«Αλληλεγγύη» τηλ: 800 11 37 777

Στέκεται στο παράθυρο της υποδοχής κοιτάζοντας αφηρημένα έξω από το τζάμι. Σκέψεις και έγνοιες κατακλύζουν το νου της, σκηνές βίας και θλίψης στριφογυρίζουν στο βλέμμα της. Η Ελίν, αλβανικής καταγωγής, ζει εδώ και ένα χρόνο στον ξενώνα κακοποιημένων γυναικών «Στοργή», μαζί με τα δυο παιδιά της.

Η κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου, όπου νοσηλευόταν με σοβαρό πρόβλημα υγείας το 17 μηνών -σήμερα- παιδί της, την παρέπεμψε στο μη κυβερνητικό οργανισμό της Εκκλησίας, «Αλληλεγγύη». Χωρίς να το πολυσκεφτεί, πήρε τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής της. Εγκατέλειψε μαζί με τα παιδιά της τον αλκοολικό σύζυγό της, που τόσα χρόνια την κακοποιούσε ψυχικά και σωματικά, και υπέβαλλε αίτημα φιλοξενίας στον ξενώνα. Οι υπεύθυνοι του καινούριου της σπιτιού φρόντισαν να νομιμοποιηθεί η παραμονή της στη χώρα, καθώς διέμενε παράνομα και εκείνη και ο πρώην σύζυγός της για τριάμισι χρόνια. Σήμερα, η Ελίν ψάχνει να βρει εργασία και φαίνεται έτοιμη να ορθοποδήσει, να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή της.

Στον ξενώνα «Στοργή» φιλοξενούνται γυναίκες που έχουν υποστεί βία στο οικογενειακό τους περιβάλλον ή είναι θύματα trafficking. Αυτό τον καιρό, διαμένουν πέντε γυναίκες και δύο παιδιά. Η καθεμιά έχει τον προσωπικό της χώρο, συμμετέχει οικιοθελώς στο νοικοκυριό του «σπιτιού», μαγειρεύει, περνά τον ελεύθερο χρόνο της ευχάριστα παρέα με τις υπόλοιπες φιλοξενούμενες. Δυο τρεις φορές την εβδομάδα οι γυναίκες παρακολουθούν τις συνεδρίες της ψυχολόγου του ξενώνα και έχουν τη δυνατότητα να την επισκεφτούν ανά πάσα στιγμή για κατ’ ιδίαν συζήτηση.
«Οι φιλοξενούμενες γυναίκες συμμετέχουν και σε βιωματικές ομάδες, στις οποίες μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν μέσα από το “παιχνίδι” τα προβλήματα της καθημερινότητας. Είναι σημαντικό οι μητέρες να παίρνουν συμβουλές για τις μεθόδους διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους, διότι πολλές από αυτές συχνά “ξεσπούν” άθελά τους σ’ αυτά κάνοντας οι ίδιες χρήση βίας. Στήριξη παρέχεται και αφότου οι γυναίκες φύγουν από τον ξενώνα, αν το επιθυμούν» λέει στον ΕΤ η ψυχολόγος του ξενώνα, κυρία Σοφία Λέκκα.

Η πολυκατοικία όπου στεγάζεται ο ξενώνας είναι σαν καταφύγιο, καθώς η ακριβής τοποθεσία του είναι απόρρητη και φυλάσσεται με διακριτικότητα από σεκιούριτι. Μέχρι τώρα, στον ενάμιση χρόνο λειτουργίας του, έχουν φιλοξενηθεί συνολικά 28 γυναίκες, οι περισσότερες 17 έως 26 ετών, και 32 παιδιά, ηλικίας 3 μηνών έως και 17 ετών. Παρόλο που η διάρκεια παραμονής στον ξενώνα περιορίζεται στους τρεις μήνες, εννέα γυναίκες έχουν διαμείνει για παραπάνω από τέσσερις μήνες.
Ο σκοπός του ξενώνα δεν είναι μοναχά να στεγάσει τις κακοποιημένες γυναίκες και να τις προστατέψει από τον κακοποιητή της οικογένειάς τους, αλλά και να επιτύχει με τη βοήθεια του προσωπικού (ψυχολόγου, κοινωνικού λειτουργού, ψυχοθεραπευτή και δικηγόρου) την ψυχοκοινωνική αποκατάστασή τους και την επανένταξή στους στη καθημερινότητα. Τις στηρίζουν με κάθε τρόπο, τις ενθαρρύνουν να βρουν εργασία και να σταθούν στα πόδια τους.
Παραπομπές θυμάτων στον ξενώνα γίνονται από άλλους ξενώνες, μη κυβερνητικούς οργανισμούς, νοσοκομεία, δημόσιους φορείς ή και μέσω της γραμμής βοήθειας της «Αλληλεγγύης». Πολλές φορές το θύμα διστάζει να εγκαταλείψει την κατοικία του παρόλο που υποφέρει και γίνεται προσπάθεια «φυγάδευσής» του με τη βοήθεια συγγενικού του προσώπου, φίλου ή γείτονα.
«Ο ξενώνας δεν είναι σε καμία περίπτωση ίδρυμα», συμπληρώνει η ψυχολόγος κυρία Λέκκα. «Οι γυναίκες δεν είναι φυλακισμένες εδώ ούτε περιορίζονται. Δεν αποφασίζουμε εμείς γι αυτές και οτιδήποτε αφορά εκείνες και τα παιδιά τους, έχουν τον πρώτο λόγο. Βγαίνουν έξω να εργαστούν τα πρωινά, πηγαίνουν περίπατο με τα παιδιά τους και ζουν φυσιολογικά, μακριά από δυσάρεστες καταστάσεις».

Μαρία Κ.
Ελεύθερος Τύπος
8/10/2007