«Ευτυχώς, δεν βλέπω αυτά που βλέπουν άλλοι και αδιαφορούν»

Με μόνο το 10% της όρασής της, απολαμβάνει τη ζωή της στο 100%.

Η Μαριλύ Καλούδη χαμογελάει κάθε μέρα, συναναστρέφεται με ανθρώπους κάθε ηλικίας, συμμετέχει ενεργά στην ακαδημαϊκή κοινότητα, γεμίζει τις μέρες αλλά και τα βράδια της με ποικίλες δραστηριότητες. Σήμερα στα 21 της χρόνια έχει καταφέρει να τελειώσει το Ενιαίο λύκειο, να περάσει με επιτυχία τις πανελλήνιες εξετάσεις και να σπουδάζει αυτό που πάντα ονειρευόταν, στο τμήμα Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου πανεπιστημίου. Το όνειρό της είναι να γίνει ραδιοφωνικός παραγωγός και να δημιουργήσει μια αρμονική οικογένεια με πολλά παιδιά.

Μαριλύ, τι είναι αυτά που βλέπεις ή δεν βλέπεις στον κόσμο μας;
Βλέπω 10% σε σχέση με τους υπόλοιπους βλέποντες ανθρώπους. Η πάθησή μου λέγεται «ρετινόζα» στην αγγλική και είναι κληρονομική. Εμφανίζεται μία φορά στις τρεις γενεές. Αν εστιάσω πολύ ώρα σε κάτι, δύναμαι να εντοπίσω τα βασικά χαρακτηριστικά του, ότι για παράδειγμα έχει κάποιος μακριά μαλλιά ή φοράει κίτρινο μπλουζάκι. Στον υπολογιστή διαβάζω με γραμματοσειρά μεγαλύτερη του 60. Δένδρα και κολώνες που συναντώ στο δρόμο τα διακρίνω με ευκολία και τα αποφεύγω! Δεν βλέπω, ευτυχώς, κάποια πράγματα που οι όλοι οι άλλοι τα βλέπουν κι όμως δεν κάνουν τίποτα γι αυτά! Τα σκουπίδια στους δρόμους, τις γόπες στο γρασίδι, τις σκισμένες αφίσες και όλα τα παράγωγα της αδιαφορίας μας.

Πότε σου εμφανίστηκε αυτή η πάθηση στην όρασή σου και πώς αντέδρασαν οι δικοί σου άνθρωποι;
Μέχρι τα 5 μου έβλεπα κανονικά. Τότε μια φορά μέσα στο σπίτι έπεσα πάνω σε ένα τραπέζι επειδή δεν το είδα και οι δικοί μου άρχισαν να υποπτεύονται πως κάτι συμβαίνει.
Με ψυχραιμία
Η μητέρα μου με έτρεξε σε πολλούς γιατρούς γιατί δεν έβρισκαν τι είδους πρόβλημα έχω –ο πατέρας μου εκείνη την περίοδο σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα. Όταν τελικά μάθαμε τι μου συμβαίνει, το αντιμετωπίσαμε ψύχραιμα. Ποτέ η μητέρα μου δεν μου μετέδωσε ούτε ίχνος στεναχώριας ή «ντροπής». Είναι πάντα δίπλα μου, της χρωστάω την αξιοπρέπεια που μου εμφύσησε, την εξωστρέφεια και τον δυναμισμό της προσωπικότητάς μου. Όταν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω για πρώτη φορά το λευκό μπαστούνι μου είχε πει: «Μην ακούς τίποτα και κανέναν. Η μισή ντροπή δική τους και η άλλη μισή.. πάλι δική τους!»

Θα μου περιγράψεις τα σχολικά σου χρόνια, τις δυσκολίες που ίσως αντιμετώπισες και τις αντιδράσεις των «φυσιολογικών» συμμαθητών σου;
Σε όλα μου τα σχολικά χρόνια παρακολουθούσα μαθήματα σε κανονικό σχολείο. Στο δημοτικό, ξέρεις, πως τα παιδιά είναι σκληρά και αυτό που τους φαίνεται «αλλόκοτο», δε διστάζουν να το πουν. Ένιωθα άσχημα αλλά δεν τους έδινα τη χαρά να κλάψω ή να στενοχωρηθώ. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο αισθανόμουν καλύτερα γιατί είχα φίλους που με βοηθούσαν, και καθηγητές εξίσου. Όχι ότι ήταν οι δεύτεροι πιο επιεικείς μαζί μου, απλά μου εξηγούσαν ό,τι δεν καταλάβαινα λίγο παραπάνω στην τάξη. Διάβαζα πολύ, οι βαθμοί στους ελέγχους δεν ήταν εικονικοί. Φυσικά, και στο λύκειο υπήρχαν παιδιά που με κορόιδευαν, αλλά δεν έδινα σημασία.

Πώς διάβαζες; Σε βοηθούσε η μητέρα σου στο σπίτι;
Η μητέρα μου διάβαζε δυνατά το μάθημα της ημέρας κι εγώ το αποστήθιζα, ή κρατούσα σημειώσεις. Άλλοτε πάλι έγραφε σε μεγάλα άσπρα χαρτόνια με μαύρους μαρκαδόρους τους μαθηματικούς τύπους, ώστε να τους βλέπω και να τους κατανοώ.
Υποστήριξη
Από το γυμνάσιο όμως συμμετείχα σε φροντιστήριο για μαθητές με προβλήματα στην όραση, όπου βρήκα μια πολύτιμη υποστήριξη. Μάθαινα τα θεωρητικά μαθήματα, την Ιστορία για παράδειγμα, από βιβλία ήχου. Διαγωνίσματα και εξετάσεις έδινα πάντα προφορικά.

Τελειώνοντας το λύκειο, έδωσες πανελλήνιες εξετάσεις και πέρασες στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων του Παντείου. Ήταν η σχολή της προτίμησής σου;
Είχα αποφασίσει ήδη από την πρώτη λυκείου πως θέλω να συνεχίσω τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο. Σκεφτόμουν αρχικά να γίνω νηπιαγωγός, αλλά η επαγγελματική αποκατάσταση ενός ατόμου με ιδιαιτερότητα στην όραση όπως εγώ, είναι αμφίβολη. Το κράτος δεν μας εμπιστεύεται. Παράλληλα, είχα εντοπίσει στον εαυτό μου δημοσιογραφικής φύσεως ανησυχίες! Με απασχολούσαν τα κοινωνικά ζητήματα, τα πολιτικά όχι και τόσο, και τα καλλιτεχνικά. Αγαπώ πολύ τη σχολή μου, σκέφτομαι μάλιστα να κάνω και μεταπτυχιακό στο Πάντειο.

Πώς είναι η ζωή σου τώρα που είσαι φοιτήτρια;
Απελπιστικά γεμάτη! Πηγαίνω στις παραδόσεις των μαθημάτων σχεδόν καθημερινά, συμμετέχω στα εργαστήρια, κάνω και τις εργασίες μου. Τα απογεύματα βγαίνω για καφέ με συμφοιτητές ή με φίλους μου από τη γειτονιά. Κάποια βράδια ξενυχτάμε κιόλας σε ρεμπετάδικα ή σε μαγαζιά με ροκ μουσική, αναλόγως με τη διάθεση της παρέας. Απολαμβάνω στο έπακρον τη φοιτητική μου ζωή! Μια φορά μάλιστα, έβαλα υποψηφιότητα σε φοιτητική παράταξη της σχολής μου, για να κάνω το χατίρι σε φίλους μου που ήδη ήταν μέλη σε αυτήν.


Ελεύθερος χρόνος; Τι είναι αυτό;! Αυτόν τον καιρό διοργανώνω με έναν φίλο και συμφοιτητή μου μια ραδιοφωνική εκπομπή για τον σταθμό του Πειραιά. Ψάχνουμε θέματα, προβάρουμε τις εκπομπές μας και περνάμε πολύ ωραία. Όταν είμαι στο σπίτι μου συνήθως διαβάζω.. ή καλύτερα ακούω βιβλία, που τα δανείζομαι από την Ηχητική βιβλιοθήκη της Καλλιθέας. Με εξιτάρουν ιδιαιτέρως τα αστυνομικά. Άλλες πάλι φορές γράφω άρθρα που αφορούν στην επικαιρότητα, τα οποία στέλνω με e-mail σε αθηναϊκές εφημερίδες. Ένα από αυτά, το «Οίκος Τυφλών», δημοσιεύτηκε τον Γενάρη στο Βήμα. Η τεχνολογία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, έχω πτυχίο χρήσης υπολογιστών ECDL expert. Μ’ αρέσει να φτιάχνω cd’s με μουσικά κομμάτια για τους φίλους και τους συγγενείς μου -έχω πολύ μεγάλη συλλογή μουσικών κομματιών στον υπολογιστή μου. Πρόκειται στο άμεσο μέλλον να αρχίσω μαθήματα ιταλικών γιατί με γοητεύει η μελωδικότητα της γλώσσας, ενώ έχω ήδη πτυχίο της αγγλικής. Οφείλω να ομολογήσω πως δεν έχω καθόλου κλίση στη μαγειρική και κάθε μου απόπειρα καταλήγει σε γαστρονομική τραγωδία!

«Ο έρωτας δεν έχει σχέση με την όραση»

Να μιλήσουμε για τον έρωτα. Είναι μέρος της ζωής σου;
Φυσικά! Έχω ερωτευτεί, νομίζω πως έχω αγαπήσει κιόλας, αλλά και πονέσει για κάποιον. Με ρωτάνε πολλοί: Πώς ερωτεύεσαι ένα αγόρι που δεν βλέπεις; Είναι μια πολύ ανόητη ερώτηση. Ο έρωτας δεν έχει καμία σχέση με την αίσθηση της όρασης. Για παράδειγμα σου λέω το εξής απλό. Όταν φιλάμε κάποιον, ασυνείδητα κλείνουμε τα μάτια μας! Στον έρωτα λογαριάζεις την αφή, την όσφρηση, την ακοή και την γεύση. Ερωτεύομαι κάποιον όταν οι υπόλοιπες τέσσερις αισθήσεις μου ικανοποιούνται από το πρόσωπο που έχω απέναντί μου.

Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;
Ονειρεύομαι να γίνω ραδιοφωνικός παραγωγός, όσον αφορά στο επαγγελματικό τομέα. Αυτός είναι ο στόχος μου, το πάθος μου, και πιστεύω πως θα τα καταφέρω. Ακόμα, θέλω να ταξιδέψω εντός και εκτός Ελλάδος, να γνωρίσω καινούρια μέρη και να αποκομίσω εμπειρίες. Όταν πήγα στη Νέα Υόρκη είχα εκστασιαστεί! Να σου πω την αλήθεια προτιμώ την Ελλάδα από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου γιατί τυχαίνει να είμαι λιγάκι παράξενη με το φαγητό! Εδώ βρίσκει κανείς γεύσεις που ικανοποιούν και τους πιο απαιτητικούς!
Στο μακρινό μέλλον με ενδιαφέρει να δημιουργήσω οικογένεια και να γίνω όσο καλή μητέρα υπήρξε η δική μου για μένα.

Μαρία Κ. - φωτο: Μάριος Λώλος

Ελεύθερος Τύπος

23/06/2007

http://www.e-tipos.com/newsitem?id=2681