Χαμόγελα.. τα πιο θλιμμένα χαμόγελα

Δεν μ’ αρέσουν οι Αποκριές, οι μάσκες, τα κομφετί, οι μασκαράδες..
Την περίοδο των αποκριών πραγματικά καταπιέζομαι! Οι προσκλήσεις για τα πάρτυ θέτουν ως απαραίτητη προϋπόθεση για να παρευρεθείς, το «μασκάρεμα». Αν τελικά πάω με το αληθινό μου casual προσωπάκι, θα ξεχωρίζω σαν τη μύγα μες στο γάλα και, το λιγότερο που θα με αποκαλέσουν είναι ξενέρωτη! Οπότε δεν μπαίνω στον κόπο, νοικιάζω δύο dvd και κάθομαι στο σπίτι μου! Όντως, τι ξενέρωτη!
Δεν θέλω να παριστάνω ότι είμαι κάποιος άλλος –λένε ότι αυτός είναι ο «σκοπός» του να ντύνεσαι αποκριάτικα. Δεν θέλω να προσποιηθώ κάτι που δεν είμαι. Γιατί υποχρεωτικά μόνο και μόνο επειδή είναι Αποκριές, να έχω διάθεση για χορούς και πανηγύρια;! Το κέφι δεν έχει διακόπτη on-off ! Και δεν είμαι η μόνη στον κόσμο, καλώς ή κακώς. Αρκετοί τέτοιες μέρες εθιμοτυπικού γλεντιού «αναγκάζονται» να ακολουθήσουν μια παρέα, με την ελπίδα να ξορκίσουν τη μοναξιά τους. Σε ένα κατάμεστο μαγαζί με ήχους μπουζουκιού και λαϊκές ερμηνείες όπου εργάζομαι, παρατηρούσα τόσα θλιμμένα χαμόγελα να πηγαινοέρχονται για χάρη της παρέας τους. Δεν είχαν διάθεση να διασκεδάσουν, ο νους τους ταξίδευε στους διαδρόμους της καθημερινότητας, κάπνιζαν αμήχανα και κοιτούσαν το κινητό τους. Κι εγώ σε ρόλο διασκεδαστή στο συγκεκριμένο μουσικό μεζεδοπωλείο, είχα φορέσει το πιο αληθοφανές μου χαμόγελο λόγω «της ημέρας» -ήμουν ένας από εκείνους, τους μελαγχολικούς. Και όσοι ήσαν ντυμένοι αποκριάτικα και πείραζαν τους υπόλοιπους, υποδυόμενοι τον ρόλο της φορεσιάς τους, αμφιβάλλω αν το ευχαριστιόντουσαν πραγματικά καθώς δεν ανταποκρινόταν σχεδόν κανείς στην χαρωπή τους διάθεση.

Παντού στολές κοινότυπες, χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας και φαντασίας, προϊόντα τηλεοπτικών καταλοίπων και απομεινάρια παλαιότερων εποχών που ξέμειναν στην ντουλάπα. Στους δρόμους της Αθήνας στήνονται πανηγύρια, η μουσική υπόκρουση λάτιν και άκρως ξεσηκωτική, ιδιαιτέρως για τις.. νεαρές βραζιλιάνες –νέο-εισαγόμενο έθιμο- που λικνίζουν τα θεϊκά κορμιά τους μες στο κρύο του Φλεβάρη. Παιδάκια παρακολουθούν τα θεάματα με τα μάτια τους ορθάνοιχτα απ’ τις λάμψεις και τα φώτα, καρναβαλιστές παρελάσουν καμαρώνοντας για τις «εμπνευσμένες» τους ενδυματολογικές δημιουργίες. Πίνουν, μεθούν και χορεύουν μέχρι τελικής πτώσεως.
Ύστερα πίσω στο σπίτι, όταν τα φώτα σβήνουν κι οι μουσικές σιωπούν, τότε οι μάσκες πέφτουν…