Pop Art εν έτει 1967!

Το περασμένο Σάββατο συμπληρώθηκαν 40 χρόνια απ’το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών στη χώρα μας, 21η του Απρίλη 1967.
Όσοι έζησαν την περίοδο πολιτικής ανωμαλίας που επικρατούσε σε διεθνές και εθνικό επίπεδο, όσοι βίωσαν το τι θα πει «χούντα» στην Ελλάδα και αισθάνονται πικρία επαναφέροντας στη μνήμη τους εκείνη την επταετία της ζωής τους, έχουν σίγουρα να μας πουν πολλά.
Ποιος απ’αυτούς μπορεί να ξεχάσει το τεράστιο φωτεινό πουλί που είχε στηθεί στον Λυκαβηττό ως «αφ’ υψηλού φρουρός της πόλης»; Ποιος δε θυμάται τα πομπώδη σλόγκανς των Συνταγματαρχών και τις πλαστικές «εθνικές» γιορτές που διοργάνωναν; Ή την επιβολή του ιδεολογικοποιημένου πολιτιστικού τους προφίλ με σωρεία συμβολότυπων, ιδιωμάτων και προτύπων ζωής «τάξης και ασφάλειας»..

«Όπου ακούς τάξη και ασφάλεια, ανθρώπινο κρέας μου μυρίζει»…

Οι Συνταγματάρχες της νοσηρής επταετίας εξέφραζαν τα ιδεολογικά τους πιστεύω, ή καλύτερα τα επέβαλαν, μέσω μεθόδων «marketing»! Το πουλί με τον φοίνικα, το σήμα κατατεθέν των χουντικών, δέσποζε σε περίοπτη θέση του Λυκαβηττού για να θυμίζει στον λαό ποιος κρατά τα ηνία της χώρας. Μικρογραφίες μάλιστα του εμβλήματος βρίσκονταν κυριολεκτικά σε κάθε γωνιά της πόλης, σε αφίσες, στους στύλους των δρόμων, στα εξώφυλλα φιλοχουντικών εντύπων ακόμη και σε χρηστικά αντικείμενα, σε σπιρτόκουτα, καπέλα και φλιτζανάκια του καφέ! «Στόλιζαν» επίσης υποχρεωτικά τις κατοικίες και τις υπηρεσιακές στολές των εργαζομένων.

Τα σλόγκανς των χουντικών μνημονεύονται ως τις μέρες μας κυρίως γιατί απεικονίζουν τον μεγαλοϊδεατισμό που τους διακατείχε και τις φρούδες αξίες που εξέφραζαν. Το «Πατρίς- Θρησκεία- Οικογένεια» και «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» ήταν φράσεις που σαν καραμέλα οι χουντικοί ξεστόμιζαν σε κάθε δημόσια ομιλία, ασχέτως αν οι ίδιοι ασελγούσαν εις βάρος τους στην πράξη.

Ημερολόγια με τσολιάδες, βεντάλιες με Παρθενώνες , ανεκδιήγητα ηρώα στις πλατείες ήσαν μερικά απτά στοιχεία αυτού του «στρατιωτικού» προφίλ που οι Συνταγματάρχες πρόβαλλαν, με μυρωδιά ένδοξης «ελληνικότητας», μιας κιτς -λέμε σήμερα- ελληνικότητας που έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη των σημερινών πενηντάρηδων. Την «πολιτική» αισθητικού παραληρήματος συμπλήρωναν τα φεστιβάλ που συχνά-πυκνά λάμβαναν χώρα στην πόλη. Πολεμοχαρείς επέτειοι διοργανώνονταν στο Παναθηναϊκό στάδιο όπου νέοι και νέες πάνω σε άλογα, στρατιωτικά οχήματα και τροχήλατα μέσα παρήλαυναν ντυμένοι με χλαμύδες, αντιπροσωπεύοντας με αυτόν τον τρόπο την ακοίμητη «δόξα» και την πολεμική αρετή των Ελλήνων.
Σημειώνεται πως οι ίδιοι οι πρωτοστατούντες της δικτατορίας είχαν προσαρμόσει το προσωπικό τους στυλ στο «στρατιωτικό προφίλ» της εξουσίας. Συνήθιζαν να φορούν πανομοιότυπα μαύρα γυαλιά, επιμελημένα ενδύματα και επιδεικτικά γυαλισμένα υποδήματα. Ακόμη και το ντύσιμο της συζύγου του δικτάτορα, Δέσποινας Παπαδοπούλου, «άφησε εποχή» -εποχή εμπριμέ κακογουστιάς και βασιλικών αξεσουαρ.

«Η βλαχομπαρόκ βιτρίνα της χούντας ήταν οι φιέστες στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου παρίσταντο συνταγματάρχες, βασανιστές και άλλοι «επίσημοι» φορείς αυτού του εσμού. Φώναζαν «Πατρίς- Θρησκεία- Οικογένεια» και ασελγούσαν και βίαζαν και τις τρεις λέξεις. Προσπαθούσαν με μεγαλοστομίες να καμουφλάρουν τη «γουρουνίσια» τους υπόσταση (ζητώ συγγνώμη από τα γουρούνια), και το αποτρόπαιο έργο που παρέλαβαν από τον γνωστό πλέον σε όλους ξένο παράγοντα. Πολλά συμπτώματα χουντικής αισθητικής δυστυχώς δεν εξέλιπαν εντελώς με τη «μεταπολίτευση», αλλά συνεχίζονται θριαμβεύοντα –ο μέσος πολίτης ακόμα υποφέρει πολλές φορές. Η μεταπολίτευση αργεί, κι ας έχουν περάσει 40 χρόνια..» δηλώνει ο Γρηγόρης Ψαριανός στον Ελεύθερο Τύπο (21/4/2007)

Αυτή η μη αισθητική της χούντας συναντάται ακόμη και στις μέρες μας, στα παρακυκλώματα της εκκλησίας, της δικαιοσύνης, των σωμάτων ασφαλείας και των οικονομικών υπηρεσιών. Απεικονίζεται κατά κόρον στις συμπεριφορές πολιτικών, υπουργών και νομαρχών.. Θριαμβεύει και στην καθημερινή τηλεοπτική μας περιπέτεια…

Πηγή: Ελεύθερος Τύπος 21ης Απρίλη 2007