Γιάννης Λογοθέτης
γελοιογράφος
γελοιογράφος
Ο γνωστός ΛοΓό αποκαλύπτεται και δίνει το στίγμα του
Πρόκειται για μία ξεχωριστή περίπτωση καλλιτέχνη. Ο Γιάννης Λογοθέτης, περισσότερο γνωστός ως ΛοΓό, ακόμη και σήμερα στα 68 του χρόνια, κάνει σκίτσα και γελοιογραφίες, ζωγραφίζει με την αθωότητα μικρού παιδιού, γράφει σατιρικούς στίχους, τραγουδάει και μας φτιάχνει τη διάθεση.
Για ποιο λόγο κάνετε γελοιογραφίες;
Κάνω σκίτσα για να πω καλές κουβέντες για τα καλά πράγματα και για να καυτηριάσω τα άσχημα, με έναν μη επιθετικό τρόπο, που όμως προκαλεί το χαμόγελο σε όποιον τα βλέπει.
Πώς αντιλαμβάνεστε το χιούμορ;
Το χιούμορ είναι κάτι που δεν μπορώ να το καταλάβω, κι όμως είναι η ζωή μου, τα σκίτσα μου και τα τραγούδια μου. Ξέρω μόνο τι δεν είναι χιούμορ: δεν είναι σε καμία περίπτωση εξυπνάδα της στιγμής. Ένας γελοιογράφος πρέπει να είναι επαγγελματίας έξυπνος. Δεν γίνεται να είναι ανόητος. Σου έρχεται στο νου μια ευρηματική ιδέα που όμως ανεπεξέργαστη δεν μπορεί να περάσει στο κοινό την αλήθεια και ταυτόχρονα να έχει χιούμορ. Το χιουμοριστικό σκίτσο θέλει σκηνοθεσία, κι ας πρόκειται μοναχά για δύο ανθρωπάκια.
Το χιούμορ είναι κάτι που δεν μπορώ να το καταλάβω, κι όμως είναι η ζωή μου, τα σκίτσα μου και τα τραγούδια μου. Ξέρω μόνο τι δεν είναι χιούμορ: δεν είναι σε καμία περίπτωση εξυπνάδα της στιγμής. Ένας γελοιογράφος πρέπει να είναι επαγγελματίας έξυπνος. Δεν γίνεται να είναι ανόητος. Σου έρχεται στο νου μια ευρηματική ιδέα που όμως ανεπεξέργαστη δεν μπορεί να περάσει στο κοινό την αλήθεια και ταυτόχρονα να έχει χιούμορ. Το χιουμοριστικό σκίτσο θέλει σκηνοθεσία, κι ας πρόκειται μοναχά για δύο ανθρωπάκια.
Η τηλεόραση έχει χιούμορ;
Η τηλεόραση είναι το θέατρο του παραλόγου! Παρακολουθούμε σκηνοθετημένους τσακωμούς στα παράθυρα των ειδήσεων, ανθρώπους που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα, άσχετους και μαϊντανούς. Όχι, δεν έχει χιούμορ.
Η τηλεόραση είναι το θέατρο του παραλόγου! Παρακολουθούμε σκηνοθετημένους τσακωμούς στα παράθυρα των ειδήσεων, ανθρώπους που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα, άσχετους και μαϊντανούς. Όχι, δεν έχει χιούμορ.
Οι γελοιογραφίες και γενικότερα η Τέχνη μπορεί να λογοκριθεί;
Στην Τέχνη δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να απορρίψεις, και κανείς δεν πρέπει να το κάνει. Ο αυθεντικός καλλιτέχνης έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει όποιο εκφραστικό μέσο εκείνος θέλει για να δείξει την Τέχνη του. Δεν υπάρχει τίποτα το χυδαίο όταν μιλάμε γι αυτή -πολλά χυδαία μυαλά έχουν σωρεύσει στον τόπο. Ποτέ μου δεν συνάντησα λογοκριτικό στοπ στα έργα μου ή στα τραγούδια μου, καθώς μέσα από το ανώδυνο και το αθώο περνώ την αλήθεια, βγάζω το πραγματικό νόημα.
Στην Τέχνη δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να απορρίψεις, και κανείς δεν πρέπει να το κάνει. Ο αυθεντικός καλλιτέχνης έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει όποιο εκφραστικό μέσο εκείνος θέλει για να δείξει την Τέχνη του. Δεν υπάρχει τίποτα το χυδαίο όταν μιλάμε γι αυτή -πολλά χυδαία μυαλά έχουν σωρεύσει στον τόπο. Ποτέ μου δεν συνάντησα λογοκριτικό στοπ στα έργα μου ή στα τραγούδια μου, καθώς μέσα από το ανώδυνο και το αθώο περνώ την αλήθεια, βγάζω το πραγματικό νόημα.
Εδώ 51 χρόνια, από 17 χρονών, φτιάχνετε γελοιογραφίες. Τελικά, τι είναι για εσάς το σκίτσο;
«Ήθελα να ‘μουνα ένα μικρό σκιτσάκι, να μην γνωρίζω από δάκρυα και λυγμούς, ζωγραφισμένο στου μπακάλη το μπλοκάκι, μέσα στα νούμερα και στους λογαριασμούς. Κι αν η καρδιά μου σταματήσει να χτυπάει, και το τρανζίστορ στο μυαλό μου εκραγεί, τότε θα γίνω το ναυτάκι ο Ποπάϊ, να ζω αιώνια πάνω σ’ αυτή τη γη». Αυτό είναι το σκιτσάκι, δεν πεθαίνει ποτέ. Είναι το «εγώ» μου που θα μείνει αναλλοίωτο στο χρόνο.
«Ήθελα να ‘μουνα ένα μικρό σκιτσάκι, να μην γνωρίζω από δάκρυα και λυγμούς, ζωγραφισμένο στου μπακάλη το μπλοκάκι, μέσα στα νούμερα και στους λογαριασμούς. Κι αν η καρδιά μου σταματήσει να χτυπάει, και το τρανζίστορ στο μυαλό μου εκραγεί, τότε θα γίνω το ναυτάκι ο Ποπάϊ, να ζω αιώνια πάνω σ’ αυτή τη γη». Αυτό είναι το σκιτσάκι, δεν πεθαίνει ποτέ. Είναι το «εγώ» μου που θα μείνει αναλλοίωτο στο χρόνο.
Η ζωή μου
Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω μεγάλος. Όταν έγινα μεγάλος, ήθελα να γίνω μικρός για να έχω τη χαρά να ξαναγίνω μεγάλος! Στα 7 μου άρχισε να με γοητεύει η ζωγραφική και το τραγούδι, όμως πίστευα πως μόνο οι μεγάλοι επιτρέπεται να ασχοληθούν με αυτά, γι αυτό βιαζόμουν να μεγαλώσω.
Το πρώτο μου γελοιογραφικό σκίτσο το έφτιαξα πολύ μικρός. Ήταν το προφίλ του ηθοποιού Νίκου Σταυρίδη, λόγω της γαμψής του μύτης που χαρακτήριζε το προφίλ του. Είχα ένα μολυβάκι λοιπόν κι όπου έβρισκα λευκό χώρο στα τετράδια και στα βιβλία μου, σε τοίχους και παγκάκια, έφτιαχνα σκίτσα!
Γεννήθηκα στη Θάσο, εγκαταστάθηκα με την μητέρα μου στον Πειραιά. Θα ‘μουν τότε 11 χρονών. Δεν με ενδιέφερε το ποδόσφαιρο ούτε τα παιχνίδια στις αλάνες. Με δύο ακόμα φίλους μου είχαμε φτιάξει ένα τρίο, γρατζουνούσαμε κιθάρες και τραγουδούσαμε στις πλατείες. Ήξερα όλους τους τραγουδιστές της εποχής, το στιλ τους και τα τραγούδια τους. Μου άρεσε το αμερικάνικο τραγούδι του ’50 που χορεύαμε στα πάρτι, το λαϊκό και το ελαφρό ελληνικό, που ακόμη κυκλοφορεί και αρέσει.
Μαρία Κ. - φωτό: Μάριος Λώλος
Ελεύθερος Τύπος
28/06/2007
