Παναγιώτης Λατσούδης
δασολόγος
δασολόγος
Τα καλοκαίρια της παιδικής του ηλικίας στην Οίτη φαίνεται πως «καθόρισαν» τη μετέπειτα επαγγελματική του πορεία. Περπατούσε ατέλειωτες ώρες στα μονοπάτια του δρυμού, εξερευνούσε κάθε πτυχή του, αναζητούσε τους λόγους που η Φύση τον μάγευε τόσο βαθιά. Ο Παναγιώτης Λατσούδης έκανε το πάθος του επάγγελμα. Είναι δασολόγος, υπεύθυνος του Προγράμματος για την Πάρνηθα στη WWF, συνεργάτης της Ορνιθολογικής Εταιρίας και παραμένει αμετανόητος φυσιολάτρης.
Τι ήταν το ελατόδασος της Πάρνηθας για εσάς και τι συναισθήματα σας προκάλεσε ο μερικός χαμός του;
Ήταν ένα μέρος αγαπημένο σε μένα, περπατούσα τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, μια διαδρομή διάρκειας 5-6 ωρών. Όταν έπιασε φωτιά στα Δερβενάκια, εμείς οι «εργάτες» του εθνικού δρυμού δεν δείξαμε την παραμικρή ανησυχία διότι ξέραμε ότι η Πάρνηθα προστατεύεται καλά. Το πρωινό που η φωτιά έφτασε στην Πάρνηθα, ήμασταν εκεί και σχεδιάζαμε τις καινούριες ταμπέλες του δρυμού, σίγουροι ότι η φωτιά δεν θα απειλήσει το ελατόδασος. Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι οι εκτιμήσεις μας διαψευσθήκαν. Ότι δεν προλάβαμε να σώσουμε αυτό το θαυμάσιο από την αρχαιότητα δάσος, παρά μόνο ένα μικρό μέρος του.
Ποιος «ευθύνεται» για το περιβάλλον;
Το περιβάλλον επαφίεται στον «πατριωτισμό» του καθενός από εμάς ξεχωριστά. Τα δάση δεν έχουν μέλλον αν εμείς δε νοιαζόμαστε γι αυτά. Πρέπει κάποιος να ζήσει το δάσος, να το νιώσει δικό του κομμάτι ώστε να είναι αυτός που θα αποτρέψει τις αυθαιρεσίες εις βάρος του, να είναι αυτός που δεν θα πετάξει εκεί τα σκουπίδια του ή δεν θα δικαιολογήσει την όποια κακομεταχείριση του.
Οι νέοι έχουν οικολογικές ευαισθησίες;
Νομίζω ότι η νέα γενιά θα προσπαθήσει περισσότερο για το περιβάλλον. Διακρίνω μια τάση θετικότερης αντιμετώπισης και πιο ανεπτυγμένη οικολογική συνείδηση, σε σχέση με τους γηραιότερους. Είμαι αισιόδοξος για το μέλλον της ελληνικής Φύσης.
Τι προτείνει η WWF για την Πάρνηθα;
Ο αφανισμός του ελατόδασους είναι πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα. Δεν υπάρχει καν βιβλιογραφία που να περιγράφει την αναγέννηση ενός ελατόδασους ύστερα από πύρινη καταστροφή. Πιστεύουμε ότι η Φύση με τον καιρό θα επανέλθει, αλλά θα χρειαστούν αιώνες. Χρειάζεται λοιπόν τη βοήθειά μας. Έχουμε προτείνει τη λύση της αναδάσωσης που σε συνδυασμό με τη φυσική αναγέννηση θα επιταχύνει τη διαδικασία αποκατάστασης. Είναι όμως σημαντικό να φυτέψουμε καινούρια έλατα μόνο από την Πάρνηθα, ώστε να μη «μολυνθεί» ο δρυμός από δένδρα άλλων περιοχών. Υποβάλλουμε τις προτάσεις μας στους ενδιαφερόμενους φορείς με την ελπίδα ότι θα γίνει διάλογος, ίσως τους πιέσουμε κιόλας, για να ληφθούν σοβαρά υπόψη.
Η ζωή μου
Γεννήθηκα στην Αυστραλία από Έλληνες μετανάστες, ήρθα όμως από πολύ μικρός στην Ελλάδα και μεγάλωσα εδώ. Γαλουχήθηκα από τη Φύση, το ενδιαφέρον μου γι αυτήν έπαιρνε όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις μέσα μου με το πέρας του χρόνου. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ασχολείται με κάτι ξέχωρο από αυτήν.
Ήταν ένα μέρος αγαπημένο σε μένα, περπατούσα τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, μια διαδρομή διάρκειας 5-6 ωρών. Όταν έπιασε φωτιά στα Δερβενάκια, εμείς οι «εργάτες» του εθνικού δρυμού δεν δείξαμε την παραμικρή ανησυχία διότι ξέραμε ότι η Πάρνηθα προστατεύεται καλά. Το πρωινό που η φωτιά έφτασε στην Πάρνηθα, ήμασταν εκεί και σχεδιάζαμε τις καινούριες ταμπέλες του δρυμού, σίγουροι ότι η φωτιά δεν θα απειλήσει το ελατόδασος. Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι οι εκτιμήσεις μας διαψευσθήκαν. Ότι δεν προλάβαμε να σώσουμε αυτό το θαυμάσιο από την αρχαιότητα δάσος, παρά μόνο ένα μικρό μέρος του.
Ποιος «ευθύνεται» για το περιβάλλον;
Το περιβάλλον επαφίεται στον «πατριωτισμό» του καθενός από εμάς ξεχωριστά. Τα δάση δεν έχουν μέλλον αν εμείς δε νοιαζόμαστε γι αυτά. Πρέπει κάποιος να ζήσει το δάσος, να το νιώσει δικό του κομμάτι ώστε να είναι αυτός που θα αποτρέψει τις αυθαιρεσίες εις βάρος του, να είναι αυτός που δεν θα πετάξει εκεί τα σκουπίδια του ή δεν θα δικαιολογήσει την όποια κακομεταχείριση του.
Οι νέοι έχουν οικολογικές ευαισθησίες;
Νομίζω ότι η νέα γενιά θα προσπαθήσει περισσότερο για το περιβάλλον. Διακρίνω μια τάση θετικότερης αντιμετώπισης και πιο ανεπτυγμένη οικολογική συνείδηση, σε σχέση με τους γηραιότερους. Είμαι αισιόδοξος για το μέλλον της ελληνικής Φύσης.
Τι προτείνει η WWF για την Πάρνηθα;
Ο αφανισμός του ελατόδασους είναι πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα. Δεν υπάρχει καν βιβλιογραφία που να περιγράφει την αναγέννηση ενός ελατόδασους ύστερα από πύρινη καταστροφή. Πιστεύουμε ότι η Φύση με τον καιρό θα επανέλθει, αλλά θα χρειαστούν αιώνες. Χρειάζεται λοιπόν τη βοήθειά μας. Έχουμε προτείνει τη λύση της αναδάσωσης που σε συνδυασμό με τη φυσική αναγέννηση θα επιταχύνει τη διαδικασία αποκατάστασης. Είναι όμως σημαντικό να φυτέψουμε καινούρια έλατα μόνο από την Πάρνηθα, ώστε να μη «μολυνθεί» ο δρυμός από δένδρα άλλων περιοχών. Υποβάλλουμε τις προτάσεις μας στους ενδιαφερόμενους φορείς με την ελπίδα ότι θα γίνει διάλογος, ίσως τους πιέσουμε κιόλας, για να ληφθούν σοβαρά υπόψη.
Η ζωή μου
Γεννήθηκα στην Αυστραλία από Έλληνες μετανάστες, ήρθα όμως από πολύ μικρός στην Ελλάδα και μεγάλωσα εδώ. Γαλουχήθηκα από τη Φύση, το ενδιαφέρον μου γι αυτήν έπαιρνε όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις μέσα μου με το πέρας του χρόνου. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ασχολείται με κάτι ξέχωρο από αυτήν.
Σπούδασα Δασολογία και Φυσικό Περιβάλλον στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και στη συνέχεια παιδαγωγικά. Είμαι εκπαιδευτικός, συνεργάζομαι με την Ορνιθολογική Εταιρία εδώ και 22 χρόνια, και από τον Γενάρη του 2007 ανέλαβα το Πρόγραμμα της WWF για την Πάρνηθα.
Όταν ήμουν μικρός, σε μια από τις καθημερινές μου περιπλανήσεις στο δάσος της Οίτης, έσπασα άθελά μου δυο χελιδονοφωλιές. Κάποια χρόνια αργότερα -ίσως από τύψεις - βρέθηκα να διοργανώνω μια εκδήλωση δικής μου έμπνευσης «Τα χελιδονίσματα». Ο κόσμος που συμμετάσχει στην εκδήλωση έρχεται για να κατασκευάσει χελιδονοφωλιές, τις οποίες ύστερα τοποθετεί στα σπίτια του ώστε να βρίσκουν στέγη οι φτερωτοί επισκέπτες. Οι εκδηλώσεις αυτές έχουν καθιερωθεί και διοργανώνονται ακόμη και σήμερα, χωρίς εμένα πια.
Μαρία Κ. - φωτό: Μάριος Λώλος
Ελεύθερος Τύπος
13/08/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου