Για ποιους πρέπει να ντρεπόμαστε;

Το ποδοσφαιρικό παιχνίδι της εθνικής μας ομάδας με την Τουρκία ανήκει πλέον.. στο παρελθόν. Όμως, ο «δημόσιος διάλογος» επί του θέματος στα παράθυρα των κεντρικών δελτίων ειδήσεων καλά κρατεί και ενδέχεται τουλάχιστον ως το επόμενο ματς να επιδεινωθεί!

Αθλητικογράφοι, σχολιαστές αγώνων και παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές ανέλυαν απόψε (25/3) στα δελτία ειδήσεων τα τεχνικά λάθη που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του αγώνα, τις ελλείψεις και τις παρασπονδίες παικτών και λοιπών. Στα διπλανά «παράθυρα», δικηγόροι, βουλευτές και νομάρχες (…) με ύφος έμπειρων αθλητικών σχολιαστών, παρέδιδαν με τη σειρά τους μαθήματα θεωρίας ποδοσφαίρου στον προπονητή της Εθνικής Όττο Ρεχάγκελ! Με ποιο άραγε σκεπτικό επιλέχθηκαν οι συγκεκριμένοι κύριοι από τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης να μιλήσουν περί των ποδοσφαιρικών θεμάτων; Συγκεκριμένα ο τάδε βουλευτής υποστήριζε μαινόμενος πως η κύρια αιτία της «καταδίκης» της εθνικής ομάδας είναι η ηλικία των παικτών, η οποία αγγίζει το ανώτερο ηλικιακό όριο των ποδοσφαιριστών, και δήλωσε επί λέξει πως «στην ομάδα παίζουν τα ΚΑΠΗ». Η άποψή του ίσως είναι βάσιμη, αυτό όμως δεν αιτιολογεί με κανέναν τρόπο την παρουσία του σε αθλητικού περιεχομένου συζήτηση και δη την γνωστοποίηση της εμπειρικής του γνώμης. Στη συνέχεια του δελτίου μάλιστα, έκανε «έκκληση» στον Όττο Ρεχάγκελ να ζητήσει δημόσια συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τον εθνικό διασυρμό που προκάλεσε!

Το φαινόμενο των «μαϊντανών» στα παράθυρα των ειδήσεων της ελληνικής τηλεόρασης δεν είναι πρωτοφανές και καλώς ή.. κακώς το έχουμε αποδεκτεί. Όμως, αυτό που προσωπικά μου φάνηκε απαράδεκτο στο όλο ζήτημα ήταν οι τίτλοι που εμφανίζονταν στο κάτω μέρος της οθόνης κατά τη διάρκεια των μακρόσυρτων συζητήσεων όπως και οι τίτλοι των σχετικών με το θέμα ρεπορτάζ: « Μας έδωσαν τα τσαρούχια στο χέρι», «Τουρκικός εφιάλτης στο Καραϊσκάκη», «Εθνικό βατερλό», «Εθνική ντροπή», «Τι έφταιξε για το διασυρμό;» κ.α.

Και διερωτώμαι, είναι όντως ντροπή/ βατερλό/ διασυρμός να ηττηθεί η εθνική μας ομάδα σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα; Υποσχέθηκε κανείς στους Έλληνες φιλάθλους ότι η πρωταθλήτρια Ευρώπης εν έτει 2004 ομάδα μας, θα παραμείνει αήττητη; Δηλαδή το γεγονός -για παράδειγμα- ότι η χώρα μας βρίσκεται υπό οικονομικής επιτηρήσεως λόγω διογκωμένου οικονομικού ελλείμματος, μας κάνει υπερήφανους ως έθνος; ενώ.. ή χθεσινή ήττα μάς ντροπιάζει ανεπανόρθωτα;

Πραγματικά, η αναγωγή του ποδοσφαίρου σε εθνική υπόθεση υποβαθμίζει τα υπαρκτά προβλήματα της κοινωνίας μας. Αντί να συζητούμε οι κάθε λογής ανίδεοι για το τι δεν πήγε καλά στο ενενηντάλεπτο ποδοσφαιρικό ματς, θα έπρεπε να μας απασχολούν και να μας επισείουν την προσοχή οι χρόνιες ανεκδιήγητες συμπεριφορές των Ελλήνων φιλάθλων κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, λόγω έλλειψης στοιχειώδους παιδείας και σεβασμού προς τη φιλοξενούμενη ποδοσφαιρική ομάδα. Θα έπρεπε να μας απασχολεί και η διαιώνιση του μίσους μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Γιατί το να αναπαραγάγει κανείς μικρότητες του τύπου «Τουρκικός εφιάλτης στο Καραϊσκάκη» ή «Οι Κατακτητές της Αθήνας» ως τίτλους ελληνικών ή τουρκικών ρεπορτάζ αντιστοίχως, μόνο διενέξεις μεταξύ λαών επιφέρουν και σε καμία περίπτωση αξιοπρεπή αποδοχή της εκάστοτε ήττας. Οι συμπλοκές μεταξύ των Ελλήνων φιλάθλων -οι οποίες στάθηκαν αφορμή για ολιγόλεπτη διακοπή του αγώνα, η ρήξη αντικειμένων τόσο στους παίκτες της τουρκικής ομάδας όσο και της ελληνικής, και κυρίως η μαζική αποδοκιμασία (κοινώς γιουχάρισμα) στο άκουσμα του τουρκικού εθνικού ύμνου από μέρους της ελληνικής εξέδρας, είναι τα φαινόμενα που θα έπρεπε να μας δυσαρεστούν -τα οποία χρήζουν ανάλυσης, σχολιασμού, κριτικής και τιμωρίας.

Γι αυτά ας νιώθουμε ντροπή και μετάνοια.

Τι θα γινόταν αν στον αγώνα του Σαββάτου κέρδιζε η ελληνική ομάδα; Σήμερα αδιαμφισβήτητα όλοι θα επευφημούσαμε τους παίκτες και τον προπονητή. Όλοι θα νιώθαμε ικανοποίηση, περηφάνια, αισιοδοξία. Η νίκη θα ήταν αφορμή αναθέρμανσης της εθνικής μας ενότητας, σημείο αναφοράς μιας νέας ελληνικής πραγματικότητας. Ίσως αρχίζαμε πάλι να ελπίζουμε ότι τα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία μας, θα λύνονταν με τη συγκεκριμένη νίκη, ή με άλλη μια πρωτιά στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, μια στο μπάσκετ και με μια ακόμη πρωτιά στην Eurovision! «Όσο κι αν τις επιθυμούμε, τα ματς δεν φτιάχνουν νέες συλλογικότητες..», γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης σε άρθρο του στην Απογευματινή (29/06/2004) ύστερα από την νίκη της ελληνικής ομάδας επί της γαλλικής. Και συμπληρώνει: «Με την κοινωνιολογική φόρα που έχουμε πάρει σε λίγο θα ακούσουμε πως αν ο Ζαγοράκης σηκώσει το κύπελλο όλοι θα γίνουμε καλύτεροι πολίτες: δε θα πετάμε τα σκουπίδια στους δρόμους, θα φρενάρουμε στο κόκκινο, και οι ταξιτζήδες θα σταματήσουν να βρίζουν τις γιαγιάδες που αργούν να διασχίσουν τον δρόμο».

Απ’ την άλλη, δεν θα παραλείπαμε να εκφράσουμε τα πιο χαιρέκακα αισθήματα μας προς τους ηττημένους Τούρκους –όπως διακηρύττουν κι εκείνοι, ως νικητές στην πραγματικότητα, τα πιο ανθελληνικά και εθνικιστικά τους φρονήματα. Οι φυλλάδες μας μάλιστα θα φιλοξενούσαν ηρωικούς τίτλους, συνδεδεμένους με την επέτειο της Επανάστασης του ’21!
Όλα όσα μας απασχολούσαν μέχρι χθες (παιδεία, οικονομία, εγκληματικότητα κτλ) θα αποσιωπούνταν μέχρι το καταλάγιασμα των πανηγυρισμών, μέχρι την επόμενη νίκη…