«Ποιος ξέρει..»

Μιας και σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα της Ποίησης, επιτρέψτε μου να γράψω σε αυτό το post το αγαπημένο μου ποίημα -καθώς με εκφράζει απόλυτα.
Είναι από την ανέκδοτη συλλογή ποιημάτων της Μαρίας Πολυδούρη, «την ποιήτρια του έρωτα και του θανάτου».


Ποιος ξέρει..

Καμμιάν από τις πίκρες μου δε γνώρισες
τις πίκρες μου τις άσωστες τις μαύρες.
Και στων ματιών μου μεσ' στο φεγγοβόλημα
τα δάκρυά μου στεγνωμένα τα 'βρες.

Εσύ μονάχα το γλυκό χαμόγελο
καμάρωσες στα χείλη μου απλωμένο
κι έχεις μεσ' στων ματιών μου το ξαστέρωμα
τον πόθο σου τρελά καθρεφτισμένο.

Με γνώρισες να γέρνω στην αγάπη σου
σαν πεταλούδα στο άλικο λουλούδι
και να σκορπίζω όσο η καρδιά μου εδύνοταν
μεθυστικό το ερωτικό τραγούδι.

Γνώρισες της χαράς μου το άγριο ξέσπασμα
στον ανοιξιάτικον αγρό που ευώδα,
λαχτάρας κύμα εγίνονταν η αγκάλη μου
τα νειάτα σου να σφίγγει και τα ρόδα.

Εσύ ποτέ κρυφά δεν ακολούθησες
το βήμα μου σαν φεύγω από κοντά σου
κι όμως και με τη σκέψη σου μου δόθηκες
και με τη φλόγα ακόμα του έρωτά σου.

Μα ποιος το ξέρει αν, μια στιγμή βρισκόσουνα
κάπου που να με βλέπεις όταν γέρνω
και σκύβω μαζωχτή κάτω από τ' άγριο
χτύπημα, τις στριγγές φωνές που σέρνω,

αν άκουες, και στου πόνου το ξεχείλισμα
το δόσιμο στο ξέψυχο μεθύσι,
τα δάκρια, ω, θα μ' αρνιόσουν όλα αν τα 'βλεπες.

Κι όμως μου λες πως μ' έχεις αγαπήσει...


Μαρία Πολυδούρη (1902-1930)