Της Ντέπυς Γκολεμά

«Άλιμος. Ήρωος Μάτση και Αρχαίου Θεάτρου γωνία. Ίδρυμα (Τύπου). Κτίριο παλιό. Τα χάλια του. Με τοίχους μαύρους. Σαν τους κύκλους γύρω από τα μάτια. Επαγγελματικά, εδώ μεγάλωσα, εδώ χάρηκα, εδώ έκλαψα. Εδώ έζησα. Από εδώ φεύγω σήμερα, για να πάω στο αύριο, στο μέλλον…
 Μα πριν κλείσω την πόρτα πίσω θέλω να θυμηθώ. 18 χρόνια. Να, εδώ σε αυτή τη γωνιά δεν ήταν που ανταμώσαμε ένα Σάββατο πρωί, πνιγμένοι στο κλάμα, ο Αντώνης, η Δέσποινα, ο Δημήτρης να αποχαιρετήσουμε τον Λευτέρη μας, που έφυγε τόσο νέος;
 Εδώ δεν ήταν που όλοι αγκαλιάσαμε τη Νόνη στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής της; Η Χρύσα, ο Ανδρέας, η Αλίκη, ο Γιώργος, ο Μπάμπης δεν ανοίξαμε όλοι μαζί μια αγκαλιά να χωθεί, να μην πονά;
 Σε τούτο το διάδρομο δεν μαθαίναμε τα καλά νέα; (Εγώ, πάντα, τελευταία…) Η Κατερίνα με τον Κώστα άνοιγαν το δικό τους σπιτικό, ο Δημήτρης με τη Βάσω, τα γεννητούρια, τα βαφτίσια. Εδώ ήταν…
 Πού νευριάζαμε; Πού πλακωνόμαστε; Εδώ δεν ήταν; Πάλι δεν ανάψανε τη θέρμανση, «θα παγώσει το μυαλό μας, την οικονομία τους, μέσα». Κλείσε το παράθυρο, μπαίνει η μυρωδιά από τα πιεστήρια, θα μας πεθάνουν…
 Τέλος διαδρόμου, αριστερά. Το γραφείο του Βουδούρη, του Ρίζου, του Ταμπάκη, του Μυγδάλη, του Κούτρα. Ο Ταμπάκης. Δεν ήταν γραφείο αυτό, το καταφύγιο της ψυχής μας ήταν…
 Έχασε ο Θρύλος! 48 καφέδες πικροί πάνω στο γραφείο μου. Η καζούρα του Νίκου. Ο Τσίκας, ο Σαλεμής, ο Μουρδουκούτας: Ο Θεός να σε φυλάει! Στοιχήματα βροχή: Πορτογαλία - Ελλάδα, ξερό διπλό. «Διπλό σ’ το είπα το ουίσκι, ρε Γιάννη, διπλό. Και ξηροκάρπια. Από τα καλά»…
 Η Βούλτεψη με τη Νίνα. Μα τι λέτε, κύριε Πασαλάρη; Το «Θεαθήναι» είναι οδηγός πόλης. Άμα δεν γράψω διεύθυνση πώς θα
πάει ο άλλος στα εγκαίνια της έκθεσης; Όχι, δεν μας χαρίζουν πίνακες, μην εκνευρίζεστε…
 Κλείσε την πόρτα, μπάζει. Άνοιξε την, κάπνα. Δεν είναι καλό το
κομμάτι, θέλει κόψιμο. Πότε το θέλεις; Χθες; Νεύρα. Τους πήραμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχουμε γιορτή. Τέλειωνε το Πούλιτζερ, κλείνουμε νωρίς…
 18 χρόνια. Το ασανσέρ, τα δικά του. Ισόγειο πάτησα; Μπα,
πάει δεύτερο, καρφί. Και τα τηλέφωνα νεκρά. Μου δίνεις μια γραμμή; Τι, κινητό; Απαγορεύεται, θέλει άδεια από τη διοίκηση…
 Συνελεύσεις. Τσακωμοί. Άλλος εδώ και άλλος εκεί. Μα πάντα στα δύσκολα μαζί. Δεν θα πάρουμε δώρο Πάσχα, θα κλείσει -λένε- η εφημερίδα. Μπα, μωρέ, μάλλον επίδομα άδειας, δεν θα μας δώσουνε…
 Πού ήσουνα 25 Αυγούστου; Που να θυμάμαι! Ρεπορτάζ, ασθένεια, κοπάνα; Το λογιστήριο σου έχει κόψει το μισθό. Το λαιμό μάς έχουνε κόψει εδώ μέσα! (Την τύχη μου…)
 Μια ολόκληρη ζωή. Η εφημερίδα που έγινε άλλη. Τα έμαθες; ‘‘Μας αγόρασε’’ η Γιάννα. Νέα εφημερίδα. Λύτρωση, ελπίδα, αγωνίες, ξενύχτια, στόχοι, όραμα, βραβεία: European newspaper award. Η επιβεβαίωση της νέας εποχής…
 Και σήμερα σε βλέπω για τελευταία φορά. 18 χρόνια. Άσχημα και καλά. Θύμησες. Σε αφήνω πίσω, στο χθες. Θα κλείσω απόψε την πόρτα, θα σου πω ένα τρυφερό γεια, θα αναστενάξω με ανακούφιση και θα γράψω: Τέλος…
 Και αρχή! Το καινούργιο με περιμένει. Μοντέρνο, σύγχρονο,
λαμπερό. Να το ζήσω. Να το αγαπήσω και αυτό. Το αύριο είναι στο Μαρούσι. Και ξημερώνει ωραίο, δυνατό και ελπιδοφόρο.
ΑΝΤΙΟ. Α, και σε ευχαριστώ…»

http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/issues/2007/12/14/141207%2043.pdf



Η Ντέπυ Γκολεμά -γι άλλη μια φορά υπέροχη και ειλικρινής- στο σημερινό της άρθρο εκφράζει όλους εμάς που εργαζόμαστε στον Ελεύθερο Τύπο και ζούμε την τελευταία μας μέρα σ’ αυτά τα γραφεία, σ’ αυτή την τεράστια και πολύβουη αίθουσα. Οι αναμνήσεις οι δικές μου φυσικά και δε συγκρίνονται με την πολυετή εμπειρία των υπολοίπων, που μετρούν πολλά πολλά χρόνια δουλειάς εδώ μέσα, χαράς και λύπης. Αλλά οι 8 μήνες, που βρίσκομαι στην εφημερίδα, είναι αρκετοί για να με κάνουν να βουρκώνω, αποχαιρετώντας αυτούς που μένουν πίσω. Γιατί τυχαίνει κιόλας να κατοικώ εδώ στον Άλιμο, πολύ κοντά στον Ελεύθερο Τύπο και από τα 13 μου χρόνια περνούσα απέξω, στη διαδρομή μου από και προς το σχολείο, κοιτώντας τα μεγάλα φωτεινά παράθυρα και την άσπρη πύλη που ανοιγόκλεινε για τα οχήματα των δημοσιογράφων. Καθόμουν με την σάκα στον ώμο στο παγκάκι της απέναντι παιδικής χαράς, συλλογιζόμουν όλους αυτούς που εργάζονταν μέσα στην εφημερίδα και πραγματικά ευχόμουν με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να καταφέρω να μπω μια μέρα σ’ αυτό το κτίριο. Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα την 17η του Απριλίου. Και τώρα συνεχίζω με μεγαλύτερη όρεξη και μεράκι σε ένα καινούριο και λαμπερό κτίριο, στο καινούριο «σπίτι» του Ελεύθερου Τύπου στο Μαρούσι.