Ημέρα εκλογών για τους φοιτητές των πανεπιστημιακών και τεχνολογικών ιδρυμάτων της χώρας. Πράσινες, μπλε και κόκκινες αφίσες γεμίζουν κάθε εκατοστό των τοίχων του Παντείου Πανεπιστημίου. Που και που το βλέμμα συναντά μια διαφορετική, λευκή ή μαύρη με κόκκινα γράμματα αφίσα μικρότερης παράταξης, που σπάει τη μονοτονία. Φυλλάδια με «αγωνιστικά» συνθήματα σωρεύονται εδώ κι εκεί, στα παρτέρια του προαύλειου χώρου, στους διαδρόμους, στους κάδους απορριμμάτων. Χρωματιστά αυτοκόλλητα με τα σλόγκαν της κάθε παράταξης φιγουράρουν στα πανωφόρια των φοιτητών. Κάποιοι ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν την αίθουσα που θα ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, με την αστυνομική ταυτότητα ανά χείρας. Φοιτητές από τα λεγόμενα «τραπεζάκια» των παρατάξεων, τους εντοπίζουν και σπεύδουν να τους βοηθήσουν, με την ελπίδα να κερδίσουν έτσι την «πολύτιμη» ψήφο του αναποφάσιστου ή του πρωτοετή. Παρόλο που όλοι μιλούν για μεγάλη αποχή -και φέτος- των σπουδαστών από τις εκλογές, μέσα και έξω από τις αίθουσες όπου έχουν στηθεί οι κάλπες σχηματίζονται ουρές. Είναι μεσημέρι, οι ώρες της μεγαλύτερης προσέλευσης. Κορίτσια και αγόρια περιμένουν υπομονετικά να ακούσουν τον υπεύθυνο της κάθε αίθουσας να φωνάζει «επόμενος» ώστε να μπουν επιτέλους να ψηφίσουν. Καπνίζουν, συζητούν, αστειεύονται με τους φίλους τους. Τα πρόσωπά τους σοβαρεύουν όταν παραμερίζουν τη μπλε κουρτίνα του παραβάν. Και το χαμόγελο επανέρχεται στα χείλη τους καθώς εγκαταλείπουν τον χώρο διεξαγωγής της ψηφοφορίας. Κι ύστερα ο παραδοσιακός «μετεκλογικός» καφές στις γύρω καφετέριες, όπου συρρέουν μεγάλες παρέες φοιτητών για λίγο πολιτικό κους κους. Το σηκώνει το κλίμα της ημέρας.
Στην Πατησίων, όπου εδρεύει το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το κλίμα δεν διαφοροποιείται και πολύ από αυτό του Παντείου. Μόνο που εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των σπουδαστών, η είσοδος του πανεπιστημίου μοιάζει απροσπέλαστη. Μια παρέα από πέντε έξι φοιτήτριες περνά την κεντρική πόρτα του πανεπιστημίου, μαζεύει τα έντυπα των παρατάξεων και βγαίνει έξω στο προαύλειο. Τα κορίτσια κάθονται στα μαρμάρινα σκαλιά, κουβεντιάζουν για λίγο, και μόλις σηκώνονται να μπουν πάλι στο κτίριο τούς σταματάει κάποιος, που «μυρίστηκε» ότι ανήκουν στη μερίδα των αναποφάσιστων. Τους μιλάει κι εκείνες τον ακούνε προσεκτικά και του χαμογελούν. Ίσως τις έπεισε, ίσως όχι. Πιο δίπλα, μερικοί φοιτητές ήδη ανταλλάσουν συγχαρητήρια μεταξύ τους, εκφράζοντας τη σιγουριά ότι η δική τους παράταξη θα νικήσει. Μουσική και τραγούδια ακούγονται από τα μεγάφωνα. Κάποιοι, φορώντας μπλούζες με τον χρωματισμό της παράταξης που υποστηρίζουν, κοιτάζουν το ρολόι προσευχόμενοι όλα να πάνε «κατ’ ευχήν» και πάντα.. με τη νίκη.
1.4.08
Διάλειμμα στον ταρατσόκηπο!
Με τα δικά τους μέσα προσπαθούν πλέον οι μαθητές σε 314 σχολεία της χώρας να προσδώσουν στα κτίρια που κάνουν μάθημα ανθρώπινη όψη και να αποκτήσουν αυτά στοιχειώδεις εγκαταστάσεις διαλείμματος.
Στοιβαγμένο ανάμεσα σε πολυκατοικίες το 11ο Γυμνάσιο Πειραιά, ξεκίνησε να λειτουργεί το 2000 χωρίς αύλειο χώρο και χωρίς ίχνος πράσινου. Λίγους μήνες πριν καθηγητές και μαθητές πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και δημιούργησαν έναν… ταρατσόκηπο που ως ένα βαθμό αναπλήρωσε την έλλειψη αυλής. Το 11ο Γυμνάσιο του Πειραιά είναι ένα μόνο από τα δεκάδες σχολεία της Αττικής των οποίων οι μαθητές ασφυκτιούν, χωρίς ούτε ένα τετραγωνικό αυλής!
Τα πιο πρόσφατα στοιχεία του Κέντρου Εκπαιδευτικής Έρευνας δείχνουν ότι οι μαθητές στα σχολεία της Αττικής έχουν στη διάθεσή τους μόλις το 1/3 του αύλειου χώρου που απολαμβάνουν τα παιδιά της Ηπείρου, και το 1/4 της διαθέσιμης έκτασης για διάλλειμα των σχολείων της Ανατολικής Μακεδονίας. Κατά μέσο όρο, στους μαθητές της Αττικής αντιστοιχούν 8 τ.μ προαυλείου, αναλογία που είναι στην πραγματικότητα χειρότερη, αφού στα προαύλια συμπεριλαμβάνονται και χώροι κατειλημμένοι από κερκίδες, μπασκέτες και ενδεχομένως άλλα κτίσματα. Για παράδειγμα στο σχολικό συγκρότημα Γκράβας, η αναλογία χώρου ανά μαθητή είναι 3,52 τετραγωνικά μέτρα.
Επιπλέον, οι μαθητές περίπου των μισών γυμνασίων που συμμετείχαν στην έρευνα, απάντησαν πως τα σχολεία τους διαθέτουν ελάχιστο πράσινο, ένα παρτέρι δηλαδή περιμετρικά του αύλειου χώρου, ενώ ποσοστό 30% των λυκείων δεν διαθέτει καθόλου πράσινο. Το πράσινο και οι ελεύθεροι χώροι μειώνονται όσο μεγαλώνει η βαθμίδα εκπαίδευσης. Τα λύκεια διαθέτουν 11,3 τ.μ αύλειου χώρου κατά μέσο όρο για κάθε μαθητή σε ολόκληρη τη χώρα, ενώ τα δημοτικά αγγίζουν τα 17 τ.μ ανά μαθητή.
«Η Ελλάδα τριτοκοσμική χώρα θυμίζει όσον αφορά στις υποδομές της εκπαίδευσης. Και δεν είναι υπερβολή, αν σκεφτούμε το ότι υπάρχουν ως τις μέρες μας, κυρίως στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, σχολεία που χτίστηκαν τον 19ο αιώνα, με τα στάνταρντ εκείνης της εποχής!» δηλώνει στον ΕΤ ο κ. Κώστας Βαμβακάς, μέλος διοικητικού συμβουλίου ΟΛΜΕ και καθηγητής γυμναστικής. «Σχολεία χωρίς αύλειους χώρους και σχολεία χωρίς αθλητικές εγκαταστάσεις. Οι μαθητές περιορίζονται, όχι μόνο κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, σε ελάχιστα τετραγωνικά, αλλά και κατά την ώρα της γυμναστικής. Ακόμη και τα καινούρια σχολεία δεν έχουν επαρκή χώρο για αθλητικές δραστηριότητες, κι έτσι το μάθημα της γυμναστικής γίνεται μέσα σε αίθουσες…» επισημαίνει ο κ. Βαμβακάς.
Στο 11ο Γυμνάσιο Πειραιά, «όλα ξεκίνησαν χάρη στη θέληση των μαθητών να βελτιώσουν την εικόνα του σχολείου τους». «Συναντήσαμε πρόβλημα στο να κάνουμε την ιδέα αυτή πράξη καθώς χρήματα για δημιουργία κήπου δε δίνονται από το Υπουργείο Παιδείας» λέει στον ΕΤ η καθηγήτρια και υπεύθυνη του περιβαλλοντικού προγράμματος του Γυμνασίου, κ. Μαργαρίτα Θυμαρά. «Δεν το βάλαμε κάτω όμως. Με τη βοήθεια ενός οικολογικού προγράμματος μη κυβερνητικής οργάνωσης, με χρηματοδότηση από το σύλλογο του σχολείου και από το Δήμο –ποσό ύψους 15.000 ευρώ, και με την εθελοντική προσφορά των μαθητών, καταφέραμε να κάνουμε την ιδέα μας μια καταπράσινη πράξη!» συμπληρώνει.
Οι μαθητές που συμμετείχαν στη διαμόρφωση του κήπου μιλούν με καμάρι για «τον ταρατσόκηπό τους» και περνούν σχεδόν κάθε διάλλειμα εκεί, συντροφιά με τους συμμαθητές τους. Η Άννα, μαθήτρια της Γ’ τάξης, θυμάται τη μέρα που φύτεψαν τα πρώτα λουλούδια στον κήπο. «Επειδή δεν γνωρίζαμε τι λουλούδι θα βγει από τον κάθε βολβό, δίναμε ονόματα στους σπόρους κι έτσι σήμερα έχουμε το λουλούδι “Γεωργία” και τον θάμνο “Κώστα”! Λυπάμαι όμως που βρίσκομαι στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου και του χρόνου θα αναγκαστώ να πάω σε ένα άχρωμο και τσιμεντένιο Λύκειο» λέει η μαθήτρια. Οι καθηγητές του οικολογικού σχολείου δεν παραλείπουν να τονίσουν και το ότι τα παιδιά πλέον σέβονται το χώρο του σχολείου, δε λερώνουν τους διαδρόμους ούτε τις τάξεις τους.
Παρατηρητής
Θάνος Χαμπεσής, Κλινικός Ψυχολόγος
Το παιδί που ζει και μεγαλώνει σ’ ένα αστικό κέντρο είναι «καταδικασμένο» να φεύγει από το ένα «κλουβί», από το διαμέρισμα δηλαδή όπου διαμένει με την οικογένεια του, και να πηγαίνει σ’ ένα άλλο «κλουβί», σε ένα άχρωμο, και συνήθως, στενόχωρο σχολείο. Η ύπαρξη ελεύθερου χώρου στις σχολικές μονάδες είναι πολύ σημαντική καθώς επιτρέπει στο παιδί να κινείται, να παίζει, να τρέχει και να αλλάζει παραστάσεις. Δυστυχώς, δεν μπορεί κάτι τέτοιο να συμβεί σε όλα τα σχολικά κτίρια, κυρίως σε αυτά των πόλεων. Γι’ αυτό, καλό θα ήταν ακόμη και σε σχολεία με περιορισμένους ελεύθερους χώρους να υπάρχει πράσινο, ή έστω χρώματα, για να εναλλάσσονται οι σκηνές στο οπτικό πεδίο του παιδιού. Η μονοτονία κουράζει τους ενήλικες, πόσω μάλλον τα παιδιά! Λίγα δένδρα σε ανισόπεδα επίπεδα του αύλειου χώρου ή μερικά καλαίσθητα γκράφιτι στους τοίχους θα βοηθούσαν να σπάσει αυτή η μονοτονία. Επιμένω όμως περισσότερο στο πράσινο διότι οι χώροι πρασίνου συμβάλλουν στη σωματική και ψυχική αποφόρτιση του ατόμου. Εκτός από μπασκέτες, κερκίδες και παγκάκια, ας υπάρχουν και γωνιές πρασίνου, παρτέρια με λουλούδια και δένδρα! Εξάλλου, η ενασχόληση του παιδιού με τη φύση, το βοηθάει να εκτιμήσει την αξία του φυσικού περιβάλλοντος.
Στοιβαγμένο ανάμεσα σε πολυκατοικίες το 11ο Γυμνάσιο Πειραιά, ξεκίνησε να λειτουργεί το 2000 χωρίς αύλειο χώρο και χωρίς ίχνος πράσινου. Λίγους μήνες πριν καθηγητές και μαθητές πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και δημιούργησαν έναν… ταρατσόκηπο που ως ένα βαθμό αναπλήρωσε την έλλειψη αυλής. Το 11ο Γυμνάσιο του Πειραιά είναι ένα μόνο από τα δεκάδες σχολεία της Αττικής των οποίων οι μαθητές ασφυκτιούν, χωρίς ούτε ένα τετραγωνικό αυλής!
Τα πιο πρόσφατα στοιχεία του Κέντρου Εκπαιδευτικής Έρευνας δείχνουν ότι οι μαθητές στα σχολεία της Αττικής έχουν στη διάθεσή τους μόλις το 1/3 του αύλειου χώρου που απολαμβάνουν τα παιδιά της Ηπείρου, και το 1/4 της διαθέσιμης έκτασης για διάλλειμα των σχολείων της Ανατολικής Μακεδονίας. Κατά μέσο όρο, στους μαθητές της Αττικής αντιστοιχούν 8 τ.μ προαυλείου, αναλογία που είναι στην πραγματικότητα χειρότερη, αφού στα προαύλια συμπεριλαμβάνονται και χώροι κατειλημμένοι από κερκίδες, μπασκέτες και ενδεχομένως άλλα κτίσματα. Για παράδειγμα στο σχολικό συγκρότημα Γκράβας, η αναλογία χώρου ανά μαθητή είναι 3,52 τετραγωνικά μέτρα.
Επιπλέον, οι μαθητές περίπου των μισών γυμνασίων που συμμετείχαν στην έρευνα, απάντησαν πως τα σχολεία τους διαθέτουν ελάχιστο πράσινο, ένα παρτέρι δηλαδή περιμετρικά του αύλειου χώρου, ενώ ποσοστό 30% των λυκείων δεν διαθέτει καθόλου πράσινο. Το πράσινο και οι ελεύθεροι χώροι μειώνονται όσο μεγαλώνει η βαθμίδα εκπαίδευσης. Τα λύκεια διαθέτουν 11,3 τ.μ αύλειου χώρου κατά μέσο όρο για κάθε μαθητή σε ολόκληρη τη χώρα, ενώ τα δημοτικά αγγίζουν τα 17 τ.μ ανά μαθητή.
«Η Ελλάδα τριτοκοσμική χώρα θυμίζει όσον αφορά στις υποδομές της εκπαίδευσης. Και δεν είναι υπερβολή, αν σκεφτούμε το ότι υπάρχουν ως τις μέρες μας, κυρίως στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, σχολεία που χτίστηκαν τον 19ο αιώνα, με τα στάνταρντ εκείνης της εποχής!» δηλώνει στον ΕΤ ο κ. Κώστας Βαμβακάς, μέλος διοικητικού συμβουλίου ΟΛΜΕ και καθηγητής γυμναστικής. «Σχολεία χωρίς αύλειους χώρους και σχολεία χωρίς αθλητικές εγκαταστάσεις. Οι μαθητές περιορίζονται, όχι μόνο κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, σε ελάχιστα τετραγωνικά, αλλά και κατά την ώρα της γυμναστικής. Ακόμη και τα καινούρια σχολεία δεν έχουν επαρκή χώρο για αθλητικές δραστηριότητες, κι έτσι το μάθημα της γυμναστικής γίνεται μέσα σε αίθουσες…» επισημαίνει ο κ. Βαμβακάς.
Στο 11ο Γυμνάσιο Πειραιά, «όλα ξεκίνησαν χάρη στη θέληση των μαθητών να βελτιώσουν την εικόνα του σχολείου τους». «Συναντήσαμε πρόβλημα στο να κάνουμε την ιδέα αυτή πράξη καθώς χρήματα για δημιουργία κήπου δε δίνονται από το Υπουργείο Παιδείας» λέει στον ΕΤ η καθηγήτρια και υπεύθυνη του περιβαλλοντικού προγράμματος του Γυμνασίου, κ. Μαργαρίτα Θυμαρά. «Δεν το βάλαμε κάτω όμως. Με τη βοήθεια ενός οικολογικού προγράμματος μη κυβερνητικής οργάνωσης, με χρηματοδότηση από το σύλλογο του σχολείου και από το Δήμο –ποσό ύψους 15.000 ευρώ, και με την εθελοντική προσφορά των μαθητών, καταφέραμε να κάνουμε την ιδέα μας μια καταπράσινη πράξη!» συμπληρώνει.
Οι μαθητές που συμμετείχαν στη διαμόρφωση του κήπου μιλούν με καμάρι για «τον ταρατσόκηπό τους» και περνούν σχεδόν κάθε διάλλειμα εκεί, συντροφιά με τους συμμαθητές τους. Η Άννα, μαθήτρια της Γ’ τάξης, θυμάται τη μέρα που φύτεψαν τα πρώτα λουλούδια στον κήπο. «Επειδή δεν γνωρίζαμε τι λουλούδι θα βγει από τον κάθε βολβό, δίναμε ονόματα στους σπόρους κι έτσι σήμερα έχουμε το λουλούδι “Γεωργία” και τον θάμνο “Κώστα”! Λυπάμαι όμως που βρίσκομαι στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου και του χρόνου θα αναγκαστώ να πάω σε ένα άχρωμο και τσιμεντένιο Λύκειο» λέει η μαθήτρια. Οι καθηγητές του οικολογικού σχολείου δεν παραλείπουν να τονίσουν και το ότι τα παιδιά πλέον σέβονται το χώρο του σχολείου, δε λερώνουν τους διαδρόμους ούτε τις τάξεις τους.
Παρατηρητής
Θάνος Χαμπεσής, Κλινικός Ψυχολόγος
Το παιδί που ζει και μεγαλώνει σ’ ένα αστικό κέντρο είναι «καταδικασμένο» να φεύγει από το ένα «κλουβί», από το διαμέρισμα δηλαδή όπου διαμένει με την οικογένεια του, και να πηγαίνει σ’ ένα άλλο «κλουβί», σε ένα άχρωμο, και συνήθως, στενόχωρο σχολείο. Η ύπαρξη ελεύθερου χώρου στις σχολικές μονάδες είναι πολύ σημαντική καθώς επιτρέπει στο παιδί να κινείται, να παίζει, να τρέχει και να αλλάζει παραστάσεις. Δυστυχώς, δεν μπορεί κάτι τέτοιο να συμβεί σε όλα τα σχολικά κτίρια, κυρίως σε αυτά των πόλεων. Γι’ αυτό, καλό θα ήταν ακόμη και σε σχολεία με περιορισμένους ελεύθερους χώρους να υπάρχει πράσινο, ή έστω χρώματα, για να εναλλάσσονται οι σκηνές στο οπτικό πεδίο του παιδιού. Η μονοτονία κουράζει τους ενήλικες, πόσω μάλλον τα παιδιά! Λίγα δένδρα σε ανισόπεδα επίπεδα του αύλειου χώρου ή μερικά καλαίσθητα γκράφιτι στους τοίχους θα βοηθούσαν να σπάσει αυτή η μονοτονία. Επιμένω όμως περισσότερο στο πράσινο διότι οι χώροι πρασίνου συμβάλλουν στη σωματική και ψυχική αποφόρτιση του ατόμου. Εκτός από μπασκέτες, κερκίδες και παγκάκια, ας υπάρχουν και γωνιές πρασίνου, παρτέρια με λουλούδια και δένδρα! Εξάλλου, η ενασχόληση του παιδιού με τη φύση, το βοηθάει να εκτιμήσει την αξία του φυσικού περιβάλλοντος.
Μαρία Κ.
φωτό: Άγγελος Ρασσιάς
Ελεύθερος Τύπος
1/4/08
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
