαλεί την αντίδραση των ιδιοκτητών τους.

Φανοποιός από το 1976, άνεργος από την ερχόμενη Παρασκευή. Το νέο έτος έκρυβε μια δυσάρεστη έκπληξη στον φανοποιό κύριο Νίκο Ζωγράφο, ο οποίος εδώ και 32 χρόνια διατηρεί επιχείρηση επισκευής και συντήρησης αυτοκινήτων στην περιοχή του Μεταξουργείου. Παρέλαβε πριν λίγες μέρες την απόφαση σφράγισης του φανοποιείου μέσω δικαστικού επιμελητή από την Νομαρχία Αθηνών. Στην ίδια μοίρα με εκείνον βρίσκονται κι άλλοι τέσσερις συνάδελφοί του, επίσης ιδιοκτήτες φανοποιείων, οι οποίοι αναμένουν τους υπαλλήλους της Νομαρχίας μια μέρα νωρίτερα.
Ήδη 32 ιδιοκτήτες φανοποιείων έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τις επιχειρήσεις τους, μόνο στην περιοχή του Μεταξουργείου, υπό την απειλή εφαρμογής της εγκυκλίου υπ’ αριθμόν 30/2001 της Διεύθυνσης Πολεοδομικού Σχεδιασμού του ΥΠΕΧΩΔΕ, κατά την οποία αμφισβητείται η νομιμότητα της λειτουργίας των συνεργείων αυτοκινήτων στις περιοχές γενικής κατοικίας ή πολεοδομικού κέντρου. Σήμερα υπάρχουν 28 φανοποιεία στο Μεταξουργείο, σε 5 από τα οποία κοινοποιήθηκε απόφαση για άμεση σφράγιση.
«Θέλουν να κάνουν την περιοχή σαν του Ψυρρή γι αυτό μας διώχνουν. Όσα φανοποιεία έκλεισαν ως τώρα έχουν γίνει κέντρα διασκέδασης, μουσικές σκηνές και μπαρ» λέει στον ΕΤ ο κ. Ζωγράφος. «Από το φανοποιείο μου ζουν δύο οικογένειες, η δική μου και του συνεταίρου μου. Ο συνέταιρος έμεινε παράλυτος από ατύχημα που του συνέβη το καλοκαίρι, έτσι δουλεύω εγώ για όλους. Τα έξοδα, οι λογαριασμοί και τα χρέη τρέχουν. Τι θα απογίνω; Δεν μπορώ τρία χρόνια πριν τη σύνταξή μου να αλλάξω επάγγελμα, όταν από παιδί εργάζομαι στα συνεργεία αυτοκινήτων. Ούτε μπορώ να ανοίξω ένα καινούριο φανοποιείο σε άλλη περιοχή διότι οι δήμοι λόγω πολεοδομικής στενότητας δεν εκδίδουν άδειες για επιχειρήσεις επισκευής και συντήρησης αυτοκινήτων. Μας διώχνουν και δε δίνουν ούτε… δραχμή αποζημίωση» συμπληρώνει.
Από την πλευρά της, η Νομαρχία Αθηνών απαντά πως τα φανοποιεία έπρεπε να είχαν εγκαταλείψει το Μεταξουργείο από το 2005 και οι προθέσεις απομάκρυνσής τους είχαν επανειλημμένα γνωστοποιηθεί στους ιδιοκτήτες. Άλλωστε, σύμφωνα με πηγές από τη Νομαρχία, οι άδειες των φανοποιείων έπαψαν να ανανεώνονται και αυτή τη στιγμή οι επιχειρήσεις λειτουργούν παράνομα.
Άμεση λύση με κατάργηση της εγκυκλίου και δέσμευση ότι δε θα σφραγιστούν οι επιχειρήσεις έως ότου συζητηθεί το θέμα στη Βουλή και περάσει ο σχετικός νόμος, ζητά εκ μέρους της Ενιαίας Ομοσπονδίας Βιοτεχνών Επισκευαστών Αυτοκινήτων, Μηχανημάτων, Μοτοσικλετών ο κ. Βασίλης Λιαμέτης: «Δεν αντιστεκόμαστε στην προοπτική ανάπλασης της περιοχής, ούτε απαιτούμε κάτι παράλογο. Αν θέλουν να διώξουν τα φανοποιεία για να κάνουν πάρκα ή γειτονιές, να αποζημιωθούν οι ιδιοκτήτες ή να τους δοθεί εναλλακτική λύση επαγγελματικής αποκατάστασης».


Βόγλης Δημήτρης, φανοποιός
Εδώ και αρκετά χρόνια φοβόμαστε ότι θα μας διώξουν από την περιοχή. Δεν έχω ούτε όνειρα, ούτε μέλλον. Δεν αγοράζω καινούρια μηχανήματα, δεν κάνω επεκτάσεις, δεν είμαι ανταγωνιστικός. Τα ακίνητα τα οποία νοικιάζουμε για να στεγάζουμε τις επιχειρήσεις μας, ήδη έχουν πουληθεί σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται για επιχειρήσεις διασκέδασης. Είμαι 59 ετών, ένα χρόνο πριν τη σύνταξη και μου κλείνουν το φανοποιείο, το σπίτι μου στην ουσία. Όταν σφραγίστηκε μια επιχείρηση εδώ δίπλα, ο ιδιοκτήτης της, και φίλος μου, αυτοκτόνησε εκεί μέσα από την πολλή του στενοχώρια. Δεν μας σκέφτεται κανείς, ούτε εμάς ούτε τα παιδιά μας;

Στεφανής Κωνσταντίνος, φανοποιός
Την Πέμπτη θα έρθουν να μου σφραγίσουν το φανοποιείο, και ως τότε θα πρέπει να έχω μεταφέρει τα αυτοκίνητα των πελατών μου που είναι προς επισκευή, τα μηχανήματα, τα εργαλεία και τους υπαλλήλους μου. Δε μένω μόνο εγώ χωρίς δουλειά, τη χάνουν κι εκείνοι μαζί με μένα. Νιώθω πολύ απογοητευμένος από την τροπή που πήραν τα πράγματα, δυο χρόνια πριν βγω σε σύνταξη να μένω χωρίς δουλειά. Ποιος θα με πάρει στη δούλεψή του; Ποιος θα μου βρει χώρο να ανοίξω καινούριο φανοποιείο; Ποιος θα με αποζημιώσει που χάνω το βιος μου; Κανείς. Κανείς δεν είναι εδώ για μας που βγάζουμε τίμια το ψωμί μας, μέσα στο κρύο και στις μουτζούρες.

Μαρία Κ.
Ελεύθερος Τύπος
8/1/2008